Σαρτρ: Κάθε άνθρωπος Α' ΠΡΟΣΩΠΟ επιλέγει την ηθική του

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ο άνθρωπος δημιουργείται. Δεν είναι εκ των προτέρων ολοκληρωμένος. Δημιουργείται επιλέγοντας την ηθική του και πιέζεται από τις περιστάσεις ώστε να επιλέξει τελικά μια ηθική. Τον άνθρωπο τον καθορίζουμε σύμφωνα με τη δέσμευσή του. Γι' αυτό είναι ακατανόητο να μας κατηγορούν για «άσκοπη» επιλογή. Αλλά μας λένε: δεν μπορείτε να κρίνετε τους άλλους. Αυτό είναι και αλήθεια και λάθος, ανάλογα με τη σκοπιά απ' όπου το βλέπεις.

Είναι αλήθεια, όταν ο άνθρωπος διαλέγει τη δέσμευσή του με απόλυτη ειλικρίνεια και ευθύνη, οποιοδήποτε κι αν είναι το σχέδιό του, με την έννοια ότι δεν μπορεί να διαλέξει ένα άλλο. Έτσι, μιας και πρόοδος σημαίνει βελτίωση, δεν πιστεύουμε στην εξελιχτική πρόοδο, αφού ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος σε μια αλλάσσουσα κατάσταση, κι η επιλογή μένει πάντα μέσα στην κατάσταση.

Το ηθικό πρόβλημα παραμένει το ίδιο από τον καιρό που μπορούσε κανείς να πάει με τους οπαδούς της δουλείας ή εναντίον τους, ως τα σήμερα που μπορεί να πάει με τους συντηρητικούς ή τους προοδευτικούς.


Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζαν Πωλ Σαρτρ, Ο Υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός, εκδ. Δαμιανός. Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ (Jean-Paul Charles Aymard Sartre, 21 Ιουνίου 1905 - Παρίσι 15 Απριλίου 1980), ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και κριτικός, γνωστότερος εκπρόσωπος του υπαρξισμού. Σπούδασε Φιλοσοφία και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα. Μετά τη λήξη του, ίδρυσε μαζί με τον Μορίς Mερλό Ποντί το περιοδικό «Σύγχρονοι Καιροί». Σύντροφος της ζωής του υπήρξε η Σιμόν ντε Μποβουάρ, αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία και ο ίδιος στήριζε τις αριστερές πολιτικές επιλογές του με τη ζωή του και το έργο του. Ο Σαρτρ υποστήριζε ένα νέο ουμανισμό, σ’ ένα κόσμο χωρίς την ανάγκη θεού. Τις ιδέες του κατόρθωσε να τις περάσει και μέσα από τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά του έργα. Λόγω της αθεϊστικής στάσης του, όλα τα βιβλία του τοποθετήθηκαν από την καθολική εκκλησία στη λίστα των απαγορευμένων. Αποστρεφόταν τις επίσημες τελετές και τα αξιώματα και για αυτό το λόγο, το 1964, αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1964. Τα δύο πιο σημαντικά φιλοσοφικά του έργα θεωρούνται «Το είναι και το μηδέν» (1943) και η «Κριτική της διαλεκτικής λογικής» (1960).


Διαβάστε επίσης:
Ο Σαρτρ είπε
Σαρτρ: Η Θέληση του Ανθρώπου
Σαρτρ: Επιμένω στην παιδική αυταπάτη

εμφάνιση σχολίων