Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ραφαηλίδης: Διαπραγματεύσεις

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αν απορρίπτουμε τη δικτατορία για το λόγο πως είναι δικτατορία, δηλαδή αυταρχική εξουσία του ενός, ή των περί τον έναν ολίγων, ή των περί των όπισθεν του ενός ολίγιστων, τότε αντιμετωπίζουμε την Ιστορία σαν αθεράπευτοι αισθηματίες, που δεν παίρνουν υπόψη πως τα «κακά πράγματα» δεν είναι προϊόντα των κακών εγκεφάλων κακών ανθρώπων, αλλά κακές συνέπειες μιας κακής κατάστασης που κι αυτή δεν δημιουργήθηκε από κακούς ανθρώπους, αλλά από μια προγενέστερη κακή κατάσταση, που θα ήταν αδύνατο να είναι καλύτερη απ’ αυτήν που ήταν, γιατί αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατό, κανείς δεν θα διάλεγε το χειρότερο, εκτός κι αν ήταν αθεράπευτα ηλίθιος.

Αλλά, η ηλιθιότητα δεν αφορά τους λαούς (δεν υπάρχουν ηλίθιοι λαοί), αφορά μόνο κάποιους μεμονωμένους ανθρώπους (υπάρχουν ένα σωρό μεμονωμένοι ηλίθιοι, που ευτυχώς ποτέ δεν σχημάτισαν σύλλογο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους ή κόμμα για να καταλάβουν την εξουσία).
 

Αν η υδρόγειος κινδυνεύει να γίνει κονιορτός σήμερα, και να επιστρέψει στην αρχική κατάσταση της αστρικής σκόνης, δεν είναι γιατί οι τρελοί και οι ηλίθιοι αποτέλεσαν ξαφνικά την απόλυτη πλειοψηφία  

Η ανθρώπινη κοινωνία, νοούμενη σαν ευρύτατο σύνολο ανθρώπων, δεν εμφάνισε ποτέ αυτοκαταστροφικές ή αυτοκτονικές τάσεις - κι ούτε σήμερα εμφανίζει τέτοιες τάσεις. Αν η υδρόγειος κινδυνεύει να γίνει κονιορτός σήμερα, και να επιστρέψει στην αρχική κατάσταση της αστρικής σκόνης, δεν είναι γιατί οι τρελοί και οι ηλίθιοι αποτέλεσαν ξαφνικά την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά διότι οι οικονομικοί ανταγωνισμοί οξύνθηκαν τόσο, που σε λίγο οι οικονομικές διαφορές που κρύβονται πίσω απ’ όλες τις διαφορές, δεν θα είναι δυνατό να λυθούν με διαπραγματεύσεις.

Ωστόσο, πριν από κάθε πόλεμο προηγείται μια μεγάλη περίοδος διαπραγματεύσεων. Και το γεγονός πως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν πρώτα το όπλο της γλώσσας κι ύστερα τη γλώσσα των όπλων, σημαίνει πως καμία, μα καμία απολύτως κοινωνική ομάδα δεν θέλει τον πόλεμο.

Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε πάντα. Όσο πιο πρωτόγονες είναι οι κοινωνικές ομάδες, τόσο μεγαλύτερη σημασία δίνουν στη γλώσσα των όπλων, που τη χρησιμοποιούν εξαρχής, και τελειώνουν τις «διαπραγματεύσεις» στα γρήγορα. Ένας νεκρός είναι ο πιο βολικός «συζητητής»: Δεν αντιλέγει ποτέ.


Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη, Νεοελληνική ιστορία της αρχαίας Ελλάδας, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης (1 Ιανουαρίου 1934 - 8 Σεπτεμβρίου 2000) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου. Σπούδασε κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου στην Αθήνα. Γύρισε δύο ταινίες - ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, το Βυζαντινό Μνημόσυνο και το Οι γουναράδες της Καστοριάς και η τέχνη τους. Το 1963 αποφασίζει να γίνει επαγγελματίας κριτικός κινηματογράφου. Αρχικά εργάστηκε σ' αυτό το πόστο σε έντυπα της αριστεράς στην οποία ανήκε ιδεολογικά, πρώτα την Επιθεώρηση Τέχνης και αργότερα στην Δημοκρατική Αλλαγή. Στη συνέχεια εξέδωσε το περιοδικό Ελληνικός Κινηματογράφος το οποίο έκλεισε η Χούντα για να το επανεκδώσει στη συνέχεια με τον τίτλο Σύγχρονος Κινηματογράφος. Με τη μεταπολίτευση εργάστηκε σε διάφορες εφημερίδες, μη περιοριζόμενος στην κριτική κινηματογράφου. Δίδαξε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου, στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και αλλού. Στη διάρκεια της δικτατορίας βασανίστηκε και εκτοπίστηκε στις φυλακές της Αίγινας. Υπήρξε συνειδητοποιημένος μαρξιστής-κομμουνιστής και μέσα από κάποια βιβλία του ανέλυσε τη μαρξιστική και κομμουνιστική θεωρία με τρόπο απλό αλλά όχι απλουστευτικό. Απεβίωσε το 2000 σε ηλικία 66 ετών από καρκίνο.


Διαβάστε επίσης:
Ραφαηλίδης: Ζωή, όχι επιβίωση
Ραφαηλίδης: Περί αναρχίας

 

εμφάνιση σχολίων