Να θάψουμε τους Α' ΠΡΟΣΩΠΟ κακομούτσουνους (πολιτικούς)

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που υποβάλλεται σε αυτό στερείται κάθε επαφή με το περιβάλλον. Το δωμάτιο που κλείνεται είναι σκοτεινό, άοσμο και μονωμένο από κάθε ήχο. Ο επιστημονικός όρος για αυτό το βασανιστήριο είναι «απώλεια αισθητηριακής αντίληψης». Το κοινωνικό αντίστοιχο αυτού του βασανιστηρίου είναι ο έλληνας πολιτικός. Όσο περισσότερο ανεβαίνει ή παραμένει στην πολιτική τόσο περισσότερο αποκόβονται οι σχέσεις του με την κοινωνία. Μέχρι να διαρραγούν εντελώς. Δεν έχει ιδέα πόσο κοστίζει ένα κουτί μπύρα, πως ανανεώνεται ένα διαβατήριο, πως βγάζει εισιτήριο στο μετρό, πως ζουν οι συμπολίτες του, τι σκέπτονται, τι συζητάνε, τι τους απασχολεί. Μιλάει και αντιδράει σαν αυτιστικός. Όχι μόνο του διαφεύγει οτιδήποτε σημαντικό αλλά δεν του επιτρέπεται να εκφραστεί ευθέως για τίποτα. Το πολύ πολύ επιτρέπεται σε στενό κύκλο να πει αυτό που σκέφτεται όταν το σκέφτεται και αν το σκέφτεται. Από την άλλη δεν του επιτρέπεται ούτε να σιωπά. Του επιτρέπεται να μιλά ακατάπαυτα χωρίς να λέει τίποτα.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ είναι ένα μακρύς αποχαιρετισμός στη ζωή: ένα διαρκές φιλί του θανάτου. Όσο ψηλότερα ανεβαίνει ο πολιτικός όλο και περισσότεροι σύμβουλοι τον προστατεύουν από δυσάρεστες πληροφορίες δηλαδή από οτιδήποτε ονομάζεται πραγματικότητα. Σε αυτούς παραδίδουμε τις ζωές μας κάθε τόσο με τα μάτια ορθάνοιχτα. Είναι τρελό.

ΕΠΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ βάζουν με τα αφόρητα κλισέ τους σε ένα κάδο πλυντηρίου από όπου κάθε φορά βγαίνουμε περισσότερο ξεζουμισμένοι, περισσότερο στεγνοί, περισσότερο μπερδεμένοι. Τα παρά κάτω συνθήματα/σλόγκαν/εξαγγελίες έχουν ειπωθεί στη δεκαετία του 70, του 80, του 90, του 2000, του 2010, χθες, σήμερα, πριν από λίγο: «Ο λαός θέλει συγκεκριμένα έργα», «Να αναληφθούν πρωτοβουλίες σύμφωνες με το λαϊκό αίσθημα» «Πρότασή μας η φυγή προς τα εμπρός», «Δεν βγαίνουμε με κραυγές προς τα έξω, αλλά αναζητώντας συναινέσεις, με κίνδυνο να κατηγορηθούμε ότι δεν κάνουμε σοβαρή αντιπολίτευση», «Υπάρχει διαρθρωτικό πρόβλημα», «Βρισκόμαστε πολύ πίσω από το μέσο όρο των χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης», «Κάποτε πρέπει να σοβαρευτούμε σε αυτή τη χώρα»., «Τι θα γίνει με τα ελλείμματα;» «Τι θα γίνει με τις μαύρες τρύπες του προϋπολογισμού ;», «Πιστεύετε ότι ο ελληνικός λαός που μας παρακολουθεί δεν έχει αίσθηση ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία μας που μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες;», «Πρέπει να παίξουμε ενεργό ρόλο στο παγκόσμιο χωριό/ στην νέα πολιτικοκοινωνική κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω μας», «Η πολιτική δεν είναι μονόδρομος/ η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα», «Να πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους», «Με το θάρρος της ευθύνης που με διακρίνει δεν δίστασα ποτέ να εκφράσω ανοιχτά τη γνώμη μου και δεν θα το αποφύγω τώρα», «Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα. Όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν σε ποιους αναφέρομαι», «Ο λαός διαθέτει και κρίση και ένστικτο», «Είμαστε πολυσυλλεκτικό κόμμα», «Οι διαφορετικές φωνές μέσα στο κόμμα αποτελούν σημάδι υγείας για ένα πολιτικό σχηματισμό». Ο βαθμός αναγούλας του καθένα μας δείχνει και το βαθμό της ψυχικής του υγείας.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΙΤ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ είναι η επανάληψη «να σώσουμε την Ελλάδα», «χρέος μας να σώσουμε την χώρα». Είναι τερατώδες αλλά κάθε φορά που διασώζουν την Ελλάδα μας σκοτώνουν επώδυνα. Κάθε αναγγελία διάσωσής μας προκαλεί κρίσεις πανικού και απελπισία. Κάθε διάσωση της Ελλάδας μια ναζιστική Τελική Λύση εξολόθρευσης μας. Είναι απορίας άξιο πως δεν έχουν δημοσιοποιηθεί ακόμα περιπτώσεις τηλεθεατών που έχουν εκραγεί μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες τους βλέποντας πολιτικούς που ζουν στο βασίλειο της επανάληψης, της αναισθησίας και του παραλόγου να μονολογούν παραληρηματικά. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Τους ακούς και ξαφνικά αρχίζεις να φουσκώνεις, να φουσκώνεις, γίνεσαι τεράστιο μπαλόνι, χτυπάς στο ταβάνι και προσγειώνεσαι σα λεκές στη μοκέτα.

ΠΑΡΟΤΙ ΑΝΤΙΔΗΜΟΦΙΛΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΘΕΣΩ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ. Ζητάμε από τα κόμματα να υπερασπιστούν τις αξίες που εμείς αγνοούμε, έχουμε καταργήσει, έχουμε ξεχάσει, δεν μας ενδιαφέρουν, ή περιφρονούμε βαθύτατα. Ζητάμε από το κράτος να σταθεί στο ύψος του ενώ βανδαλίζουμε όποτε μπορούμε και κάθε τόσο δημόσια περιουσία. Δεν πληρώνουμε φόρους, κλέβουμε την εφορία και μετά παραπονιόμαστε γιατί δεν μας προστατεύει, δεν μας φροντίζει, δεν μας αγαπάει. Βρίζουμε τους ανίκανους δημόσιους λειτουργούς και την επόμενη στιγμή τους δίνουμε φακελάκια. Μιλάμε για λιγότερο κράτος και το φανερό όνειρο κάθε Έλληνα ήταν να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Καταπατάμε, μπαζώνουμε, καταστρέφουμε και υποβαθμίζουμε το περιβάλλον κι ύστερα διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για τις θεομηνίες που πέφτουν στα κεφάλια μας. Καταριόμαστε την τηλεόραση ενώ είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στην τηλεθέαση. Είμαστε κουτσομπόληδες, μικρόψυχοι, προκρούστες οποιουδήποτε το μέγεθος ξεφεύγει από πυγμαίου, φωνάζουμε για την ακρίβεια και γεμίζουμε μαγαζιά με ανήθικα υψηλές τιμές, καταδικάζουμε δημόσια τα λαμόγια και ιδιωτικά τα θαυμάζουμε και μας εμπνέουν. Αλαζονεία, ρατσισμός, τσαμπουκάς, αμορφωσιά, συντηρητισμός. Και τώρα;

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι πρόκειται για φυλές ημιαγρίων που πολεμούν μεταξύ τους για την κυριαρχία. Πρόκειται για κόμματα που στην πράξη είναι πρωτόγονες φυλές που δεν ξέρουν τι σημαίνουν κράτος, έθνος, εθνική συνείδηση, πολιτισμός, κοινωνία αφού ακόμα ζουν στη φεουδαρχία. Οι πολιτικοί στην Ελλάδα μας κρατάνε δέσμιους μιας αρχαϊκής κοινωνίας όπου η λογική είναι εξόριστη και η αξιοκρατία αποτελεί εξωτικό φρούτο. Αυτό πρέπει να τελειώσει ΤΩΡΑ. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η κρίση δεν είναι παροδική και ότι ο χειρότερος εαυτός μας είναι ότι καλύτερο διαθέτουμε αυτή τη στιγμή ώστε να τρανταχτούμε έως μυελού οστέων δεν θα αλλάξει τίποτα.

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ: η ανοησία είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο. Κανόνας δεύτερος: όσο δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ζωής και των πράξεών μας τόσο θα υπάρχουν πολιτικοί που θα συνεχίζουν να μας μπουκώνουν με τον παλιό κόσμο. Με δύο λόγια: ήρθε η ώρα να πεθάνουμε για να ξαναγεννηθούμε καινούργιοι.

εμφάνιση σχολίων