Ο έρωτας και Α' ΠΡΟΣΩΠΟ η επίγνωση της θνητότητας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Υφίστανται δύο αντιδιαμετρικές στάσεις στο πώς ο έρωτας συναντά την επίγνωση της θνητότητας. Η πρώτη παγώνει εμπρός στην πραγματικότητα του θανάτου και αντιδρά με τον νευρωσικό μηχανισμό της άρνησης. Το σεξ συγκαλύπτει προσωρινά το φόβο για το θάνατο. Από τη συνειδητοποίηση του οριστικού τέλους που δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το αποφύγεις, δημιουργείται τρόμος. Η σεξουαλικότητα είναι ο πιο άμεσος τρόπος να συγκαλυφθεί η απόγνωση εμπρός στο θάνατο.

Στις κοινωνίες που επιτρέπουν την άνετη αναφορά στο θάνατο, οι αναφορές στο σεξ αποτελούν ταμπού και διέπονται από τις αντίστοιχες απαγορεύσεις. Στις κοινωνίες, όμως, όπου οι σεξουαλικές αναφορές περισσεύουν, όπως στις σύγχρονες δυτικές, οι αναφορές στο θάνατο περιορίζονται δραματικά και ωραιοποιούνται. Το αυτονομημένο σεξ στις μέρες μας είναι πολύ διαδεδομένο ηρεμιστικό και προσφέρεται σε μεγάλες δόσεις για να συγκαλύψει τις πραγματικές δυσκολίες των ανθρώπων.

Η δεύτερη στάση εμπρός στη βεβαιότητα του θανάτου είναι μια γενναία συνειδητοποίηση της σκληρής παρουσίας του και η συγκλονιστική ταπείνωση που επιφέρει. Είναι η αναζήτηση της αγάπης που απαντά στην ατομική θνητότητα, που εξαφανίζει την ισοπεδωτική ματαιότητα που εκπηγάζει από το τέλος της ύπαρξης. Το ηλικιωμένο ζευγάρι που επιμένει να ζει τον έρωτά του και παρά το χρόνο δεν παραιτείται από την έκφραση της τρυφερότητάς του, επιμένει να μη χάνει ούτε ένα δευτερόλεπτο της ζωής του, όχι για αποφυγή του γεγονότος του θανάτου, αλλά γιατί έχει μια υπερβατική, αναστάσιμη, ερωτική στάση που τον κατατροπώνει».

 
Δημήτρης Καραγιάννης, ψυχίατρος, επιστημονικός διευθυντής του Ψυχοθεραπευτικού και Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου «ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ» και διευθυντής του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής, στη συνέντευξή του για το περιοδικό Σχεδία. 

 
Διαβάστε επίσης:
Καροτενούτο: Ο έρωτας και η ζήλια
Η ψυχοπαθολογία του έρωτα
Ερωτευόμαστε εκείνον που

εμφάνιση σχολίων