0
1
σχόλια
370
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

Η Δήμητρα Χατζημαγιόγλου αναρωτιέται για την διαχείριση της απώλειας


12 Ιουνίου 2010

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ. Έπεσε τυχαία η ματιά μου πάνω της και βιαστική όπως είναι θα έτρεχε αλλού για να ξεδιψάσει την περιέργεια της. Αλλά κόλλησε… Πως κόβεις το δάκτυλο σου από χαρτί και δεν το καταλαβαίνεις αμέσως, παρά μόνο αν κόψεις ντοματοσαλάτα; Κάτι παρόμοιο. Ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν αυτοκτόνησε. Η βιομηχανία της μόδας σοκάρεται. Κι όταν ακούω Βιομηχανία της Μόδας σκέφτομαι μηχανές, ράμπες και ανυψωτικά με στρας και animal print, εργάτες να χορεύουν σαν τους Village People και γενικώς αν δεν είσαι η Vogue, η Άννα Γουίντουρ, σχεδιαστής, στυλίστας, fashion icon ή θύμα της μόδας κι όλα τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα, δε νομίζω ότι θα συγκλονιστεί το είναι σου.

 ΠΕΡΝΑΩ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΥΝΘΗΜΑ: Η ολοκληρωμένη είδηση είναι ότι ο Αλεξάντερ ΜακΚουίν έδωσε τέλος στη ζωή του λίγες μέρες μετά το χαμό της μητέρας του. Ας μη σπεύσουν παρακαλώ οι κλινικοί ψυχολόγοι να διαγνώσουν «χρόνια κατάθλιψη» και γιατί «χρόνια» και όχι «αιώνια»; Ούτε οι ψυχίατροι να συνταγογραφήσουν λίθιο για τη διπολική μας ψυχή. Ούτε οιδιπόδεια θέλω να ακούσω και καθηλώσεις σε θολές παιδικές μνήμες. Ούτε κοινωνιολογικές προσεγγίσεις για τον αλλοτριωμένο λαμπερό κόσμο που κρύβει οχετούς και χαβούζες. Ούτε τον παπά θέλω να μου πει για την αμαρτία και πως με την αυτοκτονία παραδίδεις την ψυχή σου στο διάβολο. Ούτε τους δασκάλους για το πόσο εσωστρεφής και χαρισματικός ήταν, ούτε τους γείτονες που «έπεσαν από τα σύννεφα», ούτε τους ανταγωνιστές που κλαίνε αλλά δε κρύβεται το χαμόγελο στο βλέμμα, ούτε…ούτε…ούτε.

ΕΧΩ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ. Έχω πάει αλλού. Στο φόβο μας. Κάνουμε σημαία μας και μότο μας και το λέμε με στόμφο να γεμίζει το στόμα σημασία ότι «στη ζωή αυτή μόνοι μας ερχόμαστε και μόνοι μας φεύγουμε». Μάνα, παιδί, σύντροφος, φίλος, δεν εξετάζω. Όταν κάποιος ακολουθεί το αγαπημένο του πρόσωπο στο μαύρο φως είναι ακραία συμπεριφορά, εξαίρεση. Κάτι κλωτσάει μέσα μας. Γιατί μας σκάει η βόμβα στα μούτρα. Ο άλλος δρόμος, «ο φυσιολογικός» είναι να κάνεις την απώλεια σου λήθη και τον πόνο σου σιωπή και να συνεχίσεις σαν άλλος. Μα είσαι ένας άλλος πια… Μόνο που εσύ αναπνέεις και τρέχεις να αγοράσεις ένα μαντήλι του Αλεξάντερ ΜακΚουίν…

 

Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.

εμφάνιση σχολίων