Βέιλ: Για την Α' ΠΡΟΣΩΠΟ κατάργηση των κομμάτων

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Για να εκτιμήσουμε τα πολιτικά κόμματα σύμφωνα με το κριτήριο της αλήθειας, της δικαιοσύνης, τον δημόσιου καλού, αρμόζει να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε τα ουσιαστικά τους γνωρίσματα. Μπορούμε να απαριθμήσουμε τρία:

Ένα πολιτικό κόμμα είναι μια μηχανή κατασκευής συλλογικού πάθους. Ένα πολιτικό κόμμα είναι ένας οργανισμός καμωμένος να ασκεί συλλογική πίεση στη σκέψη καθενός ανθρώπου που αποτελεί μέλος του.

Πρώτος σκοπός, και σε τελική ανάλυση ὁ μοναδικός κάθε πολιτικού κόμματος είναι να ενδυναμώνεται το ίδιο και τούτο χωρίς κανένα όριο. Το τριπλό αυτό χαρακτηριστικό δείχνει ότι κάθε κόμμα είναι ολοκληρωτικό από φύση και πρόθεση. Εάν δεν είναι στην πραγματικότητα, τούτο οφείλεται στο ότι οι υποστηριχτές του δεν είναι λιγότερο ολοκληρωτικοί από εκείνο.

Τα τρία αυτά γνωρίσματα αποτελούν έμπρακτες αλήθειες ολοφάνερες σε όποιον έχει προσεγγίσει τη ζωή των κομμάτων. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι η ξεχωριστή περίπτωση ενός φαινομένου που παράγεται παντού όπου το συλλογικό κυριαρχεί στα σκεπτόμενα υποκείμενα. Είναι η αντιστροφή της σχέσης μεταξύ σκοπού και μέσου.

 
Απόσπασμα από το βιβλίο της Σιμόν Βέιλ, Για την κατάργηση των κομμάτων, εκδ. Αρμός. Η Σιμόν Βέιλ γεννήθηκε τὸ 1909 σὲ εβραϊκή οικογένεια αγνωστικιστών. Σπουδάζει φιλοσοφία μὲ καθηγητή τον Ἀλαὶν καὶ εξαιρετικές επιδόσεις. Με τὴν προτροπή εκείνου προσπαθούν νὰ διδάξουν λογοτεχνία καὶ γενικές γνώσεις σὲ βιομηχανικούς εργάτες. Μετὰ τὴν École Normale Superieure διδάσκει σὲ διάφορα λύκεια. Ἀπὸ νωρίς αποδείχνεται άνθρωπος δοσμένος μὲ πάθος στὴν αναζήτηση τῆς αλήθειας και στη βίωσή της. Το πάθος αυτό την φέρνει σε επαφή με τον εργατόκοσμο στην περιοχή του Puy όπου διορίζεται. Η στάση της, να εκδηλωθεί αλληλέγγυα στὶς απεργιακές κινητοποιήσεις εναντίον τῆς ανεργίας καὶ τῆς μείωσης τῶν ημερομισθίων, χαρακτηρίζεται σκανδαλώδης. Παρά τὴ σχέση της μὲ τὸν κομμουνιστικό χῶρο τὴν χαρακτηρίζει έντονος ἀντισταλινισμός. Εγκαταλείπει προσωρινό τὴ σταδιοδρομία της καὶ πιάνει δουλειὰ σὲ ἐργοστάσιο. Ἡ ἐμπειρία της αὐτὴ καταγράφεται στὸ Journal de l’usine (Ἡμερολόγιο ἐργοστασίου). Γιὰ λίγο παίρνει μέρος στὸν ἱσπανικὸ ἐμφύλιο. Ἡ ἐμπειρία της αὐτὴ τὴν κάνει νὰ γράψει στὸν Bernanos: «Φεύγει κανείς εθελοντής μὲ την ιδέα της θυσίας και πέφτει σ’ ἕνα πόλεμο ποὺ μοιάζει πόλεμος μισθοφόρων, μὲ πλήθος ὠμότητες καὶ τὴν ἔννοια τοῦ σεβασμού απέναντι στον εχθρό μειωμένη». Ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία της, «Το ρίζωμα», γράφτηκε το 1943, λίγο πριν τον πρόωρο θάνατό της. Είναι μια διακήρυξη των καθηκόντων της κοινωνίας απέναντι στο ανθρώπινο πλάσμα, στην πλήρωση των ψυχικών και φυσικών αναγκών του, και πήρε τη θέση της πνευματικής της διαθήκης. Τα έξοχα δοκιμιακά της μελετήματα δεν είναι γι' αυτό λιγότερο η πνευματική της διαθήκη, όπως και κάθε άλλη της μαρτυρία. Η σπουδή της στοὺς ἀρχαίους καὶ προπαντὸς στὴν Ἰλιάδα, τοὺς τραγικοὺς καὶ τὸν Πλάτωνα καταγράφεται στὰ βιβλία της: La Source grecque (1953) καὶ Intuitions pre-chrétiennes. Προσβάλλεται από φυματίωση και πεθαίνει σε αγγλικό Σανατόριο τον Αύγουστο του ’43, σε ηλικία 34 ετών.

 
Διαβάστε επίσης:
Βέιλ: Για μιαν άλλη ζωή
Βέιλ: Η ανάγκη της αλήθειας
Πολιτική και εξουσία

εμφάνιση σχολίων