Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αναζήτηση τελειότητας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ  Είτε μέσα από τη σύνθεση, είτε μέσα από την ανάλυση η αναζήτηση της τελειότητας διαθέτει μια αυθάδη αίσθηση ανατροπής. Λατρεύω τις μικρές ατέλειες. Ένα ανεμοδαρμένο δένδρο στη μέση ενός έρημου τοπίου. Τις ρυτίδες στην επίπεδη επιφάνεια μιας λίμνης. Ένα πουλί που διασχίζει ξαφνικά τον ανέφελο ορίζοντα. Όλα αυτά που υπονοούν μέσα από την κίνηση, την αμφισβήτηση της ισορροπίας.
 
Το πάθος για τελειότητα παρόλο που φαίνεται σαν μια ανάποδη ανάγνωση της πραγματικότητας, εμπεριέχεται κι αυτό στις ατέλειες. Δεν είναι παρά μια διαδρομή όπου το νόημα συγκεντρώνεται πρόσκαιρα και ύστερα διασκορπίζεται.
 
Οι μάνταλες των βουδιστικών μοναστηριών είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Περισσότερο από κάθε άλλο σχήμα επιδιώκουν την πλήρη αρμονία. Στόχος τους είναι η επικέντρωση στον πυρήνα του εαυτού μας. Για να' ναι κανείς υποκείμενο έχει την ανάγκη της ύπαρξης της δομής, η δομή όμως μοιάζει άκαμπτη, πλαισιώνει, αλλοτριώνει.
 
Γι' αυτό στο τέλος όλης αυτής της διαδικασίας το έργο πρέπει να διαλυθεί, το νόημα να απελαθεί, ο δρόμος να εμφανίσει τη δομή.  Μια αντίστροφη αίσθηση ανατροπής εμπεριέχεται στην ανάλυση. Εκεί η αναζήτηση του νοήματος κορυφώνεται με την εμφάνιση μιας πραγματικότητας πέραν του νοήματος.
 
Ο Αρχιμήδης, για παράδειγμα, επινόησε ένα παιγνίδι, το Στομάχιον, όπου το υποκείμενο εξερευνά με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορούν να τοποθετηθούν δεκατέσσερα επίπεδα σχήματα, τρίγωνο, πεντάγωνο, κ.ο.κ, ώστε να σχηματίσουν ένα τετράγωνο.
 
Μια τρίτη εκδοχή σε πρακτικό επίπεδο, τα ελβετικά ρολόγια, θεωρούνται το αποκορύφωμα του πάθους για τελειότητα. Προκαλεί τον θαυμασμό η διάθεση ενός ορεσίβιου λαού να πασχίζει να δημιουργήσει μια σταθερή κατάσταση μετρήσιμου χρόνου απέναντι στο ασταθές και χωρίς διακριτές εποχές περιβάλλον που ζει. Παρά την εμμονή στις λεπτομέρειες και στην εφεύρεση ενός μέτρου, ο χρόνος εξακολουθεί να είναι μία χίμαιρα, όπως είναι κι ο λόγος.
 
Την τελειότητα μπορεί να την πλησιάσει μόνο το ένστικτο του ζώου και το ιδεόγραμμα του ποιητή. Στην πρώτη περίπτωση η φύση αναπληρώνει μια σύνθεση από ατέλειες, με τη ζωή. Στη δεύτερη, ο καθένας αναγνωρίζει, μέσα από τα σύμβολα, τον εαυτό του σ ' ένα καθρέφτη.
 
Στη λεγόμενη «αναφορά της Ρώμης» μια διακήρυξη που έχει χαθεί, οι πληροφορίες που φθάνουν ως εμάς λένε ότι ο Λακάν διηγείται μια ιστορία που προέρχεται από τις ινδικές Ουπανισάδες. «...Οι δόκιμοι καλόγεροι ζήτησαν στο τέλος της δοκιμασίας τους από τον ηγέτη του τάγματος, τον Πραζαπότι, να τους μιλήσει. Στον καθένα λέει μόνο μια λέξη “Ντά” κι ο καθένας καταλαβαίνει ότι θέλει: μερικοί “υποταγή, άλλοι “δωρεά”, άλλοι “χάρη” κι άλλοι “ευθύνη ”. Ο Πραζαπότι λέει σ' όλους “Με καταλάβατε” Το μισόλογο έχει γεννηθεί...». Η τελειότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια υποκειμενική ανάγνωση της πραγματικότητας.

εμφάνιση σχολίων