Μην πιάνεις το Α' ΠΡΟΣΩΠΟ όνομά μου στο στόμα σου επί ματαίω

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Να το πω από την αρχή. Το να προσπαθείς να πειστείς ότι αυτή η ταινία είναι εξαιρετική είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις την Αφροδίτη της Μήλου να σε αγκαλιάσει. Η ταινία Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου δεν είναι ακριβώς κακή. Είναι κάτι χειρότερο: αφόρητα βαρετή. Σαν μια διαφημιστική καμπάνια για την εξοχή της βόρειας Ιταλίας που θαμπώνει τον κάτοικο των μητροπόλεων με τον εξωτισμό της, η ταινία είναι ένα 70ς Άρλεκιν. Έχει την παστέλ αισθητική του Ντέιβιντ Χάμιλτον, του φωτογράφου που στοίχειωσε τη δεκαετία του 70 με τις φωτογραφίες του και τις ταινίες του (με πιο διάσημη την Μπίλιτις) όπου έπαιζαν ανήλικα σχεδόν κορίτσια με λεσβιακά υπονοούμενα (με φανερό στόχο την απόλαυση των ετεροφυλόφιλων ανδρών), φλοράλ αέρινα φορέματα και διεγερτική φθινοπωρινή ή καλοκαιρινή φύση.

Η ταινία είναι η ιδέα ενός ετεροφυλόφιλου μικροαστού για το πώς είναι μια γκέι ερωτική ιστορία

Η διαφορά είναι ότι στο 2017 η εικόνα δεν είναι φλουταρισμένη, τα κορίτσια είναι αγόρια κι επί πλέον υπάρχει ένας πατέρας που εκφωνεί ένα πολιτικά ορθό λόγο για τη σεξουαλικότητα που βεβαίως δεν είναι αποκλειστικά ομοφυλόφιλη άλλα στα πλαίσια της δεκαετίας είναι ρευστή και ασαφής: οι δύο άντρες της ταινίας «εξερευνούν» την σεξουαλικότητά τους, έλκονται σεξουαλικά και από γυναίκες, ο ένας αρραβωνιάζεται μια γυναίκα ενώ η ομοφυλοφιλία παρουσιάζεται ως τουριστική στάση. Το να σε αρέσει αυτή τη ταινία μου κάνει την ίδια εντύπωση με το να θέλεις να έχεις ημικρανίες δηλαδή αποτελεί αληθινή έλλειψη φαντασίας ή έμπνευσης. Η ταινία είναι η ιδέα ενός ετεροφυλόφιλου μικροαστού για το πώς είναι μια γκέι ερωτική ιστορία: θετικό βλέμμα, πολιτική ορθότης, δυστυχισμένο τέλος, βουβά δάκρια.

Τη στιγμή που η σεξουαλική ορατότητα και η διαφορετικότητά είναι τα κοινωνικο - πολιτικά ζητούμενα της εποχής η ταινία στέλνει τους πρωταγωνιστές, τουλάχιστον τον ένα, πίσω στην ντουλάπα παρουσιάζοντας την ομοφυλοφιλία ως λιγωμένο καλοκαιρινό τικ -δύο άντρες δεν μπορούν να ζήσουν μαζί: το σεξουαλικό απαρτχάιντ εκσυγχρονίζεται.

Αν βάλεις αυτή την ταινία δίπλα στην αγγλική Του Θεού η Χώρα (God's Own Country) με τον άγγλο αγρότη που ερωτεύεται τον ρουμάνο μετανάστη έχεις τη διαφορά μεταξύ άπνοιας και τυφώνα.

Αν το πρώτο μέρος είναι μια σειρά από τουριστικές καρτ ποστάλ το δεύτερο μέρος είναι μια σειρά από τουριστικές καρτ ποστάλ με παρωδία ερωτικής σχέσης. Ένας μετέφηβος που πλήττει αφόρητα στις ατέλειωτες καλοκαιρινές μέρες- και πώς να μην βαριέται όταν ζει σε ένα σπίτι που μοιάζει με παλαιοπωλείο γεμάτο αντίκες και αναγκάζεται να συμβιώσει με δύο γονείς που μιλάνε τέσσερεις πέντε γλώσσες ο καθένας, κυκλοφορούν με τον Γκαίτε και τον Ηράκλειτο ανά χείρας και διαθέτουν τόνους κατανόησης, καλοσύνης, χιούμορ, αγάπης και συμπάθειας για ό,τι κινείται και δεν είναι καρφωμένο στο πάτωμα -γνωρίζει ένα αμερικανό που μοιάζει με τον Τζεφ Κόλμπι από την πρώτη Δυναστεία στο ακόμα πιο άχαρο και ξενέρωτο κι αποφασίζει να τον ερωτευθεί γιατί πλήττει. Και ξεκινάει αυτό που σεναριογράφος και σκηνοθέτης θεωρούν ερωτική αφύπνιση: δύο άντρες με σόρτς -κομψά του Έλιο, κακόγουστα του Όλιβερ- κάνουν σεξ τόσο αδιάφορα που ο αυνανισμός του Έλιο με ένα ροδάκινο αποτελεί και τη μόνη άξια λόγου ερωτική σκηνή της ταινίας, ύστερα περιδιαβαίνουν τις φυσικές ομορφιές της εξοχής με ποδήλατα ενώ ως θεατής φαντάζεσαι τους πρωταγωνιστές να φορούν ψάθινα καπέλα που ανεμίζουν κορδέλες -εννοείται κανένας δεν ιδρώνει στην ντάλα.

Αν βάλεις αυτή την ταινία δίπλα στην αγγλική Του Θεού η Χώρα (God's Own Country) με τον άγγλο αγρότη που ερωτεύεται τον ρουμάνο μετανάστη έχεις τη διαφορά μεταξύ άπνοιας και τυφώνα. Ενώ στις φλέβες του Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου τρέχει μεταλλικό νερό στη Χώρα του Θεού τρέχουν ηφαίστεια σε έκρηξη. Οι αντιήρωες της βρετανικής επαρχίας γυρνάνε την πλάτη τους στις αστικές αρλούμπες των γλυκανάλατων εραστών του ιταλικού βορά.

Υπάρχει κάτι στην ταινία του Luca Guadagnino που είναι σημαντικό; Ναι. Το τελευταίο μονοπλάνο με το εξαίσιο γκρο πλαν στο πρόσωπο του Timothée Chalamet που κάθεται μπροστά στο τζάκι, πίσω του κινούνται θολές φιγούρες κι έξω χιονίζει. Στο πρόσωπό του διαδοχικά σύννεφα, βροχή, χειμώνας, ήλιος, φως, αλαζονεία, μελαγχολία, θρίαμβος, νεότητα και ήττα. Στο πρόσωπό του there is a crack, a crack in everything/ That's how the light gets in. Αυτός ο ηθοποιός βγαίνει από την οθόνη και σε ακολουθεί. Ή μάλλον τον ακολουθείς.

εμφάνιση σχολίων