Με θέματα που αφορούν και πάλι την αποδοχή της διαφορετικότητας, την μάχη ενάντια στον δογματισμό και τις προκαταλήψεις, καθώς και φυσικά και πρωτίστως, την αιώνια διαμάχη του Καλού με το Κακό, Ρόουλινγκ και Γέιτς στήνουν μια σειρά από εντυπωσιακές σεκάνς, όχι όμως και κάτι που δεν έχουμε ήδη ξαναδεί στις ταινίες του Πότερ. Με χιούμορ, σασπένς και θέαμα, χτίζουν τα θεμέλια της νέας σειράς, όπου κάποιες υποπλοκές μένουν μετέωρες για να ολοκληρωθούν στις επόμενες συνέχειες, που θέλουν και την εμφάνιση του νεαρού Ντάμπλεντορ (ως τον μοναδικό σύμμαχο του Νιουτ, μετά την αποβολή του από την Σχολή Χόγκουαρνς), τον οποίο η Ρόουλινγκ πιθανόν να παρουσιάσει, σαν τον πρώτο, ανοιχτά γκέι χαρακτήρα της μαγικής saga της, ενώ και ο ρόλος του κακού Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ/Τζόνι Ντεπ, θα έχει μεγαλύτερη φιλμική παρουσία. Οι λάτρεις του κόσμου της Ρόουλινγκ θα εκστασιαστούν, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι δεν θα περάσουν άσχημα. Εκείνο που πραγματικά ξενίζει, είναι η απόφαση των δημιουργών να δώσουν προς το τέλος, έναν αδικαιολόγητο (σε ό,τι αφορά το αισθητικό κομμάτι της σειράς), αέρα ταινίας καταστροφής, κυριολεκτικά καταστροφικό για την μέχρι τότε υποβλητική ατμόσφαιρα.
Ιnfo: Φανταστικά Ζώα και Πού Βρίσκονται (Fantastic Beasts and Where to Find Them). Περιπέτεια Φαντασίας. Βρετανία - ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 17 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γέιτς. Παίζουν: Έντι Ρεντμέιν, Κάθριν Γουότερστον, Άλισον Σούντολ, Νταν Φόγκλερ, Έζρα Μίλερ, Σαμάνθα Μόρτον. Τζεν Μάρεϊ, Φέιθ Γουντ-Μπλάγκρόουβ, Κόλιν Φάρελ, Τζόνι Ντεπ. Διανομή: Tanweer.
H ΤΡΕΛΗ ΧΑΡΑ: Η Μπεατρίς είναι μια φλύαρη φαντασιόπληκτη, μια αυτοαποκαλούμενη δισεκατομμυριούχος αριστοκράτισσα, της οποίας της αρέσει να πιστεύει ότι έχει στενές σχέσεις με τους ηγέτες του κόσμου. Η Ντονατέλα είναι μια εσωστρεφής κι εύθραυστη νεαρή κοπέλα, η οποία είναι κλειδωμένη στον δικό της μυστηριώδη κόσμο. Και οι δύο νοσηλεύονται στη Βίλα Μπιόντι, μια προοδευτική ψυχιατρική κλινική. Αν και εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα η κάθε μια τους, θα έρθουν κοντά και όταν τους δοθεί η ευκαιρία, θα το σκάσουν μαζί για να αναζητήσουν τους υπεύθυνους για την τωρινή τους ανισόρροπη κατάσταση. Τον σύζυγο και τον εραστή της η πρώτη. Τον πατέρα και τους θετούς γονείς του παιδιού της, η άλλη. Μετά το σχετικά βαρύ και πολυπρόσωπο δράμα,
Το Ανθρώπινο Κεφάλαιο, ο Πάολο Βίρζι (Η Γυναίκα της Ζωής Μου), επιστρέφει και πάλι με την συνδρομή της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, με κάτι εντελώς διαφορετικό, μια δραματική κομεντί, με δύο μόνο βασικές πρωταγωνίστριες.
Η Μπεατρίς (την οποία υποδύεται η Μπρούνι Τεντέσκι), είναι μια τρελαμένη αριστοκράτισσα, η οποία συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται ακόμη στην έπαυλή της. Οι ιστορίες της για τους πλούσιους και διάσημους που γνωρίζει, δεν είναι εντελώς φανταστικές (όπως και στο δικό της,
Ένας Πύργος στην Ιταλία, η πραγματική της μητέρα κι ο πραγματικός τους πύργος, κάνουν και πάλι ένα πέρασμα στην ταινία). Παρατημένη από τον εραστή της, ο οποίος είναι άνθρωπος του υποκόσμου, προσπαθεί να επιστρέψει στο πλάι του, πάση θυσία, ακόμη κι αν κατά βάθος γνωρίζει πως στην πραγματικότητα την ήθελε μόνο για την οικονομική επιφάνεια της, την δική της αλλά και εκείνη του άντρα της. Η κατά πολύ νεώτερη, αλλά μανιοκαταθλιπτική Ντονατέλα, (η εντυπωσιακή σύζυγος του Βίρζι, Μικαέλα Ραμαζότι), βρίσκεται εκεί γιατί όταν μετά την άρνηση του ήδη παντρεμένου και με οικογένεια πατέρα του γιου της να τον αναγνωρίσει, προσπάθησε να βάλει τέρμα στη ζωή τους. Η εξωτερική εργασία των νοσηλευομένων σε ένα ανθοκομείο, τους δίνει την ευκαιρία να το σκάσουν και να βρεθούν μετά από μια σειρά τυχαίων γεγονότων, αντιμέτωπες με τους πρωταίτιους του σαλέματος του μυαλού τους.
Πρόκειται για έναν ισορροπημένο συνδυασμό κωμωδίας και δράματος, λίγο φλύαρο, λίγο υπερβολικό σε συμπτώσεις και σε από μηχανής λύσεις στα αδιέξοδα που συναντά η αφήγηση στον δρόμο της, αλλά και σε συνεχή κίνηση, κάτω από την ακατάπαυστη φλυαρία της Μπεατρίς,
η ταινία του Βίρζι, προσφέρει θέαμα, χαμόγελα και συγκίνηση, φτάνει να αποδεχτεί κανείς τις συμβάσεις καταστάσεων, οι οποίες μοιάζουν να είναι από αυτές που συμβαίνουν μόνο στο σινεμά. Η ελαφρότητά της, δεν καταφέρνει να καλύψει ολοκληρωτικά την μελαγχολική της καρδιά. Αν και σαφώς επηρεασμένη από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, δεν θα ξάφνιαζε κανέναν αν αύριο το Χόλιγουντ αποφασίσει να ζητήσει τα δικαιώματα και να κάνει την δική του βερσιόν.
Ιnfo: Η Τρελή Χαρά (La Pazza Gioia/Like Crazy). Δραματική Κομεντί. Ιταλία - Γαλλία 2016. Πρεμιέρα; Πέμπτη 17 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία; Πάολο Βίρζι. Παίζουν: Βαλέρια Μπρύνι Τεντέσκι, Μικαέλα Ραμαζότι, Βαλεντίνα Καρνελούτι. Διανομή: StraDa Films.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: Η Ναταλί διδάσκει φιλοσοφία σε ένα Λύκειο στο Παρίσι. Είναι παθιασμένη με την δουλεία της και απολαμβάνει να βυθίζεται στις σκέψεις και τους στοχασμούς της. Παντρεμένη με δύο παιδία μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην οικογένεια της, τους παλιούς μαθητές της, και την πολύ κτητική μητέρα της. Μία μέρα ο σύζυγός της, της ανακοινώνει ότι θα την αφήσει για μία άλλη γυναίκα. Ελεύθερη πλέον (αν και χωρίς να το θέλει) , θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει την ζωή της.
H 5η ταινία της Μία Χάνσεν-Λοβ, πρώην ηθοποιού σε δύο ταινίες (Sentimental Destinies & Τέλη Αυγούστου-Αρχές Σεπτεμβρίου), του συζύγου της, Ολιβιέ Ασαγιάς (Μετά τον Μάη), είναι και η δεύτερή της που βγαίνει επίσημα στην χώρα μας, μετά το Ο Πατέρας των Παιδιών μου, του 2009. Συνήθως σκηνοθετεί χαμηλόφωνες δραμεντί με αυτοβιογραφικά στοιχεία, οι οποίες, αν και ασχολούνται με μεσοαστικά δράματα φιλτραρισμένα μέσα από την ανάλογη (μεσοαστική) ματιά, ξεχωρίζουν για την αφοπλιστική αμεσότητά τους και από την άρνησή τους να ακολουθήσουν τα γνωστά κινηματογραφικά στερεότυπα.
Εδώ το θέμα της είναι το ξαφνικό συναισθηματικό κενό το οποίο ανοίγεται από την μια μέρα στην άλλη στην ζωή μιας μεσήλικης καθηγήτριας της φιλοσοφίας, η οποία δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί, όταν ουσιαστικά καλείται να εφαρμόσει στην προσωπική της ζωή, όλα όσα διδάσκει στις τάξεις της. Εξαιρετική επιλογή η Ιζαμπέλ Ιπέρ σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο από εκείνους που συνήθως καλείται να υποδυθεί (όπως λόγου χάρη στο πολύ πρόσφατο, Εκείνη), η οποία δείχνει ξανά το απίστευτο μέγεθος της ερμηνευτικής της γκάμας.
Ιnfo: Το Μέλλον (L' Avenir/Things to Come). Δραματική Κομεντί. Γαλλία - Γερμανία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 17 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Μία Χάνσεν-Λοβ. Παίζουν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Αντρέ Μαρκόν, Ρομάν Κολίνκα, Σάρα Λε Πικάρτ, Σολάλ Φορτέ, Εντίθ Σκομπ. Διανομή: Spentzos Film.
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ: Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, δύο φιλόδοξες νεαρές γυναίκες ζουν μαζί με τον πατέρα τους σε ένα όμορφο σπίτι στο βουνό. Ξαφνικά, μία μέρα, το ρεύμα κόβεται –κανείς δεν ξέρει γιατί. Χωρίς ηλεκτρικό, βενζίνη και κανενός είδους ενέργεια, ακούν εκατοντάδες θεωρίες στο ράδιο. Τρομοκρατική επίθεση; Φονικός ιός; Μετά από λίγο, το ράδιο σταματά κι αυτό. Απόλυτη σιωπή. Έχοντας χάσει κάθε αίσθηση ασφάλειας, μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του πατέρα τους και με αντίπαλο την πείνα και την αβεβαιότητα, οι δύο αδερφές θα πρέπει να συνεργαστούν για να καταφέρουν να επιβιώσουν σε αυτή την κατάσταση. Μοναδικό τους όπλο, οι μνήμες της χαρούμενης οικογένειας που ήταν κάποτε.
Δεν πρόκειται για ταινία τρόμου, ούτε και για ένα φουτουριστικό θρίλερ φαντασίας, αλλά για
ένα ψυχολογικό θρίλερ επιβίωσης με ψυχαναλυτική σημειολογία (βουνό, δάσος, σπίτι, πατέρας, γέννηση, θάνατος), το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα της Τζιν Χέγκλαντ, Στην Καρδιά του Δάσους (Εκδ. Μπουκουμάνη). Η Καναδή σκηνοθέτης Πατρίσια Ροουζεμά, την οποίαν πρωτογνωρίσαμε το 1987 με το Άκουσα τις Σειρήνες να Τραγουδούν, καταφέρνει να δημιουργήσει, χωρίς να καταφύγει στην χρήση φτηνών και χιλιοχρησιμοποιημένων εφέ, μια αρκετά πειστική ατμόσφαιρα, αδιόρατης απειλής. Η εξέλιξη στην σχέση των δύο διαφορετικών χαρακτήρων αδερφών, οι οποίες αναγκάζονται από τις συνθήκες να ενηλικιωθούν πριν την ώρα τους, έχει επίσης ενδιαφέρον, ειδικά όταν η μικρότερη, αναλαμβάνει την κηδεμονία της μεγαλύτερης, αν και δεν αντιστρέφονται οι ρόλοι, όπως θα περίμενε ίσως κανείς. Η μικρή είναι η πιο ανήσυχη, πιο δραστήρια και αυτή που γεννάει ιδέες, από την πρώτη κιόλας ημέρα της κρίσης.
Η Ροουζεμά, η οποία έχει ειδικότητα στα γυναικεία πορτραίτα, εικονογραφεί με οξυδέρκεια και τρυφερότητα όλη την γκάμα των συναισθημάτων στην σχέση των δύο κοριτσιών, ακόμα κι αν μοιάζουν αδικαιολόγητα, προφανώς υποταγμένα στην αφήγηση του μυθιστορήματος. Εκεί που το στόρι τα κάνει εντελώς μαντάρα, είναι στο ότι τα δυο κορίτσια τα οποία καταφέρνουν να επιβιώσουν σχεδόν ενάμιση χρόνο μόνο με τα βασικά, να σκοτώσουν ένα αγριογούρουνο και να το γδάρουν, δεν μπορούν να κλείσουν τις δυο τρεις τρύπες που ανοίγει η βροχή στην οροφή. Ακόμα πιο απίστευτο μοιάζει, το ότι οι τρύπες αυτές αποβαίνουν καταστροφικές για ολόκληρο, το κατά βάση ξύλινο οικοδόμημα, στην επιμονή της συγγραφέα να καταστραφεί η πατρική εστία για να απελευθερωθούν ψυχολογικά οι δυο αδερφές. Ο έντονος και εύκολος συμβολισμός του δεύτερου μέρους αποβαίνει μοιραίος για το ενδιαφέρον του θεατή, ενώ το τέλος τον αφήνει με πολλά ερωτηματικά, έστω κι αν εμπεριέχει τον σπόρο της ελπίδας. Πολύ καλές οι Έλεν Πέιτζ (Juno) και Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ (The Idles of March), στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Εξαιρετικό το σάουντρακ από τον Μαξ Ρίχτερ (Το Νησί των Καταραμένων, Βαλς με τον Μπασίρ).
Ιnfo: Στην Καρδιά του Δάσους (Into the Forest). Δραματικό Ψυχολογικό Θρίλερ. Καναδάς 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 17 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Πατρίσια Ροζεμά. Παίζουν: Έλεν Πέιτζ, Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ, Μαξ Μινγκέλα. Διανομή: Odeon.
THE STOPOVER (VOIR DU PAYS): Η Ορόρ και η Μαρίν επιστρέφουν από μία στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν, κάνοντας μια ενδιάμεση στάση σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο της Κύπρου. Εκεί, ανάμεσα στους τουρίστες που παραθερίζουν, έχουν στη διάθεση τους τρεις μέρες για να αποσυμπιεστούν σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που φιλοδοξεί να ανακουφίσει τη στρατιωτική μονάδα από τις εμπειρίες του πολέμου. Όμως, δεν είναι εύκολο να ξεχάσουν τη μάχη και να αφήσουν τη βία πίσω τους.
Πρόκειται για την γνωστή γαλλο-ελληνική παραγωγή που συναντήσαμε στα φεστιβάλ
Κανών και
Θεσσαλονίκης, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τις αδερφές Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν (17 Κορίτσια), η οποία βασίζεται σε ένα βιβλίο της πρώτης. Με την Ρόδο στον ρόλο της Κύπρου, περιγράφουν την αποσυμπίεση δυο κοριτσιών στρατιωτών (της δικιάς μας, Αριάν Λαμπέντ και της Γαλλίδας τραγουδίστριας Soko), η οποία μόνο τέτοια δεν είναι, καθώς πρόκειται για μια οργανωμένη στην εντέλεια διαδικασία, η χαλάρωση είναι χρονομετρημένη και περιλαμβάνει ένα ψυχολογικά επώδυνο κομμάτι ομαδικής ψυχοθεραπείας, με ασκήσεις που εκτελούνται με την ψηφιακή αναπαράσταση συγκεκριμένων στιγμών μάχης, που έρχεται σε τρομακτική αντίθεση με την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα του κυπριακού καλοκαιριού και η οποία θα ερεθίσει τελικά τα βίαια ένστικτά τους, περισσότερο από όσο το πεδίο της μάχης στο Αφγανιστάν.
Οι αδερφές Κουλέν, οι οποίες κι εδώ εξερευνούν διαφορετικές πτυχές της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, αναρωτιούνται πάνω στην θέση της γυναίκας σε έναν καθαρά ανδρικό, βίαιο και μάτσο κόσμο, όπως αυτόν του στρατού. Με την χρήση κοντινών, ασφυκτικών πλάνων, κατορθώνουν να αποτυπώσουν εξαιρετικά την σωματική ένταση των ηρωίδων, οι οποίες μπήκαν στον στρατό για να γνωρίσουν τον κόσμο όπως υπαινίσσεται και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας στα Γαλλικά. Καθώς η ψυχολογική ένταση κλιμακώνεται η τελική αποτύπωση του ξεσπάσματος, δεν διαθέτει την ίδια σκηνοθετική μαεστρία, χωρίς αυτό να μειώνει το εύρος του ενδιαφέροντος ή την ευρηματικότητα του σεναρίου, το οποίο βραβεύτηκε ως το καλύτερο, στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα, του περασμένου φεστιβάλ των Κανών. Εκτός από την Λαμπέντ (Attenberg, Άλπεις, Ο Αστακός), συμμετέχουν από ελληνικής πλευράς και οι Μάκης Παπαδημητρίου και Ανδρέας Κωνσταντίνου.
Ιnfo: The Stopover (Voir Du Pays). Ψυχολογικό Δράμα. Γαλλία - Ελλάδα 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 17 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ντελφίν & Μιριέλ Κουλέν. Παίζουν: Αριάν Λαμπέντ, Σοκό, Καρίμ Λεκλού, Σιλβέν Λορό, Νταμιάν Μπονάρ, Μάκης Παπαδημητρίου, Ανδρέας Κωνσταντίνου. Διανομή: Feelgood Entertainment.