Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ανοσία

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Παιδί Ρομά, κορίτσι, περίπου δέκα ετών ζητιανεύει έξω από το μαγαζί.
Πιάνουμε κουβέντα.
«Πότε είναι τα Χριστούγεννα», ρωτάει.
«Σε τριάντα μέρες».
«Πόσο είναι τριάντα μέρες;»
Ανοίγω τις παλάμες μου. Ταχύρυθμα μαθήματα μαθηματικών... «Αυτά είναι δέκα δάχτυλα. Τρεις φορές δέκα δάχτυλα. Γιατί ρωτάς;»
Χαμογελάει.
«Είκοσι και είκοσι;» διστάζει. Δεν κατάλαβε.
«Όχι. Είκοσι και δέκα. Είναι καλύτερα τα Χριστούγεννα από θέμα χρημάτων ε;».
«Ναι, δίνουν πιο πολλά».
«Τι τα κάνεις τα λεφτά».
«Δεν είναι δικά μου».
«Τότε;».
«Αν βγάλω πολλά μου είπαν πως θα πάρω κινητό».
«Κινητό; Τι να το κάνεις; Με ποιον θα μιλάς;».
«Με κανένα. Έχει παιχνίδια μέσα και θα παίζω».


Η φράση με χτυπάει σα σφαλιάρα. Είχα ξεχάσει πως μιλώ με ένα παιδί.
«Γιατί δεν φοράς παπούτσια; Κάνει κρύο».
Οι πατούσες της καταλερωμένες. Στον ένα της αστράγαλο ένα μπιχλιασμένο βραχιολάκι.
«Έψαξα το πρωί στο σπίτι, δεν είχε».
«Το βραχιολάκι όμως το φόρεσες!».
«Είμαι κορίτσι, γι' αυτό».


Και δεύτερη σφαλιάρα. Είχα ξεχάσει πως μιλώ σε ένα κορίτσι. Πήγαμε και αγοράσαμε ακριβώς στο διπλανό κατάστημα δυο ζευγάρια croc, τέσσερα ευρώ το ένα. Είχε και μικρή αδερφή που ζήλεψε. Ήταν τα τελευταία λεφτά από τη λοταρία της συναγρίδας. Δοκιμάζοντας νούμερα έφευγαν κομμάτια βρωμιάς από τα πόδια τους.


Καθώς μεγάλωνα μου σφήνωναν στο μυαλό πως «εντάξει είναι συνηθισμένοι οι γύφτοι στο κρύο και τα μικρόβια». Μου έμαθαν πως «ξέρεις πόσα έχουν κρυμμένα αυτοί στις τράπεζες;». Μου έμαθαν να αυτο-λοβοτομούμαι μπροστά στην ασχήμια και να μη νιώθω. Ρε άντε και γαμηθείτε.


Το κείμενο δημοσιεύθηκε από τον Γιώργο Τύρικο-Εργάς.
 

εμφάνιση σχολίων