Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Όσο υπάρχουν Άνθρωποι

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΣΒΟ που δεν θα δείτε ποτέ στις ειδήσεις. Λίγες νύχτες πριν, η ελληνική ακτοφυλακή δέχτηκε μια κλήση ότι ένα σκάφος προσφύγων αγνοούνταν επειδή τα μέλη των οικογενειών τους πίσω στην Τουρκία δεν είχαν ακούσει νέα από τους αγαπημένους τους που βρίσκονταν στο σκάφος. Μετά από αναζήτηση στο σκοτάδι επί ώρες, το Λιμενικό Σώμα τους βρήκε και τους έφερε όλους με πλοίο στο πλησιέστερο κομμάτι γης, ένα μικρό ψαροχώρι, όπου το καφενείο μετατράπηκε σε αυτοσχέδιο δωμάτιο πρώτων βοηθειών.

ΕΚΕΙ, ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ να τους σώσουν όλους, παρά το γεγονός ότι υπέφεραν από υποθερμία και σοκ, συμπεριλαμβανομένου και του εννέα μηνών βρέφους με σύνδρομο Down. Καθ 'όλη τη διάρκεια της διάσωσης, οι πρόσφυγες έλεγαν ότι υπήρχε και κάποιος άλλος χαμένος στη θάλασσα.  “Πρέπει συνεχίσετε την αναζήτηση”.

ΌΤΑΝ Ο ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ στα μισά του δρόμου και η υπερπλήρης σχεδία άρχισε να γεμίζει με νερό, οι οικογένειες πανικοβλήθηκαν. Τα τελευταία τους υπάρχοντά πετάχτηκαν στη θάλασσα, αλλά συνέχισαν να βυθίζονται στο σκοτάδι της θάλασσας. Από την άκρη της σχεδίας, ένας ψηλός, γεροδεμένος άνδρας από το Ιράκ μίλησε. Η σύζυγός του και τα παιδιά είχαν σκοτωθεί από τις ρουκέτες που κατέστρεψαν το σπίτι τους. Ήταν μόνος στον κόσμο.

ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΗ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΒΥΘΙΖΟΤΑΝ περισσότερο χρόνο, θα πηδούσε στη θάλασσα, ελπίζοντας ότι χωρίς το βάρος του, οι άλλοι που βρίσκονταν πάνω στο σκάφος θα είχαν μια ευκαιρία διάσωσης. Δεν ξέρω για πόσο χρονικό διάστημα επέπλευσε, ή πόσο ψυχρή και μοναχική ήταν η νύχτα στο Αιγαίο. Φαντάζομαι ότι κοίταξε ψηλά τα αστέρια και σκέφτηκε τη γυναίκα και τα παιδιά του, και πώς θα τους συναντήσει ξανά σύντομα. Φαντάζομαι ότι θα είναι περήφανοι γι 'αυτόν.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΟΙ ΙΣΠΑΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ είχαν ακούσει την ιστορία και κινητοποιήθηκαν με γρήγορα τζετ σκι. Κάθε λίγη ώρα, οι ναυαγοσώστες έκλειναν τις μηχανές, φώτιζαν το κυματώδες νερό με φακούς και φώναζαν το όνομά του. Τελικά το φως τους έπεσε πάνω στο βαρύ πορτοκαλί σωσίβιο ενός αναίσθητου ανθρώπου. Οι ναυαγοσώστες έφεραν το αναίσθητο σώμα του πίσω στην ακτή. Οι γιατροί και οι εθελοντές είχαν ελάχιστους πόρους, αλλά πέρασαν δύο ώρες χορηγώντας του οξυγόνο και προσπαθώντας να τον ζεστάνουν. Οι γιατροί είπαν ότι έφτασε στα όρια ζωής και θανάτου και δεν θα είχε επιβιώσει αν έμενε άλλα πέντε λεπτά στο νερό.

ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ. Τελικά ανασηκώθηκε και ρώτησε τι απέγινε η σχεδία αλλά και ευχαρίστησε τους σωτήρες του σε κάθε γλώσσα που ήξερε. Δεν ξέρω το όνομά του ή που ελπίζει να πάει, αλλά ξέρω ότι στέλνει μηνύματα στους διασώστες του καθημερινά, γεμάτα ευγνωμοσύνη. Ελπίζω να βρει ένα μέρος που μπορεί κάποια μέρα να αποκαλεί και πάλι “σπίτι”.

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ γυναίκες και ορφανά. Είναι αλήθεια ότι προέρχονται από έναν πολιτισμό που γνωρίζω ελάχιστα. Και είναι αλήθεια ότι είναι πιο εύκολο να πιστεύουμε σε γενικεύσεις και να αφήσουμε το φόβο να επισκιάσει την ευθύνη μας απέναντι στους άλλους ανθρώπους.

ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΝΑ ΖΩ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ με αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος πρόθυμα θα θυσίαζε τη ζωή του, από το να είμαι μέρος μιας ανθρωπότητας που θα τον αποκλείσει».

Πηγή: Coleen Sinsky Μετάφραση: Μαριανίνα Πάτσα

εμφάνιση σχολίων