Ο εξαιρετικός ηθοποιός, Μηνάς Χατζησάββας, έφυγε σαν σήμερα
ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ: «Είμαστε σε μόνιμη διαπραγμάτευση μαζί του, έτσι δεν είναι; Εγώ, πάντως, πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα μετά τη ζωή. Τίποτα απολύτως! Η ζωή μας είναι ό,τι είμαστε, τελεία και παύλα. Γι’ αυτό θέλω να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω. Αν δεν είχα τη δουλειά μου να με κρατάει, δεν ξέρω τι θα έκανα… Όσο έχω ακόμη δυνάμεις, ας παιδεύομαι. Περνάει καλύτερα έτσι η ζωή, δεν συμφωνείτε;».
«ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ (ΣΗΜ: ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ) ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΑ. Ήμουν από μια οικογένεια που δεν είχε σχέση με την πολιτική. Πολιτικοποιήθηκα πραγματικά – ήταν και χούντα, μην το ξεχνάμε. Μ’ αρέσει η συλλογικότητα. Είναι μεγάλη ιστορία να μπορείς να είσαι με τους άλλους. Να μπορείς να μην υπάρχεις μερικές φορές, να υπάρχουν οι άλλοι. Να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί στο λέει αυτό ο άλλος και να μην τον παρεξηγείς και να προχωράει. Βέβαια, είναι πάρα πολύ επώδυνο, πάρα πολύ κουραστικό. Κι επειδή έμαθα να ζω έτσι, μερικά πράγματα κρατήσανε. Οι περισσότερες σχέσεις μου είναι πάντα μακροχρόνιες. Και οι ερωτικές και οι θεατρικές. Είναι μερικά πρόσωπα σημαντικά στη ζωή μου -και στη ζωή μου την προσωπική- που επανέρχονται.
ΔΕΝΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων – πολύ δύσκολα θυμώνω, πολύ δύσκολα εξάπτομαι. Βέβαια, όταν συμβεί αυτό γίνομαι πάρα πολύ κακός. Ακριβώς γιατί φτάνω στα όριά μου και δεν μου αρέσει που μ’ αναγκάζουν να είμαι έτσι. Όμως δεν έγινα με πολλούς, πολύ κακός.
ΘΕΛΩ ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΑΝΕ. Δεν ξέρω γιατί -είναι αδυναμία, είναι κόμπλεξ; Μερικές φορές κιόλας, εις βάρος άλλων πραγμάτων, πιθανόν να μην λέω μερικές φορές την αλήθεια, ακριβώς γιατί αυτός που έχω απέναντί μου θέλω να μ’ αγαπήσει. Δεν ξέρω από πού πηγάζει αυτό. Φοβάμαι ότι είναι φοβερή αδυναμία δική μου, ενώ μ’ αρέσει να συγκρούομαι για να υπάρχει αποτέλεσμα – γιατί χωρίς σύγκρουση δεν υπάρχει, παντού, άλλωστε. Παρ’ όλα αυτά, στην προσωπική μου ζωή θέλω να μ’ αγαπάνε.
ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩ να δώσω χώρο όσο μου επιτρέπει ο εγωισμός μου. Για να ‘ναι κανείς με κάποιον άνθρωπο αρκετά χρόνια, πάει να πει ότι υπάρχουν και από τις δύο πλευρές παραχωρήσεις. Αλλιώς δεν γίνεται. Μπορεί να μου καταλογίζουν ότι μερικές φορές είμαι φοβερά εγωιστής, ότι σκέφτομαι μόνο τη δουλειά μου, όμως δεν είναι έτσι. Κάνω πράγματα που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι τα κάνω. Τα κάνω με κάποιο τρόπο όχι κρυφό, θα έλεγα διακριτικό που ο άλλος δεν το καταλαβαίνει.
ΌΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ «ΔΙΑΖΥΓΙΟ» ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, είχα φτάσει στον πάτο. Δηλαδή άντεξα ως τον πάτο, και πιο κάτω απ’ τον πάτο, θα έλεγα. Και πήρα την απόφαση σαν αυτοσυντήρηση, γιατί αισθανόμουν ότι τελειώνω. Προσέχω πάρα πολύ στις σχέσεις μου τις προσωπικές. Αν δεν είμαι έτσι δεμένος δεν μπορώ να ανταπεξέλθω και στο θέατρο. Πρέπει να είμαι ήρεμος για να μπορώ να κάνω και τη δουλειά μου – γιατί την αγαπάω τη δουλειά μου.
ΈΦΤΙΑΞΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ να μην εξαρτάται κανείς από μένα. Έχω συλλάβει τον εαυτό μου να εξαρτώμαι, αλλά, όταν δεν αντέχω άλλο, μπορώ να ζήσω και τη ζωή μου μόνος μου. Μπορώ να το κάνω. Με πόνο καρδιάς, γιατί είμαι και τεμπέλης – θά ‘θελα να μου λύνονται τα προβλήματα, αλλά μπορώ να κάνω και μόνος μου. Άλλωστε μόνος σου είσαι στο θέατρο και στην τέχνη, μόνος σου προσπαθείς.
Ο Μηνάς Χατζησάββας (Αθήνα, 28 Ιανουαρίου 1948 – Αθήνα, 30 Νοεμβρίου 2015) ήταν Έλληνας ηθοποιός και σεναριογράφος. Σπούδασε υποκριτική στη σχολή «Le Cours Simon» των Παρισίων και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1969. Υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του «Ελεύθερου Θεάτρου» ενώ τη περίοδο 1978 - 1983 συνεργάστηκε σταθερά με το Εθνικό Θέατρο και την περίοδο 1984 - 1998 με το Ανοιχτό Θέατρο. Έπαιξε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, ενώ σημαντική ήταν η παρουσία του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το σενάριο της ταινίας Η ζωή ενάμιση χιλιάρικο. Τιμήθηκε δύο φορές με το βραβείο β' ανδρικού ρόλου στη Θεσσαλονίκη («Lilly’s story» του Ροβήρου Μανθούλη και «Τα παιδιά του Κρόνου» του Γιώργου Κόρρα) και μία φορά με το βραβείο α' ανδρικού ρόλου («Κλειστή στροφή» του Νίκου Γραμματικού). Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το καλοκαίρι του 2015, στο έργο «Οι Τυφλοί, ή ο ήχος των μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο» του Μορίς Μαίτερλινκ, σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Τα 25 τελευταία χρόνια της ζωής του συζούσε με τον σύντροφό του, τον ηθοποιό Κώστα Φαλελάκη.