Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Παρίσι

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΡΩΤΑΝΕ ΠΩΣ ΠΕΡΝΑΩ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΩ. Δεν θυμάμαι με σιγουριά ποιά καινούρια έκθεση έχει τώρα το Pompidou αλλά μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια το σβέρκο εκείνου του όσο ψηλού χρειάζεται άνδρα που στεκόταν μπροστά μου στην ουρά της boulangerie στη Βαστίλλη και που μάλλον είχε μόνος του κόψει τα μαλλιά του το προηγούμενο βράδυ με μηχανή, γιατί η μια πλευρά του είχε περισσότερα μαλλιά από την άλλη και το τζην πουκάμισο του είχε μια τρύπα στο γιακά που δεν ήταν πολύ ευδιάκριτη, αλλά ήταν σαν αυτές τις τρύπες της φθοράς που αποκτά ένα αγαπημένο ρούχο όταν έχει κερδίσει το αξίωμα του βετεράνου των μεταμεσονύχτιων μπουγάδων για να προλάβει να στεγνώσει και να το ξαναφορέσεις το πρωί.

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΣΕ Η ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ, ο άντρας πήρε μια μπαγκέτα και δύο pain au chocolat και πόσο ωραία ιδέα να φτιάξεις κάτι και να το ονομάσεις ψωμί σοκολάτας και πόσο θα θελα να του χτυπήσω διακριτικά την πλάτη και να του πω καλημέρα και bon journee και πλεονασμός το ξέρω. Κορίτσι, δεν είσαι η Αμελί Πουλαίν, ξύπνα.

ΕΙΝΑΙ ΒΡΑΔΥ ΚΙ ΕΧΩ ΑΡΓΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ, είπα να πάρω ταξί για St. Germain, καταλήγω ν’ αργώ περισσότερο όταν η τελευταία κοπέλα που μπήκε ξέχασε το πορτοφόλι της και ο οδηγός την έψαχνε μέσα στους δρόμους για να της το δώσουμε πίσω και πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να προσπαθεί τόσο πολύ να επιστρέψει σε κάποιον ένα πορτοφόλι με χρήματα και τελικά την βρήκαμε.

ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ RUE PRINCESSE ο monsieur Bernard δεν μ’ αφήνει να πληρώσω τίποτα -με είχε καθυστέρησει πολύ είπε. «Πήγαινε τώρα κι αν αύριο συγκατατεθεί η άνοιξη θα με ξαναβρείς και θα σε πάω κάπου στην ώρα σου και θα πληρώσεις ότι γράφει το ταξίμετρο και θα με κεράσεις παγωτό Bertillon».

ΣΥΜΦΩΝΟΙ. ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΞΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ όταν φοράμε τακουνια και κάνει κρύο, η πόλη είναι για να την περπατάς λέμε με τους φίλους Παριζιάνους και ας κάνουμε μια εξαίρεση σήμερα που φοράμε τακούνια αλλά δεν κάνει κρύο και κανείς μας δεν θυμάται το δρόμο της επιστροφής αλλά θα τα καταφέρουμε. Πάντα τα καταφέρνουμε.

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΕΡΠΑΤΑΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΕΧΩ ΕΞΙΛΕΩΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ. Αλήθεια, πώς περιγράφεις μια 5ωρη βόλτα που δεν θυμάσαι από που ξεκίνησε παρά μόνο ότι κάποια στιγμή σ’ έφερε έξω από την Όπερα και όταν την είδες είπες «ναι όντως μοιάζει με τεράστια τούρτα γάμου» και μετά ξαναπερπάτησες προς Marais και είπες «μα αυτή πρέπει να ναι η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο» και μαζί σου θα συμφωνούσε και ο Καμύ και ο ‘Οσκαρ και τελοσπάντων, κορίτσι, πάρε το μετρό τώρα γιατί πάλι έχεις αργήσει και σε περιμένουν και δεν είσαι η Αμελί Πουλαίν καλή μου κλισεδούρα.

ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΟΤΙ ΣΤΟ POMPIDOU ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ αφιερωμένη στον Michel Gondry (o σκηνοθέτης της Αιώνιας Λιακάδας ενός Καθαρού Μυαλού) όπου έχουν στήσει μεταξύ άλλων ένα «εργοστάσιο κινηματογράφου» στο οποίο μπορείς να φτιάξεις την δική σου ταινία μετά από ένα workshop 3 ώρων, σ’ ένα πλατό του Παρισιού και να χρησιμοποιήσεις ότι θέλεις από τα σκηνικά.

ΥΠΕΡΟΧΟ; ΦΤΑΝΕΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ που αν στέκεσαι σε μια από τις γέφυρες του Παρισιού χαζεύοντας Rive Gauche και Rive Droit την πόλη και τις παρέες που στήνουν πικ-νικ στα παγκάκια και τα ζευγάρια με μάτια που λάμπουν, σκέφτεσαι ότι δεν θα ήθελες να είσαι πουθενά αλλού στον κόσμο.

ΙΠΤΑΣΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΚΟΡΙΤΣΙ, δεν χρειάζεται να είσαι η Αμελί Πουλαίν για ν’αγαπάς τους ανθρώπους, στο Παρίσι ή όπου αλλού.


Η Αλεξάνδρα Ματθαίου είναι σκηνοθέτρια. Πρόσφατα ολοκλήρωσε τον γύρο του κόσμου. Τα ταξιδιωτικά της κείμενα δημοσιεύονται στο DOC TV.

εμφάνιση σχολίων