«Αυτή η τραγωδία ΚΟΣΜΟΣ θεωρείται φυσιολογική;»

ΚΟΣΜΟΣ Άνοιξη. Ο καιρός φτιάχνει και τα ναυάγια των μεταναστών κατακλύζουν τη Λαμπεντούζα. Οι νεκροί δεν χωράνε πλέον στο νεκροταφείο του νησιού. Η Ευρώπη παρακολουθεί σαν σιωπηλός θεατής τις ζωές να χάνονται και το μικρό νησί να προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί μόνο του. Η Giusi Nicolini, δήμαρχος μερικών ημερών της ιταλικής νήσου Λαμπεντούζα, δημοσίευσε αυτή την επιστολή και θέτει το ερώτημα «πού είναι η Ευρώπη μέσα σε αυτόν τον πόλεμο;»

«Είμαι η νέα δήμαρχος των νησιών Λαμπεντούζα και Λινόζα. Εξελέγην τον Μάιο και στις 3 Νοέμβρη, 21 πτώματα απεστάλησαν στον Δήμο. Είναι οι άνθρωποι που πνίγηκαν ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν στη Λαμπεντούζα και για μένα αυτό είναι ένα γεγονός αφόρητο. Για τη Λαμπεντούζα είναι μια τεράστια θλίψη.

Έπρεπε να ζητήσουμε βοήθεια από τους δημάρχους της επαρχίας έτσι ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε μια αξιοπρεπή ταφή για τα τελευταία 11 σώματα, επειδή το νεκροταφείο μας δεν έχει άλλες θέσεις. Θα δημιουργήσουμε περισσότερες θέσεις. Αλλά θέτω σε όλους το ερώτημα: Πόσο μεγάλο πρέπει να γίνει το νεκροταφείο του νησιού μου; Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια τέτοια τραγωδία μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική. Πώς είναι δυνατόν να απομακρύνουμε από την καθημερινή μας ζωή την ιδέα ότι 11 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 8 νεαρές γυναίκες και δύο παιδιά ηλικίας 11 και 13 ετών, μπορούν να πεθάνουν όλοι μαζί όπως συνέβη το περασμένο Σάββατο, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού που θα έπρεπε να ήταν για αυτούς η αρχή μιας νέας ζωής; 76 σώθηκαν, αλλά ήταν 115 στο σύνολο.

Είμαι σκανδαλισμένη από τη σιωπή της Ευρώπης, που έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και παραμένει σιωπηλή μπροστά σε μια σφαγή που έχει τους αριθμούς θυμάτων ενός πραγματικού πολέμου. Είμαι όλο και περισσότερο πεπεισμένη ότι η ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση θεωρεί ότι αυτή η θυσία ζωών είναι ο τρόπος να περιορίσει και να αποτρέψει τη ροή μεταναστών. Αλλά, εάν για αυτούς τους ανθρώπους, το ταξίδι με βάρκες εξακολουθεί να είναι η μόνη ελπίδα, τότε ο θάνατός τους πρέπει να κάνει την Ευρώπη να ντρέπεται.

Σε όλη αυτή τη σελίδα της πραγματικά λυπηρής ιστορίας που γράφεται τώρα, ο μόνος λόγος  για τον οποίο πρέπει να είμαστε υπερήφανοι προσφέρεται από τους άνδρες του ιταλικού κράτους που σώζουν ανθρώπινες ζωές σε απόσταση 140 μιλίων από τη Λαμπεντούζα. Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι η Λαμπεντούζα, με τους κατοίκους της, και τις μονάδες που είναι αφοσιωμένες στο να παρέχουν βοήθεια και φιλοξενία, προσφέρουν αξιοπρέπεια σε αυτούς τους ανθρώπους. Δίνουν αξιοπρέπεια στη χώρα μας και σε ολόκληρη την Ευρώπη».
 

εμφάνιση σχολίων