Ζώντας 6 μήνες ΚΟΣΜΟΣ με υπερ-πλούσιους

ΚΟΣΜΟΣ Τι είναι οι πολυδισεκατομμυριούχοι, διερωτάται ο Ζακ Περέτι, στην εφημερίδα Independent. Eίναι, άραγε, παλιάνθρωποι ή μήπως είναι άνθρωποι σαν κι εμάς που απλώς έχουν περισσότερα χρήματα; Θα μας σώσουν; Θα μας καταστρέψουν; Μήπως είναι ψυχοπαθείς που διοχετεύουν τις δολοφονικές τους τάσεις στην παραγωγή χρημάτων; Άραγε, είναι μοναχικοί τύποι που χρειάζονται αγάπη αλλά βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα ολόχρυσα κλουβιά φτιαγμένα από τις Μπέντλεϊ και τα ιδιωτικά αεροσκάφη;

Όπως σημειώνει ο συντάκτης του άρθρου που πέρασε έξι μήνες κοντά στους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, oι πολυεκατομμυριούχοι τείνουν να αποτελέσουν μία διαφορετική φυλή τόσο βιολογικά όσο και ψυχολογικά. Οι ζάπλουτοι αυτοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι κύριοι της Υφηλίου και τα αντικειμενικά στοιχεία επαληθεύουν την πεποίθησή τους αυτή. Όμως αυτή ακριβώς η θέση τους γεννά δυσανεξία για την αδυναμία. Ακόμη και ο Μπιλ Γκέιτς, ο οποίος δαπανά πολλά χρήματα για να δημιουργεί βιβλιοθήκες και προγράμματα εμβολιασμού των παιδιών στην Αφρική, αδυνατεί να κατανοήσει γιατί δεν είμαστε όλοι μας εξίσου αποφασισμένοι να γίνουμε όσο επιτυχημένοι είναι αυτοί.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό. Προφανώς δεν μπορεί να γίνει ο καθένας επιχειρηματίας. Σε πολλές διαδηλώσεις οι άνθρωποι δεν συμμετέχουν απλώς εναντίον της λιτότητας, αλλά επειδή προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την ανθρωπιά τους. Στην Αθήνα ο κόσμος φώναζε «είμαστε άνθρωποι», λες και έπρεπε να το θυμίσουν στην τρόικα και στους ζάπλουτους. Αυτό που ξεκίνησε σαν μια διαφορετική φυλή που απλώς δημιουργεί χρήμα, έχει εξελιχθεί σε βιολογική διαφορά. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν στη δική τους, απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, φυσαλίδα, πολύ πάνω από τη Γη, και συνδέουν το Λονδίνο με τη Νέα Υόρκη, τη Σαγκάη και το Ντουμπάι με τα αεροπορικά ταξίδια τους.

Ασχέτως αν είναι στα ιδιωτικά τους αεροσκάφη, τα ελικόπτερα ή τα ρετιρέ τους, όπου και να είναι, καταλαμβάνουν έναν χώρο που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε ούτε καν να δούμε από το επίπεδο του δρόμου, όσο και να προσπαθήσουμε. Στη δική τους βιόσφαιρα τρώνε καλύτερα φαγητά, φοιτούν σε καλύτερα σχολεία, φορούν καλύτερα ρούχα, λαμβάνουν καλύτερα φάρμακα και τελικά αναπαράγουν μία καθαρότερη, πλουσιότερη φυλή. Η αλήθεια είναι ότι αναπνέουν και καθαρότερο αέρα. Στην πραγματικότητα, η ανισότητα δεν έχει καμία σχέση με τα χρήματα, αλλά είναι μία ιδέα ευγονικής που παράγεται από τον πλούτο. Στη σκέψη τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μόνο πλουσιότεροι από εμάς, είναι και καλύτεροι.

Ωστόσο, αυτοί οι ζάπλουτοι δεν είναι κακοί άνθρωποι. Είναι απλά άβαταρ για την ανισότητα αλλά στο εσωτερικό τους έχουν ένα ψήγμα ανθρωπιάς, που αποζητεί να επανασυνδεθεί με το κοινωνικό σύνολο.«Ρώτησα», συνεχίζει ο αρθρογράφος, «τον πολυεκατομμυριούχο Τόνι Φερνάντεζ τι επρόκειτο να κάνει μετά τη συνέντευξη και μου απάντησε: “Θα φτιάξω φασόλια για τα παιδιά”. Είναι τόσο πλούσιος, που έχει περάσει στην αντίπερα όχθη: έχει απαρνηθεί μία ζωή βυθισμένη στην υπέρτατη πολυτέλεια, ανταλλάσσοντάς τη με μία ερσάτζ πραγματικότητα».

Οι ζάπλουτοι του κόσμου ζουν σε μία ερμητικά κλειστή φυσαλίδα. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε κανείς να παραλληλίσει τη ζωή τους με αυτή ενός ασθενούς που πάσχει από Έμπολα και βρίσκεται σε μία καραντίνα με όλες τις ανέσεις, κοιτώντας τον έξω κόσμο. Θέλουν να αποτελούν μέρος αυτού του «έξω κόσμου», αλλά περνούν τη ζωή τους προσπαθώντας να μιμηθούν αυτά που κάνουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Ο πλούτος τούς έκανε απόμακρους και φιλύποπτους, τους έκανε να απολέσουν την ανθρώπινη φύση και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι' αυτό. Αυτή ακριβώς είναι η τραγωδία τους.

Πηγή

εμφάνιση σχολίων