Τέλος της σεζόν και ιδού οι επιλογές μας. Από τον Χρυσοστομάκη Λακταρίδη
30 Ιουλίου 2014
Αν ρωτήσει κάποιος τους θεατές τον λόγο για τον οποίο τους άρεσε μια κινηματογραφική ταινία, οι 8 στους 10 θα απαντήσουν: «Γιατί με διασκέδασε, με έκανε να περάσω καλά, να ξεχάσω τα προβλήματά μου για λίγο». Ακόμη και σε εποχές πριν από τη σημερινή της ύφεσης και της οικονομικής δυσπραγίας, η απάντηση ήταν η ίδια. Ο κόσμος θέλει να ξεσκάσει, να ψυχαγωγηθεί.
Όμως το σινεμά δεν είναι μόνο διασκέδαση, είναι και ταξίδι, μυσταγωγία, συναίσθηση, επιμόρφωση, κάποιες φορές ακόμη και επιφώτιση, κάτι σαν «θεϊκή αποκάλυψη». Δεν μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους -κανενός είδους τέχνη δεν μπορεί να το κάνει αυτό-, αλλά μπορεί να μας ανοίξει τα μάτια και το μυαλό.
Η στήλη δεν αμφιβάλλει για την ανάγκη της ψυχαγωγίας, προτιμά όμως τις ταινίες εκείνες που όταν βγαίνεις από την κινηματογραφική αίθουσα τις παίρνεις μαζί σου στο σπίτι. Τις ταινίες που κινητοποιούν τη σκέψη και το συναίσθημα. Τις ταινίες που θα ήθελε να ξαναδεί και να μοιραστεί με τους φίλους της
Φτάνοντας άτυπα προς το τέλος άλλης μίας κινηματογραφικής σεζόν, ιδού οι ταινίες οι οποίες -κατά τη γνώμη της στήλης- αξίζουν περισσότερες από μία αναγνώσεις. Ίσως τις πετύχετε στον θερινό της περιοχής σας ή του τόπου στον οποίο παραθερίζετε. Η σειρά είναι αλφαβητική.
1. Δικός της (Her) του Σπάικ Τζόνζι, ΗΠΑ 2013. Γιατί ο έρωτας είναι αυτό που είναι, σε οποιαδήποτε μορφή του, «μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή σχιζοφρένειας», σύμφωνα με μια ατάκα του σεναρίου.
2. Ο Εγωιστής Γίγαντας (The Selfish Giant) της Κλίο Μπάρναρντ, Αγγλία 2013. Γιατί η απώλεια της παιδικής ηλικίας μπορεί να ισοδυναμεί με κατάβαση στην κόλαση. Όταν ο Ντίκενς συνάντησε τον Κεν Λόουτς.
3. Inside Llewyn Davis των Τζόελ και Ίθαν Κοέν, ΗΠΑ - Γαλλία 2013. Γιατί το ταλέντο και μόνο δεν αρκεί. Σκοτεινή, ονειρική, ατμοσφαιρική, μελαγχολική και πικρόχολα αστεία, η αδικημένη ταινία των περασμένων βραβείων Όσκαρ.
4. Μαύρο Ψωμί (Pa Negre) του Αγκουστί Βιλαρόγκα, Ισπανία 2010. Γιατί το να ωριμάζεις σημαίνει να σκοτώνεις το παιδί μέσα σου. Με κάθε πιθανό τρόπο.
5. Μόνο οι Εραστές Παραμένουν Ζωντανοί του Τζιμ Τζάρμους, Αγγλία - Γερμανία - Γαλλία - Κύπρος - Ελλάδα - ΗΠΑ 2013. Γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, rock ’n’ roll can never die, όπως επίσης το ότι ο βήχας και ο έρωτας δύσκολα κρύβονται.
6. Ξενοδοχείο Grand Budapest του Γουές Άντερσον, Αγγλία - Γερμανία 2014. Γιατί οι ταινίες-τοιχογραφίες είναι oi αγαπημένες της στήλης. Πληθώρα αξέχαστων και αστείων χαρακτήρων κι ένα συνεχές κλείσιμο του ματιού για τους λάτρεις του σινεμά.
7. Οικογενειακή Υπόθεση (Positia Copilului/A Child’s Pose) του Καλίν Πέτερ Νέτζερ, Ρουμανία 2013. Γιατί μάνα είναι μόνο μία. Για τη σωτηρία σου, αλλά κυρίως για την καταστροφή σου.
8. Omar του Χάνι Αμπού-Άσαντ. Παλαιστίνη 2013. Γιατί η ισραηλο-παλαιστινιακή διαμάχη είναι για άλλη μια φορά σε ταινία του σκηνοθέτη μονάχα το φόντο ενός βίαιου πολιτικού, κοινωνικού, ψυχολογικού, υπαρξιακού και κυρίως ερωτικού δράματος.
9. Πέρα από τη λογική (A Perde La Raison) του Γιοακίμ Λαφός, Βέλγιο - Λουξεμβούργο - Γαλλία - Ελβετία 2012. Γιατί τελικά ούτε ο έρωτας αλλά ούτε και η αγάπη (θεϊκή, γονική, ερωτική, πες την όπως θέλεις) έχουν λογική. Απλά μας στροβιλίζουν στη δίνη τους, για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο.
10. Ραγισμένα Όνειρα (The Broken Circle Breakdown) του Φέλιξ Φαν Γκρόνινγκεν, Βέλγιο - Ολλανδία 2012. Γιατί το μελόδραμα δεν είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση και το «let the circle be unbroken», ανθρωπίνως αδύνατον.
10+1. Τέλεια Ομορφιά (La Grande Bellezza) του Πάολο Σορεντίνο, Ιταλία 2013. Γιατί η αναζήτηση της τέλειας ομορφιάς μπορεί να είναι ατελέσφορη και ουτοπική, η διαδρομή που διανύει κανείς όμως για να τη βρει, παραλύει τις αισθήσεις.
Μόλις που δεν πρόλαβαν να μπουν στη λίστα, η Ζωή της Αντέλ Κεφάλαιο 1 & 2 του Αμπτελατίφ Κεσίς, η Nebraska του Αλεξάντερ Πέιν, το Nymphomaniac του Λαρς φον Τρίερ και το Ψάχνοντας τον Sugarman του πρόσφατα εκλιπόντος Μαλίκ Μπεντζελούλ.
Για περισσότερες ταινίες που άρεσαν στη στήλη, μπορείτε να ανατρέξετε εδώ
εμφάνιση σχολίων