Δεν υπήρξε σοβαρή Α' ΠΡΟΣΩΠΟ αντίσταση κατά της χούντας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟ ΩΣ ΠΟΛΥ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ, εκτός απʼ την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει τον δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ.

ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΕΠΕΙΡΑΜΕΝΟ ΚΚΕ ΕΝΕΚΡΙΝΕ ΤΗ ΒΙΑΙΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΣΕΦΕΡΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ κατά της χούντας, γραμμένο τον Μάρτιο του 1969. Του χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποφασίσει  να μιλήσει, λίγο πριν πεθάνει: «Είναι μια κατάσταση (η χούντα) που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνο και μόχθο πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στο έλος, μέσα στα τελματωμένα νερά. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου».

ΓΙΑΤΙ, ΚΥΡΙΕ; ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΥΤΗ; «Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό και μπορώ να πω χωρίς φόβο και πάθος: Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό που μας οδηγεί η καταπίεση. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή…». Σύμφωνοι, σεβαστέ μου, μεγάλε ποιητή. Όμως και οι δικτάτορες για εθνική επιταγή μιλούν. Ποιες από τις δύο εθνικές επιταγές είναι η σωστή; Σας βεβαιώ καμία. Η δικτατορία δεν είναι λύση.

ΟΜΩΣ ΟΥΤΕ Η ΜΕΓΑΛΟΣΤΟΜΗ ΑΟΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΠΟΙΗΤΗ που συνήθισε να κρύβεται πίσω απ’ την αμφισημία της ποίησης είναι λύση. Πάντως ο Σεφέρης μίλησε. Ο Ελύτης δεν μίλησε. Πάρα πολλοί δεν μίλησαν.

Ο ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ, ΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΩΣ «ΠΙΘΗΚΟΣ», ήταν πολύ άτυχος. Διορίστηκε πρωθυπουργός την 8η Οκτωβρίου 1973, και ενάμιση μήνα μετά την ορκωμοσία του, εκδηλώνεται η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήρθε στην εξουσία υποτίθεται για να εκτονώσει την κατάσταση και να κατασιγάσει τα πάθη μετά την εξέγερση της Νομικής, αλλά τα πάθη φούντωσαν εντελώς απροσδόκητα στο Πολυτεχνείο από τη 14η Νοεμβρίου 1973 που αρχίζει η κατάληψη μέχρι τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή της 17ης Νοεμβρίου, που τα τανκς θα σπάσουν την πόρτα και θα καταστείλουν την αυθόρμητη, αυτοκαθοδηγούμενη και ακαθοδήγητη από τα κόμματα φοιτητική εξέγερση.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΓΙΑΤΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν γκινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.

ΤΟ «ΕΠΟΣ» ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΜΙΑ «ΗΡΩΙΔΑ», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής. Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.

ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΟΥΤΕ ΜΕΣΑ ΟΥΤΕ ΕΞΩ, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου», τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.


Διαβάστε επίσης:
Ραφαηλίδης: Περί αναρχίας
«Η ψυχολογία του φασίστα», Ραφαηλίδης
 

εμφάνιση σχολίων