ΣΙΝΕΜΑ 2013: Οι ΣΙΝΕΦΙΛ καλύτερες ταινίες

ΣΙΝΕΦΙΛ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΚΑΤΑΚΛΥΖΕΤΑΙ ως συνήθως από λίστες απολογισμών και πεπραγμένων. Κάθε κινηματογραφική στήλη ανά τον κόσμο δίνει τη δική της λίστα με τις ταινίες της χρονιάς, από τις οποίες ξεχωρίζουν πάντα τέσσερις, πέντε κοινοί τίτλοι. Είναι αυτές πραγματικά οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς; Περί ορέξεως… Πολύ συχνά, μας έχει τύχει να ξαναδούμε μία ταινία που είχαμε λατρέψει στην εποχή της και να τη βρούμε επιεικώς μέτρια. Λίγο σπανιότερα, μπορεί να μας συμβεί και το ακριβώς αντίθετο. Μία ταινία την οποία είχαμε ξεπετάξει, να μας φανεί, σε μία δεύτερη ανάγνωση, πραγματικά ενδιαφέρουσα. Αλήθεια, πόσες από τις πιο αγαπημένες μας ταινίες, δεν είναι απαραίτητα και καλές ταινίες;

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ, Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ γίνεται παραδοσιακά πλέον στο τέλος της σεζόν, τον Αύγουστο -διαβάστε το δικό μας εδώ- γι’ αυτό το λόγο, κάποιες από τις ταινίες θα είναι κοινές στην τωρινή λίστα. Ευτυχώς μέχρι τώρα, η φετινή κινηματογραφική σεζόν, από ταινίες τουλάχιστον, πηγαίνει εξαιρετικά. Αν και η οικονομική συγκυρία είναι ακόμα πολύ δύσκολη, θα ήταν ευχής έργο να πήγαινε καλά και από εισιτήρια. Ας μην ξεχνάμε πως η θέαση μιας ταινίας στον κινηματογράφο είναι μια εμπειρία την οποία κανένα είδος home viewing δε μπορεί ν’ αντικαταστήσει. Επίσης μην ξεχνάτε να υποστηρίζετε τη ντόπια παραγωγή. Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο πολυποίκιλη κι ενδιαφέρουσα, όσο σε τούτην τη νέα δεκαετία.

Η ΛΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ. Βάλαμε τις ελληνικές ταινίες ξεχωριστά, γιατί ήταν πολλές και καλές. Κάποιες από αυτές μπαίνουν άνετα στις καλύτερες της χρονιάς και σε παγκόσμιο επίπεδο. Διάφοροι ξένοι κριτικοί το έχουν ήδη κάνει.

«12 Χρόνια Σκλάβος» του Στιβ ΜακΚουίν. Αρκεί μονάχα μία σκηνή, αυτή του εικονικού κρεμάσματος, για να μπει στη λίστα της χρονιάς.

«Η Ζωή της Αντέλ: Κεφάλαια 1 & 2» του Αμπντελατίφ Κεσίς. Ή αλλιώς «Όταν ο Αμπντελατίφ Κεσίς γνώρισε την Αντέλ Εξαρχόπουλος»

«Μια Στάση Πριν το Τέλος» του Ράιαν Κούγκλερ. Γιατί από την εποχή του Σόλομον Νόρθαπ («12 Χρόνια Σκλάβος») μέχρι το σύγχρονο Λος Άντζελες του Όσκαρ Γκραντ, της ταινίας του Κούγκλερ, ελάχιστα έχουν αλλάξει για την αφροαμερικανική κοινότητα.

«Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου» του Μπεν Ζάιτλιν. Η πιο «περίεργη» ταινία της χρονιάς δεν ήταν καν ευρωπαϊκή. Σκληρή, δυστοπική, μελαγχολική στην επιφάνεια. Τρυφερή, ποιητική κι αισιόδοξη στον πυρήνα της. Εξαιρετικό ντεμπούτο για τον Μπεν Ζάιτλιν.


«Django, Ο Τιμωρός» του Κουέντιν Ταραντίνο. Η ζωντανή απόδειξη ότι σινεφίλ δεν είναι μόνο το arthouse. Nobody does it better.


“Oh, Boy” του Γιαν Όλε Γκέρστερ. Η σχολή του Βερολίνου δε φτιάχνει μόνο δυσπρόσιτα και καταθλιπτικά σινεφίλ δράματα. Διαθέτει και χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

«Οικογενειακή Υπόθεση» του Καλίν Πέτερ Νέτζερ. Δεν είναι η ιστορία, αλλά ο τρόπος που τη λες. Το ρουμανικό σινεμά τελικά δεν ήταν περαστική σινεφίλ μόδα.

«Ο Παράδεισος του Έρωτα» του Ούλριχ Ζάιντλ. Ο «μισάνθρωπος» αυστριακός στο πρώτο μέρος της τριλογίας του “Paradies” επιτυγχάνει να αρθρώσει με λιγότερο ωμό τρόπο αυτό που πάντα ήθελε να μας πει.


«Το Παρελθόν» του Ασγκάρ Φαραντί. Ο Φαραντί του «Ένας Χωρισμός» μεταλαμπαδεύει την απλότητα και τη σαφήνεια του ιρανικού σινεμά στην «περίπλοκη» Ευρώπη. Ιράν-Γαλλία: 1-1.

“Pieta” του Κιμ Κι-Ντουκ. Ύστερα από μακρόχρονη απουσία, ο μεγάλος κορεάτης σκηνοθέτης επέστρεψε για να μας αποδείξει ότι δεν κάναμε λάθος που τον αγαπήσαμε παράφορα.


«Ραγισμένα Όνειρα» του Φέλιξ Φαν Γκρόνινγκεν. Ευρώπη και Αμερική, μια ταινία διαδρομή. Τελικά το μελόδραμα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Even cowgirls get the blues.


«Η Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο. Η κινηματογραφικότερη όλων των ταινιών της λίστας. Πληθωρική και μαγευτική. Τέλεια, ίσως όχι but, nobody’s perfect.

«Ψάχνοντας τον Sugarman» του Μαλίκ Μπεντζελούλ. Το μουσικό ντοκιμαντέρ της δεκαετίας, δομημένο με τη μορφή θρίλερ μυστηρίου. Άλλο ένα συναρπαστικό ντεμπούτο.

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ: «Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού» του Έκτορα Λυγίζου. Θεματικά και στυλιστικά τολμηρή, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Έκτορα Λυγίζου αντικατοπτρίζει άθελά (;) της το σύγχρονο ελληνικό γίγνεσθαι.

«10η Μέρα» του Βασίλη Μαζωμένου. Ο Μαζωμένος είναι ο οραματιστής του ελληνικού σινεμά. Αν έλειπε κι η off αφήγηση, θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα ύφους.

«Ο Εχθρός μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου. Αν ο νέος είναι ωραίος, ο παλιός είναι αλλιώς. Όταν η βία δοκιμάζει τον προοδευτικό εαυτό μας, θύτες και θύματα γίνονται θύματα.

“The Capsule” της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγκάρη. 35 μόλις λεπτά μαγείας κι αισθητικής απόλαυσης.


“The Cleaners” του Κωνσταντίνου Γεωργούση. Το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ του Γεωργούση για τη Χρυσή Αυγή κάνει ήδη διεθνή καριέρα. Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που μας έδωσε.

«Ο Μανάβης» του Δημήτρη Κουτσαμπασιάκου. Όταν ο Δημήτρης παίρνει τα βουνά, το αποτέλεσμα είναι πάντα εγγυημένο. Ντοκιμαντέρ με πάλλουσα καρδιά.


«Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη. Η καλύτερη ταινία του Βούλγαρη από την εποχή του “Happy Day” (1976).

“Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά. Σπουδή στην ενδοοικογενειακή βία και τη μετατροπή της εστίας σε παγίδα.

«Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη. Τρυφερή κι ευαίσθητη, μας γνώρισε μια νέα σπουδαία ηθοποιό, τη Μαρία Γεωργιάδου.

“Higuita” του The Boy. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης δε μας είναι ποτέ αδιάφορος. Είμαστε fans.


Και του χρόνου! Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά!
 

εμφάνιση σχολίων