Ο συγγραφέας μας μίλησε από ένα καφέ στο Βερολίνο, λίγες μέρες πριν την παρουσίαση του βιβλίου του «Με λένε Ευρώπη» στην Αθήνα
ΣΑΝΤΡΑ ΟΝΤΕΤ ΚΥΠΡΙΩΤΑΚΗ
3 Δεκεμβρίου 2010
- Γιατί γράφετε βιβλία; Γιατί μ’αρέσει να αφηγούμαι ιστορίες. Ίσως γιατί ώρες-ώρες θέλω να γίνω κάποιος άλλος. Σίγουρα γιατί θέλω να γοητεύσω και μάλλον είμαι ματαιόδοξος.
- Σε τι κατάσταση γράψατε το βιβλίο «Με λένε Ευρώπη»; Υπό ποιες -κοινωνικές- ψυχολογικές συνθήκες; Υπό διακινούμενες ψυχολογικές συνθήκες. Όσο για τις κοινωνικές συνθήκες επικρατούσε κυρίως ένα αίσθημα φόβου και αποξένωσης γύρω μου. Στις ειδήσεις και στους δρόμους μιλούσαν ακατάπαυστα για διακινούμενα επιτόκια και την επερχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας. Ίσως αυτό να με επηρέαζε για να γράψω τελικά μια ιστορία έρωτος και πάθους για την σάρκα και τις «ξένες» λέξεις…
- Ποια είναι η σχέση σας με τους ήρωές σας; Τυχαία, μέχρι ενός βαθμού. Αν και εγώ είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι γράφοντας δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να σκηνοθετούμε τα βιώματά μας. Από εκεί και πέρα νομίζω ότι, καμιά φορά, δανείζω στους ήρωές μου δικές μου εμπειρίες και αμφιβολίες. Αυτοί τις παίρνουν και μετά με κάνουν ό,τι θέλουν…
- Τι μουσική υπόκρουση θα βάζατε στο «Με λένε Ευρώπη»; Πάρα πολλές. Ανάλογα με την διάθεσή μου. Αλλά αν μπορώ εδώ να βάλω τρείς, τότε έχουμε και λέμε: «In the mood for love και 2046» του Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι, «Οι εφτά νάνοι» του Καββαδία μελοποιημένο από τον Θάνο Μικρούτσικο και «Waltzing Along» των James.
- Ποια από τις πραγματικές ιστορίες-μαρτυρίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο, σας είχε κάνει να σκέφτεστε για μέρες; Όλες. Δεν κατέγραφα απλά αυτές τις ιστορίες. Πολλές φορές εξελίχθηκαν σε αμοιβαία ψυχανάλυση με τους αληθινούς ήρωες. Χρωστάω στους πραγματικούς ήρωες των ιστοριών μου, όχι μόνο ένα μέρος του βιβλίου, αλλά και της αυτογνωσίας μου.
- Η Αθήνα είναι για σας πλέον μια επιλογή ή μια συνθήκη; Η Αθήνα είναι για μένα τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής μου, που είναι και τα πιο δημιουργικά. Εδώ είναι οι δρόμοι χωρίς πεζοδρόμια, όπου άκουσα τις πρώτες λέξεις αυτής της «ξένης» γλώσσας, στην οποία γράφω σήμερα, οι πολυκατοικίες, που πολλές φορές μοιάζουν με χαλασμένα δόντια, μέσα στις οποίες έκανα έρωτα, εδώ τα στέκια και οι περισσότεροι φίλοι, εδώ και οι δυο μπάτσοι με τις κωμικοτραγικές τους φάτσες που με συλλάβανε το 2003 για να με απελάσουν ως «επικίνδυνο για την δημόσια τάξη και ασφάλεια». Η Αθήνα είναι μια μεταμοντέρνα πόλη, βρώμικη, πανέμορφη, trash και σκυλάδικο, με το μετρό που μοιάζει με ιατρείο οδοντίατρου στα βόρεια προάστια, εκνευριστική, απρόβλεπτη, ζαλισμένη, καυλωτική, ώρες ώρες θυμίζει το Βερολίνο όταν έπεσε το Τείχος…
- Ποια ώρα της ημέρας προτιμάτε να γράφετε; Πρωί και βράδυ…
- Ποιοι άνθρωποι σας εμπνέουν; Είναι πάρα πολλοί. Πιο πολύ, πάντως, εκείνοι που ξέρουν την τέχνη να μην παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά και δεν αρέσκονται να κάνουν το θύμα. Ίσως επειδή έχω ζήσει σε δυο χώρες, Αλβανία και Ελλάδα, όπου η σοβαροφάνεια και το «σύνδρομο του θύματος» αποτελούν ηγεμονική κουλτούρα…
- Ποιο είναι το μότο σας στην ζωή; Αλίμονο αν χωρέσει η ζωή σε ένα μότο ή σ’ένα σύνθημα…
- Το φάρμακο για τη μιζέρια; Αν το είχα ανακαλύψει δεν θα έγραφα πια βιβλία…
- Ο έρωτας… Έρωτας. Μια αιώνια ταυτολογία που ο καθένας την βιώνει με διαφορετικό τρόπο, νομίζω…
- Το ταξίδι… Σημασία δεν έχει που και πόσο ταξιδεύεις, αλλά πως ταξιδεύεις. Όπως και σημασία δεν έχει τι γράφεις αλλά πως γράφεις…
- Τι ονειρεύεστε; Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Θα κρατήσω την απάντηση για μένα. Και τους ήρωες των βιβλίων μου.
Info: Το βιβλίο «Με λένε Ευρώπη» (εκδοτικός οίκος Λιβάνης) θα παρουσιαστεί την Πέμπτη 16.12.2010 στις 20.00, στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι). Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο ηθοποιός Δημήτρης Πιατάς και οι δημοσιογράφοι Τάσος Τέλλογλου και Αχιλλέας Πεκλάρης.
εμφάνιση σχολίων