Ο Guardian για ΣΙΝΕΦΙΛ τον Λάνθιμο

ΣΙΝΕΦΙΛ  Η εφημερίδα Guardian αναφέρει τον Γιώργο Λάνθιμο ως τον καλύτερο σκηνοθέτη της γενιάς του και του αφιερώνει συνέντευξη. «Tώρα είναι περισσότερο δελεαστικό από ποτέ να δούμε τις λαμπρές και ταυτόχρονα γκροτέσκ εικόνες του Λάνθιμου ως μια συνεχή αυτοψία της σύγχρονης Ελλάδας -το πορτρέτο ενός έθνους στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το ντεμπούτο του το 2005, “Κινέττα”, ήταν ένα οξύ δράμα για τη συγκίνηση της ανθρωποκτονίας. Η υποψήφια ταινία για Όσκαρ του 2009, “Κυνόδοντας”, ήταν ένα καρφί στον κλειστοφοβικό μύθο σχετικά με την κόλαση της περιφραγμένης κοινότητας. Η τελευταία του ταινία, “Άλπεις”, αφορά σε μια νοσοκόμα, έναν τραυματιοφορέα, μια αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και τον προπονητή της, οι οποίοι δημιουργούν μια ομάδα που αντικαθιστά νεκρούς ανθρώπους. Μια ιστορία φαντασμάτων που χρησιμεύουν ως υποκατάστατα για τον πρόσφατα αποβιώσαντα, συμπληρώνοντας την τρύπα στην καρδιά της οικογένειας που πενθεί, σε μια σύγχρονη Αθήνα που μοιάζει ύποπτα με νεκρόπολη».

«Είναι σαν την άλλη πλευρά του Κυνόδοντα» εξηγεί ο Λάνθιμος. «Ο "Κυνόδοντας" ήταν για κάποιον που προσπαθεί να ξεφύγει από μια οικογένεια, και εδώ έχει να κάνει με το να μπαίνεις μέσα σε αυτή. Η τονική ευαισθησία είναι σχεδόν η ίδια, αλλά οι ταινίες είναι αντίθετες ως κατεύθυνση».Σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος είναι γεμάτος με κίνδυνο. Ο Λάνθιμος επιμένει ότι ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη ενός υποκατάστατου, αν και απολαμβάνει την ιδέα της ταινίας, δηλαδή μια ανθρώπινη σύμβαση, μια συμφωνία η οποία καθορίζει τους κανόνες μιας σχέσης και εγγυάται ότι όλα τα μέρη διαβάζουν από το ίδιο σενάριο.

Οι «Άλπεις» γυρίστηκαν στα δόντια της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Οι χρηματοδότες έκαναν πίσω και ο προϋπολογισμός συρρικνώθηκε. Όμως, τα προβλήματα με την ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία έχουν βαθύτερες ρίζες. Ο Λάνθιμος εξηγεί πως δεν υπάρχει τίποτα για την καλλιέργεια νέων ταλέντων, ούτε υποδομή, ούτε εκπαίδευση. «Έμαθα να κάνω ταινίες, φτιάχνοντας διαφημίσεις και παρακολουθώντας ταινίες» λέει. «Ακόμα και σήμερα δεν είμαι σίγουρος γιατί κάνω ταινίες ή τι με κάνει να θέλω να τις κάνω. Νομίζω ότι είναι οι ταινίες άλλων ανθρώπων. Κάθε φορά που βλέπω μια πραγματικά εξαιρετική ταινία, σκέφτομαι: “θέλω να κάνω μια ταινία σαν αυτή". Και ποτέ δεν την κάνω».

Στο τέλος του 2011 μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου μοιράζεται ένα σπίτι με τη φίλη του, την ηθοποιό Ariane Labed. Παραδέχεται πως το οικονομικό κραχ ήταν ένας παράγοντας που τον ανάγκασε να φύγει, αλλά τονίζει ότι πάντα ήθελε να εργαστεί και αλλού, να γυρίσει ταινίες στην αγγλική γλώσσα. Έχει ανάμεικτα συναισθήματα σχετικά με τη μετακίνησή του; Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να βουλιάξει περισσότερο, αν οι πιο ταλαντούχοι πολίτες της αρχίσουν να «εγκαταλείπουν το πλοίο» σε αναζήτηση καλύτερου εδάφους. «Λοιπόν», λέει ο Λάνθιμος γελώντας, «έκανα 3 ταινίες στην Ελλάδα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, κι έτσι νομίζω ότι έχω υπηρετήσει τη θητεία μου. Αλλά δεν το βλέπω ως άλμα φυγής από το πλοίο. Δεν είναι εγκατάλειψη».

Αυτή τη στιγμή, ο 39χρονος σκηνοθέτης σχεδιάζει να σκηνοθετήσει ένα δράμα εποχής, που θα εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Βασίλισσας Άννας. Επίσης θέλει να γυρίσει μια νέα εκδοχή της νουβέλας του Daniel Defoe, η Χρονιά της πανούκλας, η οποία κυνηγάει την πορεία της πανδημίας μέσα στο σύγχρονο Λονδίνο. Αμφιταλαντεύεται μεταξύ των σεναρίων μέχρι να πάρει την τελική απόφαση. Το Λονδίνο του αρέσει, αν και βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση και δε μπορεί να ριζώσει. «Ίσως να φύγω τον επόμενο μήνα. Ποιος ξέρει; Ζω σαν τουρίστας».

Πηγή: The Guardian

εμφάνιση σχολίων