Η εποχή του ΖΗΝ ρακοκάζανου

ΖΗΝ Ο Νοέμβρης σηματοδοτεί την έναρξη μίας από τις πιο αγαπημένες μας παραδόσεις στην Κρήτη: το ρακοκάζανο. Είναι η εποχή που τα «στράφυλα» (δηλαδή ό,τι έχει απομείνει από τα σταφύλια μετά το πάτημα για το κρασί) έχουν βράσει στο ζουμί τους και είναι έτοιμα να μπουν στο καζάνι για απόσταξη. Είναι και η εποχή που αρχίζει να μυρίζει τζάκι, πατάτα οφτή, κάστανα και γίνεται ατέλειωτη ρακοποσία.

Το ρακοκάζανο είναι ολόκληρη ιεροτελεστία. Οι καζανάρηδες ασχολούνται με την απόσταξη: βάλε-βγάλε-στράφυλα, πλύνε-ξαναβάλε το καζάνι στη φωτιά. Η ατμόσφαιρα γίνεται βαριά, υγρή και αλκοολούχα, και το γλέντι δεν αργεί: με ζωντανή μουσική (κρητικά βέβαια, τι άλλο;), με χορό και φαγητό. Με λίγα λόγια, ενώ παράγεται η νέα ρακή της χρονιάς, καταναλώνονται τα τελευταία αποθέματα της προηγούμενης.

Για ευνόητους λόγους είναι η αγαπημένη παράδοση μικρών και μεγάλων. Οι παρέες είναι μεγάλες και όλοι φέρνουν από κάτι, ένα ταψί σπιτικό γλυκό, ρόδια, μεζεδάκια. Και ναι, είναι πραγματικά μεγάλη τιμή να σε έχουν καλέσει σε «καζάνεμα» (είναι σαν να σε κάλεσαν σε γάμο ή βάφτιση, κι ακόμα καλύτερα, γιατί δε χρειάζεται να βάλεις τα καλά σου).

Είτε γίνεται στην πλατεία του χωριού ή σε παλιά παραδοσιακά καζάνια ή σε μικρά εμφιαλωτήρια, όλοι ψαχνόμαστε να μάθουμε πού παίζει καλό «καζάνεμα» -όπως αλλού ψάχνονται να μάθουν πού παίζει το πιο ωραίο πάρτι.

Τελικά όμως το εντυπωσιακό δεν είναι ότι απλά διατηρείται το έθιμο, αλλά ότι χρόνο με το χρόνο τα «καζάνια» έχουν όλο και μεγαλύτερη ζήτηση. Όλα δείχνουν ότι στρεφόμαστε προς το παραδοσιακό μας ποτό -παράγει κι ο καθένας το δικό του στην τελική- τώρα που τα άλλα αλκοολούχα ακριβαίνουν επικίνδυνα. Ρακή κι ελιά, ρε, κι όλα θα πάνε καλά.
 

εμφάνιση σχολίων