Σε κάθε γωνία υπάρχει και ένας μουσικός δρόμου. Και πολλοί άποροι, κυρίως τσιγγάνοι, που κάθονται δίπλα στα βαριά αγάλματα μαζί με όλη τους την προίκα μέσα σε σακούλες ή ζητιανεύουν έξω από τα πεντάστερα ξενοδοχεία.
ΠΕΡΝΑΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΑΓΕΜΕΝΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ. Τα δέντρα είναι κίτρινα και κόκκινα. Γεμίζω με φύλλα τις τσέπες μου. Έξω από το παλάτι, πετυχαίνουμε την αλλαγή φρουράς. Χαζεύοντας τους στρατιώτες να κάνουν το τελετουργικό τους,
μαθαίνουμε τα βασιλικά κουτσομπολιά: η πριγκίπισσα Märtha Louise έχει ανοίξει σχολή -επίσημα και με τη βούλα- για να εκπαιδεύει τους ανθρώπους να έρχονται σε επαφή με Αγγέλους! Οι νορβηγοί είναι διχασμένοι με αυτή τη δραστηριότητα: εκμεταλλεύεται η πριγκίπισσα τον τίτλο της για να βγάζει χρήματα; Το αν έχει όντως αυτή την ιδιότητα δε φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα. Η ίδια δηλώνει αγανακτισμένη με τις βασιλικές ετικέτες που περιορίζουν τις δράσεις της και συνεχίζει ακάθεκτη να συνομιλεί με τα χερουβείμ.
ΜΙΑ ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΒΕΝΤΕΤΑ: Το σπίτι-μουσείο του Ίψεν βρίσκεται δίπλα στο παλάτι, στην πιο χλιδάτη περιοχή. Πάνω από το τζάκι του γραφείου του, υπάρχει ένας τεράστιος πίνακας του Αύγουστου Στρίντμπεργκ -ο μεγάλος αλλά μισογύνης συγγραφέας είχε τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις από το μοντέρνο Ίψεν σχετικά με τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.
Ο Ίψεν έβαλε τον πίνακα με τη μούρη του Στρίντμπεργκ στο σπίτι του, για να τον βλέπει, να του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και να εργάζεται σκληρότερα -προς την αντίθετη ιδεολογικά μεριά, πάντα.
ΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΙΨΕΝ, ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ GRAND HOTEL. Ο Ίψεν έπινε εκεί τον καθημερινό του καφέ ως μοναχικός παρατηρητής, αγκαλιά με μια εφημερίδα.
Μιας και όλοι ρωτούσαν πώς πάνε μέχρι εκεί, οι νορβηγοί πήραν αποσπάσματα από τα γραπτά του και τα τοποθέτησαν με όμορφα, μεταλλικά γράμματα στο πεζοδρόμιο ολόκληρης της διαδρομής.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΑΤΟΦΙΛΟΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΝΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΕΔΩ:
Διότι όλοι οι δρόμοι έχουν την κατάληξη gata. Για παράδειγμα Karls Johan gata. Που προφανώς σημαίνει ο δρόμος του Karls Johan.
Όμως εγώ επιμένω να το μεταφράζω ως η Γάτα του Karls Johan. Κάθε δρόμος μοιάζει καλύτερος όταν είναι γατοποιημένος. Μιάου, ρε!
ΣΤΟ ΟΣΛΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΝΩΡΙΣ ΓΙΑ ΒΡΑΔΥ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΝΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΔΕΚΑ ΤΟ ΠΟΛΥ, ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΝΤΙΡΛΑ.
Πολλοί κυκλοφορούν στο δρόμο με μπύρες ή μπουκάλια αλκοόλ στο χέρι, τα οποία όταν αδειάσουν τα αφήνουν όρθια και με προσοχή στη μέση του πεζοδρομίου ή στη γειτονική ζαρντινιέρα. Μετά τα μαζεύουν οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη, για να ανταλλάξουν τα ανακυκλώσιμα υλικά τους με μερικές κορώνες.
ΟΙ ΝΟΡΒΗΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΦΙΛΙΚΟΙ, ΚΟΥΚΛΑΚΙΑ, ΦΛΕΡΤΑΡΟΥΝ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΠΙΑΝΟΥΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΠΑΝΤΟΥ. Έστω κι αν απλώς σε χαιρετίσουν με ένα αστείο επιφώνημα που μοιάζει με «Ούι».Και είναι αγένεια, αν συναντηθούν τα βλέμματά σας στο δρόμο, να μη χαμογελάσετε ο ένας στον άλλον. Πράγμα ωραίο, αλλά κάπως μπερδευτικό. Διότι πώς ξέρω, ρε φίλε, αν χαμογελάς από ευγένεια ή αν με φλερτάρεις; Ένας τρελούλης μεθυσμένος νορβηγός μας ακολουθεί στο δρόμο, κρατώντας μια ομπρέλα ανοιχτή πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν βρέχει, αλλά τι σημασία έχει;
ΠΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ICE BAR HOTEL, ΟΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΠΑΓΟ. Καθαρά τουριστικό αξιοθέατο, οι νορβηγοί το θυμούνται μόνο την Πρωτοχρονιά. Σε ντύνουν με μια περίεργη ισοθερμική κάπα με κουκούλα και γάντια, και σε σερβίρουν ζεστά και κρύα ροφήματα ανάμεσα σε αλλόκοτα γλυπτά, τραπέζια και καρέκλες, όλα από πάγο.
Και έχεις μόνο 45 λεπτά για να πιεις τα ποτά σου. Προφανώς για να μην ψοφήσεις από το κρύο.
ΔΕ ΝΟΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙΣ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΒΙΚΙΝΓΚΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΓΑΛΕΡΕΣ ΤΟΥΣ.
Το Oseberg είναι το πιο καλοδιατηρημένο από τα εναπομείναντα καράβια των Βίκινγκς, μιας και δεν αναλώθηκε στα κατακτητικά τους ταξίδια, αλλά έγινε τελικά ο τάφος δύο κυριών. Οι δύο κυρίες προφανώς ήταν γυναίκες αρχηγών, διότι τάφηκαν μαζί με πολλά λούσα, διακοσμητικά και χρυσό. Ο χρυσός λεηλατήθηκε από κλέφτες με το πέρασμα του χρόνου, όμως πολλά από τα διακοσμητικά σώθηκαν και βρίσκονται στο μουσείο ως εκθέματα. «Είναι τόσα πολλά, που μάλλον βούλιαξε από το βάρος» λέει η φίλη και σκάει στα γέλια.
ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΑΙ ΚΟΒΟΥΜΕ ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ. Πολύχρωμη φύση και παγωμένη θάλασσα για θέα από τα παράθυρα των παραμυθένιων σπιτιών
. Τραγουδάμε το The Immigrant Song των Led Zeppelin, τραγούδι-ύμνο προς τη Valhalla, το μέρος όπου πήγαιναν μετά το θάνατό τους οι ένδοξοι πολεμιστές Βίκινγκς και ονειρευόμαστε πως σε μια επόμενη ζωή, θα γεννηθούμε νορβηγίδες πριγκίπισσες και θα κατακτήσουμε κι εμείς τις κρύες θάλασσες του Βορρά.