Σκαρφάλωνε σε ταράτσες και κεραμίδια με το νου, τεντωνόταν κάτω από ήλιους, μια φαντασμένη γάτα που λάτρευε τη μοναξιά και τα ηλιοβασιλέματα πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο. Μόνο που δε συμπαθούσε τα ψάρια. Αντιθέτως, η μυρωδιά, η όψη τους, η γεύση τους την απωθούσαν. Προτιμούσε να τρώει ζαχαρωτά και μακαρόν. Αγαπούσε το Μικρό Πρίγκιπα και το λουλούδι του, τα παραμύθια, τις μπάλες και τις αγκαλιές. Όμως πιο πολύ από όλα αγαπούσε την ποίηση.
Η γάτα που δεν έγινα ποτέ γυρίζει κάποια βράδια στα όνειρά μου ως σταρλέτα σε καινούργιες περιπέτειες και η γατίσια μου ψυχή ονειρεύεται μαζί της πως μια μέρα δε θα φοβάται τις αράχνες και τα ζωύφια, τον κόσμο και το βροντερό τους περπάτημα. Κυρίως όμως δε θα φοβάται τη μοναξιά και το θάνατο (όχι αν ξέρεις πως έχεις 7 ζωές να ζήσεις). Αγάπησα τη γάτα alter-ego μου κι ας μιλάς πάλι για ψυχώσεις και εμμονές. Όταν κάποιος έλεγε ότι ο γιατρός μας είναι ο εαυτός μας, εγώ γνώριζα τη «φανταστική μου γάτα».
εμφάνιση σχολίων