Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Έλλην επιζών

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΞΑΝΑΘΑΥΜΑΖΩ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ή έναν νέο τύπο έλληνα που δηλώνει την παρουσία του με πράξεις. Επί χρόνια υπέφερα με τον έλληνα τον παρτάκια, που παρκάρει όπου γουστάρει, που βάζει την μουσική στην διαπασών γιατί είναι και ο πρώτος και που πετάει τα σκουπίδια από το αυτοκίνητο του κάτω στον δρόμο, γιατί προφανώς το ακριβό μοντέλο που οδηγεί δεν έχει τασάκια… Ο παρτάκιας έλληνας του βλακώδους ατομικισμού είναι ακόμα εδώ. Κυκλοφορεί ανάμεσά μας και διαβρώνει την ανάγκη μας για πρόοδο. Τα δεδομένα όμως έχουν εμπλουτιστεί με νεώτερα στοιχεία.

ΕΝΑΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ σε ένα ντοκιμαντέρ, συνομιλώντας με ελληνίδα δημοσιογράφο ενός ξένου τηλεοπτικού καναλιού για την κατάσταση της ζωής του τώρα στην Ελλάδα του 2012, αναφέρει ότι ζει με τα κουπόνια φαγητού από ένα κοινωνικό σουπερμάρκετ με 345 ευρώ σύνταξη και έχει ενοίκιο 250 ευρώ. Καθώς με αυτά τα χρήματα μόνο ο Αλαντίν μπορεί να βγει οικονομικά τον ρωτάει η δημοσιογράφος τι κάνει. Και εκείνος της λέει, για τα υπόλοιπα κάνω κάτι άλλο αλλά δεν θα το πω μπροστά στην κάμερα. Σκύβει και της ψιθυρίζει στο αυτί, για τα υπόλοιπα ζητιανεύει στον δρόμο, «πώς αλλιώς, τι να κάνω», της λέει.

ΤΟ ΚΑΘΙΚΙ Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ. Είπαμε ο παρτάκιας ζει ακόμα ανάμεσά μας. (Μα δεν σας έδωσε την άδεια κυρία μου! Έτσι κάνουν και εκεί, στην προηγμένη χώρα στην οποία εργάζεστε;). Αλλά επειδή μέχρι τώρα ασχολούμασταν με όλα τα καθίκια και τους παρτάκιδες, πολλαπλασιάζοντας τον αντίκτυπο της παρουσίας τους στην ζωή μας, η νοητική και συναισθηματική προσοχή μου στρέφεται αλλού: στον συνταξιούχο κύριο του ντοκιμαντέρ, στους ανώνυμους που αφήνουν τρόφιμα μακράς διάρκειας στις ενορίες, στους εθελοντές στα συσσίτια, στους ιδιώτες επιχειρηματίες που δεν κατέβασαν εκβιαστικά τους μισθούς των υπαλλήλων τους με πρόσχημα την κρίση, στους χιλιάδες που πληρώνουμε όλους τους φόρους, όσο φασιστικά κι αν εκβιάζονται από το ημερομίσθιό μας, στους πολυτάλαντους ανέργους λόγω μη προσφοράς εργασίας, κ.λπ.

ΠΟΣΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. Όλοι εμείς το ξέρουμε πια ότι δίνουμε τις οικονομίες μιας ζωής, τα σπίτια μας, τα χρήματα για την ανατροφή και την μόρφωση των παιδιών μας, για να συνεχίσουν κάποιοι εκατομμυριούχοι να έχουν εκατομμύρια. Πόσοι δυνατοί είμαστε Θεέ μου που ανταλλάσουμε την δική μας ψυχολογική πίεση με την ηρεμία αυτών που επειδή αποτύχανε με τις οικονομικές θεωρίες και τις τραπεζικές πρακτικές τους, δεν αναλαμβάνουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί και κρύβονται δακτυλοδεικτώντας άλλους. Πόσο γερά θεμέλια δύναμης έχουμε ώστε να τολμάμε να σηκώνουμε αυτό το βάρος στις δικές μας πλάτες και να συνεχίζουμε να τιμούμε την Ζωή με το να συντρέχουμε τους φίλους μας, να κάνουμε τα προβλήματά τους αγωνία μας.

ΠΟΣΟ ΦΤΩΧΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ που διαθέτει, έστω και νόμιμα, 2-3 εκατομμύρια ευρώ σε προσωπικές καταθέσεις μπροστά στον συνταξιούχο των 345 ευρώ που διατηρεί την ανθρωπιά του και λέει ήρεμα ότι του κόψανε 5 ευρώ από την σύνταξη των 350 ευρώ; Ποιος έχει μεγαλύτερα αρχίδια να ζήσει;

ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΨΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ ΛΑΟΣ. Γιατί η φιλοξενία δεν ήταν πια εγκάρδια. Πήγαινες κάπου επίσκεψη και η τηλεόραση έπαιζε στην διαπασών, το γλέντι συντονιζόταν με τα εορταστικά προγράμματα των τηλε-σταρ. Βαριόμασταν να μοιραστούμε δύο-τρεις στιγμές ουσίες με έναν φίλο, με ένα επισκέπτη.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. Καμία προσποίηση. Οι φίλοι ξανακοιτάνε τους φίλους. Ο ένας επαγρυπνεί για τον άλλον. Δεν κρύβεται μόνο στην πάρτη του πια. Αρχίζει και αφουγκράζεται τις απαιτήσεις της εποχής μας.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ. Έχουν αλλάξει. Μας ζητούν να είμαστε σε εγρήγορση. Νοιώθω μέρος της ιστορικής συνέχειας της Ελλάδας. Τώρα κατάλαβα, και όχι από τα τραγικά βιβλία σχολικής ιστορίας, τι σημαίνει η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο που θέλω να το πω διαφορετικά. Η ψυχή του Έλληνα ζει και αγαπάει. Ακόμα και τώρα εξακολουθεί και αγαπάει, την ζωή, τον φίλο, τον αδερφό.

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΗΔΗ αλλά μέσα σε αυτήν την κατάσταση ονειρεύομαι ότι φτιάχνω ένα μπλουζάκι με την στάμπα Greek Survivor (Έλλην Επιζών) και με αυτό ταξιδεύω ανά τον κόσμο, και δη στις χώρες της Ευρώπης που παραδοσιακά πάσχουν εδώ και αιώνες από κατάθλιψη και μιλάω σε εργαστήρια για το πώς επιβιώνεις μέσα σε μία κρίση.

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ, ΣΕ ΛΙΓΟ, θα αρχίσουμε να εξάγουμε έναντι αδρής αμοιβής τεχνογνωσία επιβίωσης στους λοιπούς λαούς που πρώιμα μας καγχάζουν. Μπας και δεν ζούμε την αισχύλια τραγωδία αλλά την αριστοφανική κωμωδία μας; Όπως και να ‘χει θα το ξαναπώ. Είμαστε ακόμα ζωντανοί στην σκηνή και στο χειροκρότημα κάτι μου λέει ότι θα ακουστεί από το βάθος “Encore, encore notre Grecs” (κι’ άλλο, κι’ άλλο έλληνές μας).

εμφάνιση σχολίων