Ο προσωπικός μας χρόνος έχει μετατραπεί σε μια έρημο μοναξιάς; Ο δημοσιογράφος Derek Thompson έκανε μια δημοσιογραφική έρευνα για λογαριασμό του αμερικανικού περιοδικού Atlantic, μιλώντας με ψυχολόγους, πολιτικούς επιστήμονες, κοινωνιολόγους και ανθρώπους της τεχνολογίας για την αντικοινωνική καθημερινότητα της Αμερικής και του δυτικού τρόπου ζωής. Η κοινή συνιστώσα είναι η στροφή στην απομόνωση –δεν νιώθουμε πια μοναξιά μέσα στον ιδιωτικό μας κόσμο.
Τα τελευταία 20 χρόνια οι διαπροσωπικές σχέσεις και η κοινωνικοποίηση μειώνονται διαρκώς. Από το 2003 έως το 2023, η κοινωνικοποίηση μειώθηκε περισσότερο από 20%, σύμφωνα με ετήσια μελέτη της Αμερικανικής Στατιστικής. Μεταξύ των ανύπαντρων ανδρών και ατόμων κάτω των 25 ετών, η μείωση ήταν πάνω από 35%.
Μεσα σε 20 χρόνια η κοινωνικοποίηση μειώθηκε 20%
Ο χρόνος που περνάμε μόνοι αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά η τάση είχε ξεκινήσει πολύ πριν και συνεχίστηκε μετά τη λήξη της. Οι άνδρες περνούν επτά ώρες μπροστά στην τηλεόραση για κάθε ώρα που περνούν χρόνο με κάποιον εκτός σπιτιού. Η γυναίκα με κατοικίδιο περνά περισσότερο χρόνο ασχολούμενη ενεργά με αυτό, απ΄όσο με φίλους. Επίσης την τελευταία 20ετία, ο χρόνος που οι Αμερικανοί λένε ότι περνούν βοηθώντας ή φροντίζοντας ανθρώπους έξω από την οικογένειά τους έχει μειωθεί κατά περισσότερο από το ένα τρίτο.
Η αυτοεπιβαλλόμενη απομόνωση ίσως είναι το σημαντικότερο κοινωνικό γεγονός του 21ου αιώνα στην Αμερική. Πρόσφατα, ο Vivek Murthy, γενικός χειρουργός του Προέδρου των ΗΠΑ Joe Biden, δημοσίευσε μια μελέτη 81 σελίδων για την «επιδημία μοναξιάς» της Αμερικής, ισχυριζόμενος ότι οι αρνητικές επιπτώσεις της στην υγεία ήταν ισοδύναμες με αυτές της χρήσης καπνού και της παχυσαρκίας. Ένας αυξανόμενος αριθμός αξιωματούχων δημόσιας υγείας φαίνεται να θεωρεί τη μοναξιά ως το επόμενο κρίσιμο ζήτημα δημόσιας υγείας του αναπτυγμένου κόσμου. Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιαπωνία έχουν Υπουργείο κατά της Μοναξιάς.
Αλλά η απομόνωση και η μοναξιά δεν είναι το ίδιο. «Στην πραγματικότητα είναι μια πολύ υγιής συναισθηματική αντίδραση το να νιώθεις μοναξιά», λέει ο κοινωνιολόγος του NYU Eric Klinenberg. «Αυτή η ένδειξη σε σπρώχνει να σηκωθείς από τον καναπέ». Το πραγματικό πρόβλημα εδώ, είναι ότι οι περισσότεροι δεν φαίνεται να αντιδρούν στη βιολογική ένδειξη και δεν περνούν περισσότερο χρόνο με άλλους ανθρώπους. Τα επίπεδα απομόνωσής τους αυξάνονται κατακόρυφα, ενώ οι μετρήσεις μοναξιάς στην πραγματικότητα είναι σταθερές ή μειώνονται.
H απομόνωση αυξάνεται αλλά όχι και το αίσθημα μοναξιάς
Μια μελέτη του 2021 της ευρέως χρησιμοποιούμενης Κλίμακας Μοναξιάς του Πανεπιστημίου UCLA κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο όρος «επιδημία μοναξιάς» φαίνεται υπερβολικός. Τι σημαίνει αυτό; Αν και οι νέοι είναι πιο μοναχικοί από ό,τι ήταν κάποτε, υπάρχουν λίγα στοιχεία ότι το αίσθημα της μοναξιάς αυξάνεται. Μια έρευνα της Gallup το 2023, διαπίστωσε ότι το ποσοστό που δήλωσαν ότι βίωσαν μοναξιά «πολύ χθες» μειώθηκε κατά περίπου το ένα τρίτο από το 2021 έως το 2023, παρόλο που ο χρόνος που περνούν μόνοι, αυξήθηκε.
Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, επιλέγουμε αυτόν τον τρόπο ζωής—τις ανέσεις του, τις έτοιμες ψυχαγωγίες του. Αλλά η ευκολία μπορεί να είναι κατάρα. Οι συνήθειές μας δημιουργούν τον «αιώνα της απομόνωσης». Η προτίμηση στην απομόνωση, από ολόκληρη την κοινωνία, αναδιαμορφώνει την ταυτότητά μας. Και οι συνέπειες είναι εκτεταμένες -για την ευτυχία μας αλλά και τις κοινότητες και την αλληλεγγύη, την πολιτική, ακόμη και την κατανόησή μας για την πραγματικότητα.
Κατά μέσο όρο, κάθε μέρα ένας άνθρωπος μένει ξύπνιος γύρω στα 900 λεπτά. Ένα παιδί περνάει μόνο του μπροστά σε μια οθόνη γύρω στα 280 - 380 λεπτά, σύμφωνα με το Digital Parenthood. Το μέλλον δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τον ορίζοντα της κοινωνικότητας.
Διαβάστε επίσης: Υπουργείο Μοναξιάς, το υπουργείο του 21ου αιώνα