Aν υπάρχει έρωτας Α' ΠΡΟΣΩΠΟ στην εποχή μας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μέσα στα κινητά, σε καφέδες ή μπύρες, κάποιες νύχτες ή κάποιες μέρες, εκεί που όλα μοιάζουν να έχουν τσιμεντώσει στην επανάληψη, έχουμε περάσει σε μια ζώνη που αναρωτιόμαστε όλο και περισσότερο αν υπάρχει έρωτας στην εποχή μας και αν αξίζει να τίθεται ένα τέτοιο ερώτημα.

Ίσως η αγάπη να μοιάζει ένα συναίσθημα που η εποχή χρειάζεται περισσότερο. Ένα συναίσθημα πιο προσοδοφόρο για την επιβίωση σε καιρούς ταραγμένους. Μα το ερώτημα αν αξίζει ο έρωτας, αν συνεχίζει να υπάρχει ως δύναμη και αν είμαστε διατεθειμένοι/ες/α να καταβάλλουμε αυτό το τίμημα, όπως θα έλεγε και η Adnan, είναι εκείνο το ερώτημα που μπορεί να δημιουργήσει την ρήξη με τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.

O έρωτας είναι εκείνη η αποσταθεροποίηση που χρειάζεται για να ξαναβρίσκουμε τους αυθεντικούς εαυτούς μας                         

Συνεχίζω να πιστεύω βαθιά στην ανάγκη του έρωτα. Όχι ως μια γραφική επανάληψη ή ως μια περιφερόμενη διαφημιστική εκστρατεία, Δεν πιστεύω στον έρωτα που αποζητά να τακτοποιηθεί υπό το βλέμμα των άλλων ή στον τυφλό έρωτα. Πιστεύω στον έρωτα ως εκείνο το χαλασμένο γρανάζι που καταλύει το εργοστάσιο της κανονικότητας. Πιστεύω στον έρωτα που σε οδηγεί ως μια βαθύτερη δύναμη να ανακαλύψεις πράγματα που δε σου έμαθε κανείς: πρωτίστως την ατέλεια και το έλλειμα ως κατεξοχήν ορισμό του ερωτικού.

Το να ερωτεύεσαι έξω από όσα ήξερες είναι από τις μεγαλύτερες ανατροπές, γιατί σου επιτρέπει να αλλάξεις το βλέμμα σου πάνω από την άβυσσο, μέσα σε ένα κόσμο βαθιά βαρετό από επιβολές και σύμβολα επιτυχίας. Το να επιτρέπουμε στα σώματά μας να βιώσουν την εμπειρία του έρωτα, σημαίνει πως επιτρέπουμε να διαρρήξουμε μέσα από το σκοτάδι την έννοια του χρόνου και της σημασίας της, την έννοια της εργασίας και της οργανωμένης παραγωγικής κοινωνίας.

Εν κατακλείδι, ο έρωτας είναι εκείνη η αποσταθεροποίηση που χρειάζεται να βιώνουμε για να ξαναβρίσκουμε τους αυθεντικούς εαυτούς μας. Ο έρωτας δεν μπορεί ποτέ να κρατήσει για πάντα. Για αυτό είναι σπουδαίος. Γιατί μας επιτρέπει να νιώσουμε μέσα στο πεπερασμένο της ανθρωπινότητας, ρωγμές αταξίας. Ρωγμές που δεν θα ήταν δυνατόν να κρατάνε ισόβια, γιατί μάλλον ως έτσι, θα ήμασταν καταδικασμένες.

Πιστεύω στον έρωτα ως σπουδή της ζωής και πιστεύω στον κοινωνικοπολιτική του έρωτα. Πιστεύω στον έρωτα ως αποσταθεροποίηση της ύπαρξης που σταθεροποιεί την ύπαρξη. Πιστεύω στον έρωτα ως κατάβαση στις αλήθειες μας. Και πιστεύω στην αγάπη που έρχεται για να αντέξουμε τον έρωτα. Πιστεύω στους ανθρώπους που συνεχίζουν να παίρνουν το ρίσκο να ερωτευθούν με πρωτόγνωρους τρόπους. Τρόπους τρυφερούς, μοναδικούς, που τους διαμορφώνουν μέσα από την κατανόηση ενός βάθους που δεν σχηματίζεται με λέξεις, μοιάζει πιο πολύ με ένα ταξίδι πάνω σε ένα χωροχρόνο που εκεί οι άνθρωποι συναντιούνται και αναγνωρίζουν την σπουδαία σημασία του να καταλύουν, να γκρεμίζουν και να ξαναφτιάχνουν.

Ή με τα λόγια της Adnan και πάλι «Όταν κανείς ερωτεύεται γίνεται πουλί: τεντώνει το λαιμό του κι ακούει ένα τραγούδι που δεν προορίζεται για να τραγουδηθεί. Μένει άναυδος. Ωστόσο ολοένα και πληθαίνουν όλοι εκείνοι που δεν θα ρισκάρουν τη ζωή τους για τη στιγμή αυτή. Δε θα ρισκάρουν ούτε και πολύ λιγότερα, δε θα κάνουν το παραμικρό. Φοβούνται, αισθάνονται καλύτερα μέσα στην μετριότητά τους. Το καταλαβαίνουμε: o έρωτας σε όλες του τις μορφές είναι το σημαντικότερο πράγμα με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι, αλλά επίσης και το πιο επικίνδυνο, το πιο απρόβλεπτο, το πιο ενοχλητικό. Όμως είναι και ο μοναδικός τρόπος σωτηρίας που γνωρίζουμε.»


Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Fb για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν


Διαβάστε επίσης:
Κάππας: Και τα φιλιά που δώσαμε
Μόνο από τον εαυτό μας κινδυνεύουμε
Πας: Αγάπη σημαίνει…

εμφάνιση σχολίων