Από τον Χ. Λακταρίδη
Αν και αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι σχετικά νωρίς για έναν απολογισμό της σεζόν, οι υποχρεώσεις του τέλους της μας αναγκάζουν να τον κάνουμε αφήνοντας έξω τις όποιες καλές ταινίες που πιθανόν να κυκλοφορήσουν τις επόμενες 7 εβδομάδες. Μιλάμε για τη χρονική περίοδο από τον Αύγουστο του 2022 μέχρι τον Αύγουστο του 2023, όπως συνήθως υπολογίζεται η σεζόν στη χώρα μας. Αν και ήταν καλύτερη από τις δύο προηγούμενες, η κίνηση στις αίθουσες δεν έφτασε ποτέ στα προ πανδημίας επίπεδα, καθώς πολλοί είτε συνέχιζαν να φοβούνται τον συγχρωτισμό, είτε "ξέμαθαν" να πηγαίνουν στον κινηματογράφο. Αίθουσες έπαιζαν τις καθημερινές με 6 ή λίγο περισσότερα άτομα και μονάχα κάποια εμπορικά ή καλλιτεχνικά hits, καθώς και κάποιες "Ειδικές Προβολές" έφεραν πλήθη στα ταμεία.DOCTV.GR
18 Ιουλίου 2023
Η Γιορτή του Σινεμά στις 27/10 με είσοδο 2 Ευρώ σε όλες τις αίθουσες γνώρισε τεράστια επιτυχία, όμως η όποια μείωση του εισιτηρίου (πολλές αίθουσες έριξαν τις τιμές εισόδου τις καθημερινές), δεν αποτελεί βιώσιμη λύση. Στις 2 Απριλίου έγινε με μεγάλη προσέλευση μια άλλη "γιορτή" με δωρεάν προβολές στο κέντρο της Αθήνας, που όμως αφορούσε το επικείμενο κλείσιμο ιστορικών αιθουσών όπως το Ιντεάλ η Ίριδα και το (νέο) Άστορ, με το πρώτο να μην έχει διαφύγει ακόμα τον κίνδυνο να μετατραπεί σε αίθουσα "πολλαπλών χρήσεων".
Στη συνέχεια κάποιοι διανομείς έριξαν το βάρος τους στις θερινές αίθουσες, όμως αρχικά ο καιρός δεν έλεγε να καλοκαιριάσει και μέσα σε όλα ήρθαν και οι εκλογές. Το καλοκαίρι προχωρά με διακυμάνσεις. Αρκετές αίθουσες ακολουθούν την παλιά καλή συνταγή των χειμερινών επαναλήψεων, ενώ κάποιες άλλες εστιάζουν στις εξαιρετικές - ως επί τω πλείστον - επανεκδόσεις και σε επαναπροβολή κλασικών ταινιών.
Οι νέες ταινίες έχουν την δική τους δυναμική με χολιγουντιανές πρεμιέρες, πολλές γαλλικές και ισπανικές παραγωγές (κωμωδίες και θρίλερ συνήθως) και το «Black Stone του να προσπαθεί να φτάσει την επιτυχία των περσινών «Μαγνητικών Πεδίων. Ο «Ιντιάνα Τζόουνς τα πάει καλά στην Ελλάδα σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ η «Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση - Μέρος Πρώτο, αναπτερώνει τις ελπίδες για μια εισπρακτική επιτυχία ανάλογη του περσινού «Top Gun Maverick. Όμως, "Συν Αθηνά και Χείρα Κίνει". Να πηγαίνετε σινεμά και να βλέπετε ό,τι σας αρέσει.
Ακολουθούν τα αγαπημένα φιλμ της σεζόν για την στήλη αλφαβητικά. Μπορείτε να διαβάσετε την γνώμη μας για αυτά, πληκτρολογώντας τον τίτλο τους στην αναζήτηση. Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!
AFTERSUN της Σάρλοτ Γουελς. Ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης κόρης και πατέρα, 20 χρόνια μετά το τελευταίο κοινό τους ταξίδι στα παράλια της Τουρκίας, όταν εκείνη ήταν 11 κι εκείνος έμπαινε στα 30, μέσα από ένα κινηματογραφικό patchwork φτιαγμένο από βιντεοσκοπημένο από τους ίδιους υλικό, σπαράγματα αναμνήσεων και υποθέσεων, τρυφερών εξομολογήσεων, ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και επιθυμιών, δίνει την ευκαιρία στην Σάρλοτ Γουελς να αποτυπώσει - με ανεπανάληπτο τρόπο - τόσο το φως και το σκοτάδι που τρεμοπαίζουν γύρω από την ενηλικίωση και γενικότερα την υπαρξιακή αγωνία, όσο και την αντανάκλασή τους πάνω στην κινηματογραφική οθόνη. Με εμφανή την επιρροή του Μπάρι Τζένκινς (Moonlight), στην παραγωγή, το «Aftersun» είναι κατά την γνώμη μας το ωραιότερο ντεμπούτο των τελευταίων χρόνων, μία από τις σημαντικότερες ταινίες της δεκαετίας που διανύουμε, ένα φιλμ που θα μπορούσαμε να βλέπουμε αέναα, σε μια ατελείωτη λούπα.
CLOSE του Λούκας Ντοντ. Το επώδυνο "τέλος της αθωότητας" αποτυπώνεται με ιδιαίτερη ευαισθησία, μέσα από την ιστορία δύο φίλων στο κατώφλι της εφηβείας, όταν το "απαγορευμένο φρούτο της γνώσης" έρχεται να δηλητηριάσει τη σχέση τους και να τους εκδιώξει για πάντα από τον "παράδεισο" της παιδικής τους ηλικίας.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΦΥΓΗΣ (Heojil Kyolshim/Decision to Leave), του Παρκ Τσαν-γουκ. Χίτσκοκ, Αλμοδόβαρ, Γουονγκ Καρ-Γουάι και Μπράιαν Ντε Πάλμα, εμπνέουν τον Κορεάτη σκηνοθέτη του ορίτζιναλ «Oldboy», σε ένα πολυεπίπεδο και σεναριακά κατακερματισμένο, ερωτικό θρίλερ μυστηρίου, για το φαίνεσθαι και το είναι του ίδιου του σινεμά ως αντικατοπτρισμού της όποιας «πραγματικότητας».
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΕΟΥΛ (Return to Seoul/Retour à Séoul), του Νταβί Τσου. Σπουδή πάνω σε έναν μετέωρο και πολύ συχνά αντιπαθητικό χαρακτήρα, ο οποίος αναζητά την θέση του στον κόσμο με τα δύο του πόδια σε δύο διαφορετικές κουλτούρες, την γαλλική και την κορεάτικη, που προφανώς βασίζεται στις προσωπικές εμπειρίες του γεννημένου στην Γαλλία, καμποτζιανής καταγωγής σκηνοθέτη της. Συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία του γαλλικού και του ασιατικού κινηματογράφου και ενώ είναι αφηγηματικά ακαδημαϊκή, την ίδια στιγμή αποδομεί την mainstream και επιφανειακά συναισθηματική προσέγγιση μιας τυπικής ταινίας καθυστερημένης ενηλικίωσης, παραμένοντας "άβολη" και εικαστικά "ανήσυχη" χωρίς αυτό να μειώνει καθόλου την συγκινησιακή της φόρτιση.
ΜΠΛΕ ΚΑΦΤΑΝΙ (Le Bleu du Caftan/Blue Caftan), της Μαριάμ Τουζανί. Κινηματογραφική λεπτοβελονιά πάνω στην ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου, μιας αγάπης "που δεν τολμά να πει το όνομά της" (στις χώρες του μουσουλμανικού τόξου, τουλάχιστον) και της αθέατης "προστάτιδός" της. Μια ιστορία η οποία ξεδιπλώνεται με αναπάντεχο τρόπο, μέσα από πτυχές συνεχών αφηγηματικών ανατροπών, μέχρι το συγκινητικό φινάλε της. Βλέπεται back2back με το επίσης υπέροχα συγκινητικό «Joyland» του Πακιστανού Σαίμ Σαντίκ.
ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΝΙΣΕΡΙΝ (The Banshees of Inisherin), του Μάρτιν ΜακΝτόνα. Με φροϊδικούς συμβολισμούς, μαύρο χιούμορ, μελαγχολία, τρυφερότητα, τρόμο και έναν απογυμνωμένο, άγριο λυρισμό, σαν τα γυμνά, δεμένα με πέτρα, τοπία του φανταστικού νησιού του Ινισέριν, ο Μάρτιν ΜακΝτόνα "ξαναχτυπά" με ένα ιδιαίτερο, μεταμοντέρνο φιλμ πάνω στην υπαρξιακή αγωνία και στην τρέλα ενός bromance "έρωτα" που έχοντας χάσει τη "μαγεία" της πρώτης περιόδου, προσπαθεί με άτσαλο και επώδυνο τρόπο, να μεταμορφωθεί σε αγάπη.
ΣΕΝΤ ΟΜΕΡ (Saint Omer), της Αλις Ντιόπ. Βασισμένη στο πραγματικό γεγονός της δολοφονίας ενός βρέφους από την Σενεγαλέζα πρόσφυγα μητέρα του, η Αλίς Ντιόπ εμπνέεται από την «Μήδεια» του Ευριπίδη (ενώ εμείς φέρνουμε στο μυαλό μας και την «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη), σε μια ντοκιμαντεριστικής υφής ταινία που μιλά για τις διαπλεκόμενες σχέσεις, φύλου, εθνικής καταγωγής και κοινωνικής τάξης, για την "τυφλότητα" της Δύσης απέναντι στην υπόσταση των μη λευκών γυναικών (προσφύγων ή μη), τις σχέσεις μητέρας και κόρης μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς, με αποστασιοποιημένη, αλλά καθόλου ψυχρή ματιά.
ΤΑΡ (Tár), του Τοντ Φιλντ. Ο Τοντ Φιλντ σκιαγραφεί το λεπτομερές πορτραίτο μιας φιλόδοξης μαέστρου που ξεκινά από χαμηλά και που χάρη στο ταλέντο, αλλά και το θράσος της, καταφέρνει να πάρει τόση εξουσία στα χέρια της, την οποία μοιραία θα καταχραστεί με διάφορους τρόπους. Το εύθραυστο σύμπαν, το οποίο έχει τόσο προσεκτικά δημιουργήσει με πολύ δουλειά, μυστικά και μισές αλήθειες, θα αρχίσει να καταρρέει από παρορμήσεις που δεν μπορεί να ελέγξει και τις συνέπειές τους. "Πολιτικοελεύθερο" (νεολογισμός τον οποίο εφηύρε ο Αλέξανδρος Βούλγαρης για τις μη πολιτικά ορθές δημιουργίες), το Ταρ πιθανόν να ενοχλήσει κάποιους, θεματικά ή αισθητικά, ακολουθώντας τους δικούς του κανόνες. Αν μη τι άλλο, αξίζει να την δει κανείς μόνο και μόνο για το ρεσιτάλ ερμηνείας της Κέιτ Μπλάνσετ.
ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (Jang-e Jahani Sevom/World War III), του Ουμάν Σεγιεντί. Για τρεις δεκαετίες τώρα το ιρανικό σινεμά δεν έχει πάψει να μας ξαφνιάζει ευχάριστα με την τόλμη του να μιλάει για δύσκολα θέματα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ακόμη και για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην ισλαμική χώρα. Εδώ έχουμε μια αλληγορία για την κατάχρηση της εξουσίας στην πραγματική ζωή, αλλά και στην αναπαραστατική τέχνη του σινεμά, καθώς και τη μεταμόρφωση του κεντρικού ήρωα, ενός άστεγου εργάτη από τον οποίο ζητείται να υποδυθεί τον Χίτλερ, σε ένα "απάνθρωπο" και εκδικητικό "τέρας". Πιο κάτω θα βρει κανείς και τις υπόλοιπες τρεις σηματικές ιρανικές ταινίες της σεζόν (Ένας Ήρωας, Η ΛεΙλά και τα Αδέλφια της, Πέρα από τον Τοίχο)
ΦΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ (Feathers), του Ομαρ Ελ Ζοχάιρι. Μαύρο, παράδοξο χιούμορ, σκοτεινή ποίηση και σαρκαστική διάθεση, χαρακτηρίζουν την - ελληνικής συμπαραγωγής - ταινία, η οποία στιγματίζει την πατριαρχία που μαστίζει την αιγυπτιακή κοινωνία, την οποία παρουσιάζει μεν δυσλειτουργική και σουρεαλιστικά παραμορφωμένη, ταυτόχρονα πολύ κοντά στην πραγματικότητα των πίσω δρόμων, πέρα από τα όποια τουριστικά αξιοθέατα. Δεν απευθύνεται στον μέσο θεατή - κάποιες εικόνες είναι αφόρητα εφιαλτικές - όμως είναι από αυτές τις φορές που η πειραγμένη αναπαράσταση, μοιάζει να βρίσκεται πιο κοντά στην αληθινή εικόνα, από οποιαδήποτε άλλη ρεαλιστική ή ντοκιμαντερίστικη ματιά. Εξαιρετική και η χρήση γνωστών μελωδιών σε surreal αραβικές διασκευές.
Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Vanskabte Land/Godland), του Χίλνουρ Παλμαρσόν. Το θέμα της πίστης έχει πάντοτε ενδιαφέρον, ειδικά όταν η πίστη αυτή δοκιμάζεται κάτω από ιδιαίτερες και δύσκολες συνθήκες. Ο Χλινούρ Παλμασόν εμπνέεται από τον Χέρτζογκ και τον Μπέργκμαν, για έναν σκληρά ποιητικό στοχασμό στο εφήμερο των ανθρώπων, των παθών και των πιστεύω τους σε σχέση με τον αέναο, αναπόδραστο κύκλο της φυσικής τους εξέλιξης και κατάληξης.
Ταινία Bonus που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά:
ZAN ΝΤΙΛΜΑΝ (Jeanne Dielman, 23, Quai du Commerce, 1080, Bruxelles), της Σαντάλ Ακερμάν. H πρώτη ταινία της 25χρονης τότε Ακερμαν, είναι ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα καθώς καταλύει το συμβατικό μοντέλο του κινηματογράφου, όχι αφηγηματικά, αλλά θεματικά. Η "βαρετή" καθημερινότητα μιας νοικοκυράς και οι επαναληπτικές, μηχανιστικές κινήσεις της δεν θα μπορούσαν ποτέ άλλοτε πριν να είναι το θέμα μιας "κανονικής" ταινίας. Μονάχα ο Γουόρχολ με τον Μόρισεϊ και κάποιοι άλλοι πειραματιστές είχαν επιδοθεί σε παρόμοιες απόπειρες. Πίσω από αυτήν την ρουτίνα, από τον τρόπο που ξεδιπλώνεται με την παραμικρή λεπτομέρεια και από την εξέλιξη των γεγονότων και όσων μαθαίνει κανείς από τους λιγοστούς διάλογους μέχρι τον σταδιακό αποσυντονισμό της που οδεύει προς την βία, κρύβεται ένα συνταρακτικό φεμινιστικό μανιφέστο για την θέση της γυναίκας (μητέρας, νοικοκυράς, σκεύους ηδονής), στην σύγχρονη εποχή του 1974 (και όχι μόνο).
Άλλες ταινίες που βρήκαμε αξιόλογες:
1976 της Μανουέλα Μαρτέλι
BLACK STONE του Σπύρου Ιακωβίδη
BROADWAY του Χρήστου Μασσαλά
DRIVE MY CAR του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι
EMILY της Φράνσις Ο' Κόνορ
FLUX GOURMET του Πίτερ Στρίκλαντ
JOHN WICK: CHAPTER 4 του Τσαντ Σταέλσκι
JOYLAND του Σαίμ Σαντίκ
MOONAGE DAYDREAM του Μπρετ Μόργκεν
PETER VON KANT του Φρανσουά Οζόν
UTAMA, TO ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ του Αλεχάνδρο Λοάιζα Γκρίσι
VORTEX του Γκασπάρ Νοέ
Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ
(Queen of Deuce), της Βάλερι Κοντάκος
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
(Future Crimes) του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ
ΕΜΜΟΝΕΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
της Ρέα Βαλντέν
ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ (Ghahreman/A Hero), του Ασγκάρ Φαραντί
ΕΥΛΟΓΙΑ (Benediction) του Τέρενς Ντέιβις
ΤΟ ΗΣΥΧΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
(An Cailín Ciúin/The Quiet Girl), του Κολμ Μπερέιντ
ΙΕΡΗ ΑΡΑΧΝΗ (Holy Spider), του Αλι Αμπάσι
ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ του Βασίλη Μαζωμένου
Ο ΚΟΡΣΕΣ (Corsage), της Μαρί Κρόιτσερ
ΜΕΡΕΣ ΞΗΡΑΣΙΑΣ
(Kurak Günler/ Burning Days), του Εμίν Αλπέρ
Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 12ης (La Nuit du 12) του Ντομινίκ Μολ
ΤΑ ΟΚΤΩ ΒΟΥΝΑ (Le Otto Montagne),
των Φέλιξ Φον Γχροένινγκεν &Σαρλότε Φάντερμιρς
ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ (Tout s'est bien passé), του Φρανσουά Οζόν
Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΠΑΜΦΙΡ (Pamfir),
του Ντμίτρο Σουκολίτκι-Σομπτσούκ
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ (Shab, Dakheli,
Duvar/Beyond the Wall), του Αλι Τζαλιλβάντ
ΠΙΝΟΚΙΟ ΤΟΥ ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ (Guillermo Del Toro's Pinocchio)
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΗΜΩΝΙΈΣ της Ασημίνας Προέδρου
ΟΙ ΡΟΔΑΚΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΚΑΡΑΣ (Alcarràs), της Κάρλα Σιμό
ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
(Un Monde/Playground), της Λορά Βαντέλ
Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΐΡΟΥ
(The Cairo Conspiracy) του Ταρίκ Σαλέχ
ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ
(The Triangle of Sadness) του Ρούμπεν Εστλουντ
ΤΥΧΕΡΟ ΑΣΤΕΡΙ (Broker), του Χιροκάζου Κόρε-Εντα
ΦΥΓΑΜΕ (Jaddeh Khaki/Hit the Road), του Πανάχ Παναχί
ΦΥΓΗ (Flugt/Flee), του Γιόνας Πόερ Ράσμουσεν
ΧΕΙΡΟΠΑΛΑΙΣΤΗΣ, του Γιώργου Γούση
Καλές Διακοπές (για όσοι θα κάνουν), Καλές Προβολές και Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!
Διαβάστε επίσης: 2023: 42 φιλμ για το καλοκαίρι
εμφάνιση σχολίων