Καμωνόμαστε πως μπορούμε κάπως να ευτυχήσουμε χωρίς δικαιοσύνη, στη Δημοκρατία του «νόμιμου λάθους». Από την Μελίτα Κάραλη
Πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε τις περιπτώσεις στις οποίες το «Πεθαίνω (πέθανα) σαν χώρα» είναι πλέον αυταπόδεικτο.DOCTV.GR | UNSPLASH
3 Νοεμβρίου 2022
Στην περίπτωση των παρακολουθήσεων κανένα από τα θεσμικά αντίβαρα στην εκτελεστική εξουσία (κοινοβούλιο, δικαιοσύνη, ΑΔΑΕ, κυρίαρχα ΜΜΕ) δεν λειτούργησε, λέει ο Καμπαγιάννης και αυτό αποτελεί τελικά μεγαλύτερο σκάνδαλο από το σκάνδαλο το ίδιο.
Και έπειτα σκέφτομαι σκόρπιες περιπτώσεις σε άλλους κρίσιμους τομείς. Όπως ο ασθενής που έχασε την μεταμόσχευσή του επειδή δεν βρέθηκε αναισθησιολόγος παρόλο που από το Υπουργείο Υγείας παρακαλούσαν να πάει κάποιος.
Όπως η ασύλληπτη υπόθεση με τα παιδάκια από τα Πετράλωνα, θύματα μακροχρόνιας ενδοοικογενειακής κακοποίησης, ομαδικών βιασμών και ποιος ξέρει τι άλλο, τα οποία εδώ και 5 χρόνια αγνοεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός.
Δεν μιλάμε πλέον για διαφθορά, έξαρση βίας, κρατική ανικανότητα, κοινωνική αδικία. ξεπούλημα εθνικού πλούτου, ακραία ανέχεια. Η χώρα καταρρέει.
Δεν είναι αυτός ο τόπος που γνωρίζαμε, αυτό που αγαπούσαμε είναι πλέον ένας φανταστικός μη-τόπος. Καμωνόμαστε πως μπορούμε κάπως να ευτυχήσουμε χωρίς δικαιοσύνη, ανάμεσα σε άπορους, λομπίστες και πολιτικούς τροπολόγους, στη Δημοκρατία του «νόμιμου λάθους».
Εκείνο το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά και ποτέ δεν ανασταίνεται» του Παύλου Μάτεσι είναι ένα ιστορικό σταυροδρόμι για ταχεία προσπέραση. Η χώρα πεθαίνει, πέθανε, πρέπει να πεθάνει, η χώρα πρέπει να αναστηθεί
Διαβάστε επίσης:
Δ. Δημητριάδης: Πεθαίνω σαν χώρα
«Η ελπίδα είναι υλική πραγματικότητα»
Μαλβίνα, μια επίμονη ερώτηση
Robolita + Aiora: Duality Vol.2
εμφάνιση σχολίων