Να κόβεται η ΖΗΝ ανάσα, να λιγοστεύει ο χώρος

ΖΗΝ Η Έλενα Καρανικολού aka Missy Merida είναι καλλιτέχνης. Την εποχή της πανδημίας, αυτές τις μέρες της επιφυλακτικότητας και της εσωστρέφειας, του  αχαρτογράφητου, του φόβου, του άγχους, μπορεί να μας μιλήσει και να την καταλάβουμε καλύτερα. Γιατί για μεγάλο διάστημα βίωνε κρίσεις πανικού –μια ψυχολογική κατάσταση που βίωσε επίσης αρκετός κόσμος για πρώτη φορά εξαιτίας της πανδημίας. Η Μισή Μερίδα εδώ, θέλει να μάς δείξει, με λέξεις και σχέδια, ότι υπάρχει έξοδος κινδύνου.  


Να κόβεται η ανάσα, να λιγοστεύει ο χώρος. Κάπως έτσι νιώθουμε όλοι αυτές τις δύσκολες στιγμές, κάποιοι από εμάς βέβαια το ζούμε χρόνια, σαν να κάναμε πρόβα για μια σουρεαλιστική πραγματικότητα. Πρόσωπα χλωμά που έπαψε να τα βλέπει ο ήλιος, κλεισμένοι όλοι στα κουτάκια μας, εκείνα που κουβαλούσαμε νοητά πάντα στην κανονικότητα μας και το βάρος τους ξεπερνούσε κάθε λογική, γίναν πια η πραγματικότητα μας.

Τώρα γκρινιάζουμε για τον χρόνο που μας δόθηκε να μείνουμε σπίτι, κοιτάμε τα ρολόγια μας εμμονικά και δεν ξέρουμε πως να τον διαχειριστούμε, τον χρόνο, ναι, τον χρόνο που απελπισμένα ζητούσαμε.

Κάποιοι από εμάς δεν αναπνέαμε και πριν από αυτό, δεν θέλω να σε τρομάξω. Ίσως εμείς τώρα να αντιμετωπίζουμε τους μεγαλύτερους φόβους μας, μόνο που τώρα δεν είμαστε μόνοι σε αυτό.

Τώρα ανοίγουμε την πόρτα του μυαλού μας και εισχωρούμε μέσα μας πιο συνειδητά από ποτέ. Αυτή είναι ίσως μια τραγική συγκυρία αλλά και μια τεράστια ευκαιρία να δούμε πέρα από τον εαυτό μας, να καταλαγιάσουμε το εγώ και να το κάνουμε εμείς.

Σήμερα αναπνέω καλύτερα γιατί δίπλα μου ακούω γέλια, ζωγραφίζω και χαμογελάω κάθε στιγμή στο παιδί μου και τον άντρα μου, παίζουμε και τραγουδάμε, μαγειρεύουμε και συζητάμε, δεν θυμάμαι πότε είχαμε τόσο χρόνο οι τρεις μας. Δεν ξεχνάω όμως κι εκείνους που είναι μόνοι τους. Εκείνοι αναπνέουν; Έχουν ένα χέρι να τους χαϊδεύει τα μαλλιά; Ενσυναίσθηση. Άσε την οθόνη και μίλησε τους.

Σκέφτομαι την μέρα που θα μας πουν φτου ξελευθέρια, την σκέφτομαι συνέχεια αυτή την μέρα. Θέλω να δω έναν κόσμο που στροβιλίζεται, αγκαλιές εκκωφαντικές και γέλια  και ανάσες, βαθιές ανάσες γεμάτες ευγνωμοσύνη που τα καταφέραμε. Γιατί θα τα καταφέρουμε να το θυμάσαι. Τα έχουμε ήδη καταφέρει γιατί μοιραστήκαμε την ιδιά θλίψη.

Ζούμε ένα μεγάλο μάθημα σε όλα τα επίπεδα κι ίσως αυτή είναι η στιγμή που όλοι θα γυρίσουμε στους πραγματικούς εαυτούς μας, να γυρίσουμε όμως με ευγένεια , με σεβασμό προς την φύση, τον άνθρωπο, την διαφορετικότητα γιατί τελικά σε κάθε κρίση όλοι είμαστε στην ίδια μοίρα, όλοι βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις και όλοι είμαστε ίσοι. ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ. Μας το οφείλουμε.


Διαβάστε επίσης:
Τι είναι κρίσεις πανικού και πως αντιμετωπίζονται
Τα δάκρυά σου είναι φτιαγμένα από στρες
Έξοδος κινδύνου
Το σύμπαν της Missy Merida
Είσαι Μόνος. Αλλά δεν είσαι ο Μόνος

εμφάνιση σχολίων