Ο χορογράφος Φωσταίν Λινυεκουλά και ο συγγραφέας και κινηματογραφιστής Eric Vuillard μέσα από εικόνες, αφήγηση, τραγούδι και χορό συνθέτουν μια ιστορία από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο
Με το Congo o κογκολέζος χορογράφος Φωσταίν Λινυεκουλά, συνθέτει ένα οδοιπορικό στους δρόμους της Παγκόσμιας Ιστορίας. μέσα από τις εικόνες του βραβευμένου συγγραφέα και κινηματογραφιστή Eric Vuillard ενώ ένας αφηγητής, μια τραγουδίστρια και ο ίδιος ο χορογράφος ζωντανεύουν επί σκηνής αλήθειες που αποσιωπήθηκαν για την βίαιη αποικιοκρατία στο Κονγκό και την αιματηρή αυτοκρατορία του Λεοπόλδου Β΄, ο οποίος μετέτρεψε μια επίγεια Εδέμ σε «γη των κολασμένων». Αφήγηση, τραγούδι και χορός συνθέτουν ένα πολύμορφο παζλ, προτείνοντας μια ιστορία από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.DOCTV.GR | ΦΩΤΟ: Agathe Popeney / Στέγη
3 Φεβρουαρίου 2020
«Η μόνη μου πατρίδα είναι το σώμα μου»
Σε έναν πολιτισμό όπου η προφορική αφήγηση, το τραγούδι και ο χορός είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής, ο Λινυεκουλά παντρεύει τα στοιχεία αυτά. Η πορεία του έχει χαραχτεί μέσα από αναρίθμητες ιστορίες της γενέτειράς του, ιστορίες που θα έλεγε κανείς πως αποκτούν φωνή μέσα από το σώμα ενώ η τέχνη του είναι αδύνατο να μην αγγίζει θέματα πολιτικής«Χορεύουμε για να θυμόμαστε;» Ο χορός γίνεται ένας τρόπος να θέσεις ερωτήματα στο ίδιο σου το σώμα, για να διαπιστώνουμε τη σχέση μας με τον χρόνο. Θα έλεγε κανείς πως, για τον χορογράφο, το σώμα είναι ένα ζωντανό αρχείο, στο οποίο καταγράφονται, αλλά και αναβιώνουν μνήμες. Ο Λινυεκουλά είχε δηλώσει πως «η μόνη μου πατρίδα είναι το σώμα μου», ορμώμενος από τους εξής στίχους: «Πώς μπορώ να βαδίσω προς εμένα, προς τους ανθρώπους μου, με το αίμα μου εν βρασμώ και την ιστορία μου συντρίμμια;» Πράγματι, η ματιά του φέρει έντονα τέτοιου είδους προβληματισμούς, όπως το σώμα ως αίσθηση του ανήκειν. Ο Φωσταίν Λινυεκουλά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Στέγη το 2013 με το έργο Le Cargo, το πρώτο του σόλο, με το οποίο θέλησε να θίξει ζητήματα ιστορίας, βίας και εκτοπισμού
Ο βραβευμένος με Γκονκούρ Γάλλος συγγραφέας Ερίκ Βυγιάρ θεωρεί πως η Ιστορία δεν ανήκει μόνο στους ιστορικούς. Στα βιβλία του (ανάμεσά τους, στα «Ημερήσια Διάταξη», «Κονγκό», «14η Ιουλίου», που κυκλοφορούν όλα στα ελληνικά από τις εκδ. Πόλις), η ιστοριογραφία συναντά τη μυθοπλασία, δημιουργώντας ένα νέο είδος. Όπως λέει και ο ίδιος, «το πιο ενδιαφέρον και το πιο δύσκολο είναι πώς να γράψει κανείς μια ιστορία που να αφορά το συλλογικό υποκείμενο».