Ρίλκε: Δεν αρκεί Α' ΠΡΟΣΩΠΟ να έχεις απλώς αναμνήσεις

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Με τους στίχους καταφέρνεις τόσο λίγα όταν αρχίζεις να γράφεις νωρίς. Θα έπρεπε να περιμένει κανείς συλλέγοντας νοήματα και γλυκύτητα μια ζωή ολόκληρη (αν γίνεται μεγάλης διάρκειας), ίσως τότε προς το τέλος να μπορούσες να γράψεις δέκα σειρές της προκοπής. Γιατί οι στίχοι δεν γεννιούνται, όπως πιστεύει ο κόσμος, από τα αισθήματα, αλλά από τις εμπειρίες.

Για να γεννηθεί ένας στίχος, θα πρέπει να έχεις δει πολλές πολιτείες, πολλά πράγματα και ανθρώπους, πρέπει να γνωρίσεις τα ζώα, να νιώσεις πώς πετούν τα πουλιά, να ξέρεις τη χειρονομία που κάνουν τα μικρά άνθη όταν ανοίγουν το πρωί. Πρέπει να μπορείς να κοιτάς τα περασμένα, να φέρνεις στο νου σου δρόμους σε άγνωστους τόπους, απρόσμενες συναντήσεις και αποχαιρετισμούς που διαισθανόσουν πως θα ’ρθουν, ημέρες των παιδικών σου χρόνων που παραμένουν αδιευκρίνιστες, τους γονείς που στενοχωρούσες όταν εκείνοι ήθελαν να σου προσφέρουν χαρά που εσύ δεν την καταλάβαινες (ήταν η χαρά για κάποιον άλλον), τις παιδικές αρρώστιες που ξεσπούν τόσο αλλόκοτα με τόσο πολλές, βαθιές και δύσκολες μεταμορφώσεις, τις ημέρες σε ήσυχες, απομονωμένες κάμαρες και πρωινά στη θάλασσα, τη θάλασσα γενικά, τα πελάγη, νύχτες ταξιδιών που φτερούγισαν ψηλά πετώντας με όλα τ’ άστρα – και όλα αυτά δεν είναι αρκετά όταν καταφέρεις να τα σκεφτείς.
 

Μόνο όταν οι αναμνήσεις μετουσιωθούν μέσα μας σε αίμα, βλέμματα και χειρονομίες, μπορεί να έρθει κάποια σπάνια στιγμή που θα ξεπηδήσει από μέσα τους η πρώτη λέξη κάποιου στίχου  

Πρέπει να έχεις αναμνήσεις από πολλές ερωτικές νύχτες ανόμοιες μεταξύ τους, από ουρλιαχτά ετοιμόγεννων γυναικών και από λευκές, ελαφριές, κοιμισμένες λεχώνες που ξανακλείνουν. Πρέπει να έχεις δει ανθρώπους να ξεψυχούν, να έχεις ξενυχτήσει πεθαμένους σε κάποιο δωμάτιο με ανοιχτό παράθυρο και θορύβους κατά διαστήματα. Όμως δεν αρκεί να έχεις απλώς αναμνήσεις.

Πρέπει να μπορείς να τις ξεχνάς όταν είναι πολλές και πρέπει να περιμένεις υπομονετικά να ξανάρθουν. Γιατί αυτές δεν είναι ακόμα οι πραγματικές αναμνήσεις. Μόνο όταν μετουσιωθούν μέσα μας σε αίμα, βλέμματα και χειρονομίες, όταν γίνουν ανώνυμες και μη αναγνωρίσιμες από εμάς τους ίδιους, μόνο τότε μπορεί να έρθει κάποια σπάνια στιγμή που θα ξεπηδήσει από μέσα τους η πρώτη λέξη κάποιου στίχου.


Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε «Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε». Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης. Εκδ. Κίχλη. Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε (4 Δεκεμβρίου 1875 - 29 Δεκεμβρίου 1926) ήταν λυρικός ποιητής και πεζογράφος του 20ού αιώνα. Οι εικόνες του εστιάζονται στη δυσκολία της κοινωνίας σε μια εποχή δυσπιστίας, μοναξιάς και βαθιάς ανησυχίας -θέματα που τον τοποθετούν ως ποιητή μεταξύ της παραδοσιακής και νεότερης ποίησης. Τα δύο διασημότερα έργα του είναι τα Σονέτα στον Ορφέα και οι Ελεγείες του Ντουίνο. Έγραψε επίσης περισσότερα από 400 ποιήματα στα γαλλικά, που τα αφιέρωσε στην πατρίδα επιλογής του, το καντόνι Βαλέ (Valais) στην Ελβετία.

εμφάνιση σχολίων