Η πατριαρχία πέθανε. Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ζήτω ο αντρικός κόσμος

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Η κίνηση του #MeToo, της κίνησης που έκανε αιχμή τη σεξουαλική παρενόχληση και τη βία κατά των γυναικών υπήρξε μια καθοριστική στιγμή για το φεμινισμό. Ήταν ένα δυνατό χαστούκι στην πατριαρχία, σε μια παρακμασμένη ωστόσο πατριαρχία που έχει γνώση της πτώσης της. Όμως αν το #MeToo πέτυχε να κινητοποιήσει και να γίνει παγκόσμιο θέμα δεν ήταν χάρη στο ριζοσπαστισμό του αλλά επειδή είναι ακραία συντηρητικό αφού αντιμετωπίζει τις γυναίκες ξανά ως αδύναμες, τρωτές και ανυπεράσπιστες που χρειάζονται προστασία από τον άντρα-κυνηγό- το #MeToo αντιμετωπίζει τις γυναίκες όπως τις αντιμετωπίζει και η πατριαρχία που πολεμάει.

Οι γυναίκες τις τελευταίες δεκαετίες έχουν ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη «φεμινισμός» που δεν ξεκίνησε με στόχο να αρσενικοποιήσει τις γυναίκες αλλά όπως λέει το όνομά του για να τις θηλυκοποιήσει προσφέροντάς τους ίσες ευκαιρίες με τους άντρες, ίσες αμοιβές και ίσα δικαιώματα. Πριν το φεμινισμό οι νέες γυναίκες των μεγαλουπόλεων ήταν δυνατές και ικανές, ισότιμες σεξουαλικές σύντροφοι νέων ανδρών με τους οποίους εργαζόντουσαν, έβγαιναν ραντεβού και κοιμόντουσαν μαζί. Το δεύτερο κύμα του φεμινισμού αποφάσισε ότι το να είσαι γυναίκα ανήκει στην παθολογία: κάθε γυναικείο χαρακτηριστικό, κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε συμπεριφορά μπήκε στο μικροσκόπιο: από τα κιλά και το στήθος μέχρι το σεξ και τη μητρότητα οι γυναίκες ξαναγεννήθηκαν ως πηγή προβλημάτων. Τα γυναικεία προβλήματα έγιναν δημόσια περιουσία- η κατάσταση της μήτρας, του στήθους, των ορμονών κατέκλυσαν την κοινωνία, τα μίντια και τις συζητήσεις ως δυσφορία και άγχος.

Είναι σχεδόν σίγουρο πια ότι ζούμε σε ένα κόσμο μιζέριας που τα ιδεώδη, οι σκέψεις, ο ανθρωπισμός και τα επιτεύγματα του Διαφωτισμού έχουν θαφτεί κάτω από τόνους συντηρητισμού και επίθεσης εναντίον οτιδήποτε ανθρώπινου έχουμε. Μέχρι χθες πιστεύαμε ότι η Θέληση θριαμβεύει επί του Πεπρωμένου αλλά τώρα ψάχνουμε συνεχώς ενδείξεις και θεωρίες για να αποδείξουμε ότι είμαστε πιόνια της βιολογίας, ή της κοινωνίας υπό το μανδύα ενός ανερμάτιστου επιστημονισμού. «Ο επιστημονισμός δεν ταυτίζεται με την επιστήμη» λέει ο Ζακ Ντεριντά στις Συνομιλίες για το Αύριο. «Ίδιον του επιστημονισμού είναι η αβάσιμη επέκταση του πεδίου μιας επιστημονικής γνώσης ή η απόδοση σε επιστημονικά θεωρήματα μιας φιλοσοφικής ή μιας μεταφυσικής ιδιότητας που δεν τους αναλογεί. Ο επιστημονισμός παραμορφώνει το πιο αξιοσέβαστο κομμάτι που υπάρχει στην επιστήμη».

Οι άντρες και οι γυναίκες στον 21o αιώνα περνάνε κάθε τόσο Συμπληγάδες χάνοντας κάθε φορά κι ένα κομμάτι του εαυτού τους. Έχουμε τις βιολογικές Συμπληγάδες κατά τις οποίες είμαστε βιολογικά προκαθορισμένοι: από δω τα αγόρια/ από κει τα κορίτσια. Πανταχού παρόντα τα κλισέ και οι κοινοτοπίες που αναπαράγονται και ενισχύονται με βιβλία και διαλέξεις, στα κοινωνικά δίκτυα και στα περιοδικά, σε «έρευνες» και διατριβές ώστε να σου εντυπώνονται εν είδη τσίχλας στον εγκέφαλο ανοησίες όπως: Οι γυναίκες δεν έχουν αίσθηση του χώρου γι’ αυτό είναι κακές οδηγοί - Οι άντρες δεν είναι καλοί ακροατές - Οι γυναίκες δεν μπορούν να διαβάσουν χάρτες - Οι άντρες δεν κλαίνε- Στις γυναίκες αρέσει το ροζ - Οι γυναίκες έχουν ευκολία στο ράψιμο ενώ οι άντρες μπορούν να είναι χειρουργοί - Οι γυναίκες είναι ευαίσθητες/οι άντρες είναι κυνηγοί κλπ κλπ κλπ. Όλα βιολογία, πεπρωμένο, γονίδια. Είναι εξαιρετικά ενοχλητικό να διαβάζεις ότι η εξελικτική βιολογία μάς λέει στα σοβαρά ότι οι άντρες ελκύονται από το κόκκινο κραγιόν των γυναικών επειδή είναι εξελικτικά προγραμματισμένοι να επιθυμούν κόκκινα φρούτα κι άλλες τέτοιες σαχλαμάρες που περνάνε ως επιστημονική γνώση στη λαϊκή κουλτούρα.

Οι επόμενες Συμπληγάδες είναι ακόμα πιο ύπουλες αφού για την πλύση εγκεφάλου χρησιμοποιείται ο κοινωνικός ντετερμινισμός. Εντάξει μπορεί να μην είμαστε βιολογικά προγραμματισμένοι αλλά είμαστε κοινωνικά- υπάρχουν τα κοινωνικά φύλα. Αν και τα περί κοινωνικού φύλου φαίνονται αρχικά περισσότερο ευρύχωρα και λιγότερο νομοτελειακά και υιοθετούνται μάλιστα και ως θέσεις της νέας αριστεράς το δια ταύτα και αυτής της θεωρίας καταλήγει να είναι τόσο αδιάλλακτο όσο και η βιολογικοποίηση. Είτε έτσι είτε αλλιώς δεν έχουμε κανένα έλεγχο στη ζωή μας- σε τίποτα, ποτέ και πουθενά. Aν δεν είμαστε βιολογικά στρατιωτάκια τότε είμαστε αποτέλεσμα της ανατροφής των γονιών μας, της κοινωνίας, των διασημοτήτων, των κοινωνικών ηθών κ.ο.κ. Μονά ζυγά η ατομική βούληση χάνει.

Επί τρεις δεκαετίες μίντια, διασημότητες, συγγραφείς, φεμινίστριες και φιλόσοφοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η «συναισθηματική ευαισθητοποίηση» που στην πραγματικότητα βιάζει κομμάτια του εαυτού μας που θεωρούνται «βρώμικα» κι επί πλέον η δυσανεξία προς ό,τι μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί, (όπως το σεξ μεταξύ άλλων) είναι μια υψηλή αξία που πρέπει να υιοθετήσουμε. Ευτυχώς εξίσου πολλοί, ίσως και περισσότεροι θεωρούν ότι τέτοιες ιδέες είναι εκτός πραγματικότητας ή το λιγότερο άχρηστες. Η «συναισθηματική ευαισθητοποίηση» δεν βοηθάει στην καθημερινή δουλειά, στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης, στις καθημερινές σχέσεις. Κι εδώ αρχίζουν οι κατηγορίες: όσοι δεν αποδέχονται τη συναισθηματική σούπα είναι τοξικοί, είναι άνθρωποι των σπηλαίων, υπερασπίζονται το απεχθές πρόσωπο της πατριαρχίας, είναι τιποτένιοι, ή ακόμα χειρότερα είναι εκτός μόδας κι εποχής. Όμως οι αρσενικές αξίες μάς επιτρέπουν να τα βγάζουμε πέρα σε κοινωνίες που δεν σου χαρίζεται τίποτα και ό,τι κερδίζεις είναι αποτέλεσμα αγώνα και προσπάθειας.

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας είναι η συρρίκνωση της ιδέας μιας κοινότητας ανθρώπων που νοιάζονται ο ένας για τον άλλο, που αναλαμβάνουν κοινή δράση, που επινοούν λύσεις και που είναι υπεύθυνοι για τον εαυτό και τις πράξεις τους. Αντ’ αυτού είμαστε προϊόντα είτε τις φύσης είτε της ανατροφής μας. Και στα δύο σενάρια υπάρχει το αναπόφευκτο. Στην εποχή μας δεν υπάρχει το ενδεχόμενο οι άντρες- πολλοί άντρες- συνειδητά να υιοθετούν το σθένος, το θάρρος και την εμπιστοσύνη όχι επειδή είναι προγραμματισμένοι αλλά επειδή θεωρούν αυτά τα χαρακτηριστικά ωφέλιμα κι ακόμα περισσότερο καλές και χρήσιμες αξίες. Τέτοιες αξίες είναι ακόμα σημαντικές σε πολλούς που αντιστέκονται στους μισάνθρωπους καιρούς μας. Και ΔΕΝ είναι «αρσενικές» αξίες.

Πολλές γυναίκες δίπλα στους άντρες εκτιμάνε την αυτοδιάθεση και αδιαφορούν για την βιολογία, τις κοινωνικές νόρμες και τους πατεράδες που προδιαγράφουν τη μοίρα τους αντί για τις ίδιες. Αυτή η τάση ονομάζεται από κάποιους «αρσενική τοξικότητα». Στην πραγματικότητα η επίθεση εναντίον των αντρών είναι μια επίθεση στην αυτοδιαχείριση που ως έμπνευση μοιράζονται άντρες και γυναίκες κάθε φυλής, σεξουαλικότητας και τάξης. Κάποιες αντρικές αξίες που επιμένουν μέσα στους αιώνες είναι ανθρώπινες αξίες. Η κουλτούρα της ευθραυστότητας και της αυτό-υπονόμευσης μπορεί να είναι δελεαστική και δημοφιλής σε ένα κομμάτι της διανοούμενης μεσαίας τάξης αλλά ευτυχώς είναι απωθητική στους πολλούς. Μπορεί να είναι χρήσιμη για τη νέα ελίτ που θέλει να διαφημίσει τα τραύματά της και τις αδυναμίες της- για να κερδίζει την παρτίδα στον κόσμο των εντυπώσεων αλλά η θυματοποίηση δεν μπορεί να παίξει κανένα θετικό ρόλο στις κοινωνίες. Όποιος έχει δύο ζωντανά εγκεφαλικά κύτταρα αντιστέκεται σε αυτήν είτε είναι άντρας είτε γυναίκα.

εμφάνιση σχολίων