Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ WONDER WHEEL: Το Wonder Wheel αφηγείται τις ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων που διασταυρώνονται τη δεκαετία του ‘50 εν μέσω της φρενίτιδας και του χάους, στο εμβληματικό, θεματικό πάρκο του Κόνι Άιλαντ, στη Νέα Υόρκη. Η Τζίνι, είναι μία μελαγχολική, συναισθηματικά ασταθής, πρώην ηθοποιός, που πλέον εργάζεται ως σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο θαλασσινών. Ο Χάμπτι, είναι ο άξεστος χειριστής του Καρουζέλ του πάρκου και σύζυγος της Τζίνι. Ο Μίκι, είναι ένας όμορφος, νεαρός ναυαγοσώστης, που ονειρεύεται να γίνει θεατρικός συγγραφέας και ενσαρκώνει όλες τις χαμένες ελπίδες, και η Καρολίνα, είναι η αποξενωμένη κόρη του Χάμπτι, η οποία κρύβεται από τους γκάνγκστερ, στο σπίτι του πατέρα της.
 
Όπως έχει πει κι ένας φίλος της στήλης, το να βλέπεις κάθε (καινούργια), ταινία του Γούντι Άλεν, είναι σαν να βλέπεις έναν παλιό φίλο. Ακόμα κι αν ξέρεις ακριβώς τι θα σου πει, η συνάντησή σου μαζί του σε γεμίζει χαρά. Εδώ ο 82χρονος πλέον σκηνοθέτης, πλέκει γνωστά μοτίβα από παλιότερες ταινίες του (η Θλιμμένη Τζάσμιν, συναντά τις Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ, που συναντούν τις Απιστίες και Αμαρτίες), σε μια γλυκόπικρη δραματική ταινία, με έναν γυναικείο χαρακτήρα, γραμμένο για την Κέιτ Γουίνσλετ (Τιτανικός), σε έναν ρόλο που τον είχε ανάγκη, μετά από αρκετές αδιάφορες επιλογές.
Αρκετά καλλιγραφική σε σχέση με την τακτοποιημένη αναπαράσταση της εποχής του 50 και αναμενόμενη στην εξέλιξή της για τους γνώστες της δουλειάς του Άλεν, διαθέτει τις γνωστές ευφυείς ατάκες των διαλόγων που γράφει δεκαετίες τώρα και ωραίες ερμηνείες από την Γουίνσλετ και το υπόλοιπο εκλεκτό καστ. Ωραία, ασφαλής και συμπαθής επιλογή για κινηματογραφική έξοδο την εορταστική περίοδο.
 
Ιnfo: Wonder Wheel. Δραματική. ΗΠΑ 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν. Παίζουν: Κέιτ Ουίνσλετ, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, Τζούνο Τεμπλ, Τζιμ Μπελούσι. Διανομή: Odeon.
 

 
 
ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ: Ο ευφυής και ωραίος Κρίστιαν, είναι καταξιωμένος επιμελητής σε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης. Διαζευγμένος και αφοσιωμένος πατέρας δύο παιδιών, οδηγεί ηλεκτρικό αυτοκίνητο και υποστηρίζει κοινωφελείς οργανισμούς. Η επόμενη έκθεση που επιμελείται, με τίτλο The Square (Το Τετράγωνο), είναι μια εγκατάσταση που προσκαλεί τους περαστικούς στον αλτρουισμό, υπενθυμίζοντας την ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο. Αλλά καμιά φορά είναι δύσκολο να ανταποκριθείς στα ίδια σου τα ιδεώδη. Ο ίδιος ο Κρίστιαν αντιδρά αλλόκοτα στην κλοπή του κινητού του και μπλέκεται σε ντροπιαστικές καταστάσεις. Σε παράλληλη δράση, η ομάδα δημοσίων σχέσεων του μουσείου έχει δημιουργήσει μια αναπάντεχη καμπάνια για το The Square. Η ανταπόκριση είναι υπερβολική και ο Κρίστιαν, αλλά και το ίδιο το μουσείο, οδηγούνται σε υπαρξιακή κρίση.
 
Η νικήτρια ταινία του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, σε σκηνοθεσία του Ρούμπεν Έστλουντ, δημιουργού της Ανωτέρας Βίας, ενός από τους πιο ενδιαφέροντες σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου των τελευταίων χρόνων, είναι μια οξυδερκής δραματική σάτιρα για τον γεμάτο υποκρισία κόσμο της σύγχρονης τέχνης, στην οποία περιλαμβάνει και τον εαυτό του και το σύγχρονο φεστιβαλικό Arthouse με κοινωνικές ευαισθησίες σαλονιού (το οποίο προσπαθεί να υπονομεύσει με τον τρόπο των σπουδαιότερων Βορειοευρωπαίων δημιουργών, τύπου Καουρισμάκι και - του συμπατριώτη του - Ρόι Άντερσον ή των πιο κοντινών στην αισθητική του, συγχρόνων του, όπως είναι ο Γιώργος Λάνθιμος και η Μάρεν Άντε του Τόνι Έρντμαν, που συνδυάζουν εξαιρετικά την σοβαρότητα με το βιτριολικό χιούμορ).
 
Εκτός από την αμείλικτη κριτική για την κενότητα του σύγχρονου κόσμου της τέχνης, δεν παραμελεί και πάλι να ασχοληθεί με τα αγαπημένα του θέματα, όπως τον κοινωνικό αποκλεισμό, την αντρική ταυτότητα και την έννοια της αρρενωπότητας. Η πληθώρα αυτή των θεματικών κατευθύνσεων, ταράσσει κάπως στην διαδρομή την ισορροπία της αφήγησης, ενώ δεν αποφεύγονται και κάποιες υπόνοιες διδακτισμού, οι οποίες δεν ταράζουν όμως την απολαυστική παράθεση της μιας σατιρικής παραδοξότητας μετά την άλλη, σε μια ιδιότυπα κινηματογραφική πανδαισία, για όλους όσοι αγαπούν τον μη συμβατικό κινηματογράφο και είχαν λατρέψει την χειρουργικής ακρίβειας σατιρική αιχμηρότητα της ματιάς του Έστλουντ, στην Ανωτέρα Βία (2014).
 
Ιnfo: Το Τετράγωνο (The Square). Δραματική Κωμωδία. Σουηδία, Γερμανία, Γαλλία, Δανία 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Έστλουντ. Παίζουν: Κλες Μπανγκ, Ελίζαμπεθ Μος, Ντόμινικ Γουέστ, Τέρι Νοτάρι. Διανομή: Feelgood Enterteinment.
 

ΝΗΜΑ: Το νήμα που συνδέει τους κόσμους των δύο πρωταγωνιστών, Νίκη και Λευτέρη, είναι η μνήμη, η βία και μία μάχιμη ελπίδα. Η αφοσίωση της Νίκης στην αντίσταση προδίδει την αδυναμία της να ανταποκριθεί ως μητέρα. Ο Λευτέρης, γιος της Νίκης, κληρονομεί ένα παρελθόν που ο ίδιος πότε του δεν ονειρεύτηκε. Μέχρι που μια μέρα, το νήμα που τους συνδέει, ένας αόρατος ψυχολογικός ομφάλιος λώρος, κόβεται. Ο αγώνας της Μητέρας για τα πολιτικά της πιστεύω, μεταμορφώνεται σε ψυχολογικές αλυσίδες που φυλακίζουν τον Γιο, ο οποίος πρέπει στο τέλος να αγωνιστεί για τη δικιά του ελευθερία και να αναζητήσει τη δικιά του λύτρωση.
 
Α’ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου στη Σοφία Κόκκαλη, σε άλλη μια ιδιοσυγκρασιακή ταινία από τον The Boy (Αλέξανδρο Βούλγαρη), που με την δισκογραφία του, τα σάουντρακ (Το Τελευταίο Σημείωμα, Όντως Φιλιούνται; Park, Οι Αισθηματίες) και την ιδιαίτερη κινηματογραφική πορεία του, από το Κλαίς; (2003), στην Ροζ του 2006 (σαν Αλέξανδρος Βούλγαρης) κι από την Higuita (2012). μέχρι το Νήμα του σήμερα (τις οποίες υπογράφει ως The Boy), έχει δημιουργήσει ένα προσωπικό, ιδιαίτερα ενδιαφέρον και πολυσχιδές (αν όχι διπολικό), σύμπαν.
 
Το Νήμα, είναι καθώς φαίνεται ξεκάθαρα και από την περίληψη της υπόθεσης, η μεταφορά του ομφάλιου λώρου που συνδέει τον The Boy, με την γνωστή για τους πολιτικούς της (και όχι μόνο), αγώνες, της συγγραφέα, μητέρα του. Ο τρόπος που αποδίδεται όλο αυτό, είναι εντελώς αντισυμβατικός. Η Σοφία Κόκκαλη υποδύεται και την μητέρα και τον ενήλικο γιο, ενώ τα υπόλοιπα πρόσωπα δεν έχουν φυσική παρουσία. Ο ορισμός της σαν οικογενειακή ταινία επιστημονικής φαντασίας από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, υπονοεί την παράδοξη και άχρονη αποτύπωση της φιλμικής πραγματικότητας, όπως είχε αποτυπωθεί στην Higuita. Αν και έρχεται σαν συνέχεια της Ροζ, το Νήμα που ξεκίνησε να γυρίζεται το 2008 από τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, στην πορεία του χρόνου, η ιδιόμορφη και μουσική μορφή του, το έκανε μια ταινία του ευρύτερου σύμπαντος του The Boy, ο οποίος και τελικά την υπογράφει. Όσοι δεν γνωρίζουν το σύμπαν αυτό, θα τα βρουν λίγο δύσκολα στο να κατανοήσουν τις ιδιαιτερότητές του. Οι υπόλοιποι, θα αφεθούν στην τρυφερά μελαγχολική, παράξενη, εκκεντρική και ιδιαίτερα προσωπική μαγεία του.
 
Ιnfo: Νήμα (Thread). Δραματική Φαντασίας. Ελλάδα 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: The Boy. Παίζουν: Σοφία Κόκκαλη, Βαγγέλης Λουκίσσας, Δάφνη Πατάκια, Σοφία Γεροβασίλη. Διανομή: Weird Wave.


 
 
ΕΓΩ, Ο ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΗΣ: Κολοκυθάκης είναι το πολύ ιδιαίτερο παρατσούκλι αυτού του 9χρονου αγοριού. O Κολοκυθάκης, μετά τον θάνατο της μητέρας του, μεταφέρεται σε ορφανοτροφείο από τον ευγενικό αστυνομικό, Ρέιμοντ. Παλεύει να βρει τη θέση του σε αυτό το παράξενο και συχνά εχθρικό περιβάλλον. Με τη βοήθεια του Ρέιμοντ και των νέων του φίλων όμως, ο Κολοκυθάκης θα μάθει να εμπιστεύεται τους άλλους, θα βρει την αγάπη και μια νέα οικογένεια, όλη δική του.
 
Το, Εγώ, ο Κολοκυθάκης είναι ένα τρυφερά συγκινητικό animation για μικρούς και μεγάλους, γυρισμένο σε συνδυασμό της τεχνικής του stop-motion με την ψηφιακή τεχνολογία, με πιο παραδοσιακό όμως τρόπο, από ό,τι, Ο Κούμπο και οι Δυο Χορδές, που είδαμε πέρυσι. Σε σενάριο βασισμένο σε μια ιστορία του Ζιλ Παρί, γραμμένο υπό την επιμέλεια της σκηνοθέτη Σελίν Σιαμά (Τα Κορίτσια, Το Αγοροκόριτσο), το στόρι, υιοθετεί την παιδικά αθώα ματιά του ψυχολογικά τραυματισμένου μικρού ήρωα με τα μπλε μαλλιά κι ακολουθεί το αγόρι στο ορφανοτροφείο, εκεί όπου προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια, αλλά και να ενταχθεί για πρώτη φορά (καθώς ο πατέρας του ήταν ήδη πεθαμένος και η αλκοολική μητέρα του, αδιάφορη απέναντί του), σε μια ευρύτερη, οικογένεια, από άλλα ψυχολογικά τραυματισμένα παιδιά.
 
Η παιδική ματιά της ταινίας, δεν την εμποδίζει να ασχοληθεί με δραματικά θέματα με στιλ που ξεφεύγει από τον συνήθη τρόπο ανάλογων ταινιών χολιγουντιανής αισθητικής, αποφεύγοντας το μελό ή την υπερβολική χαριτομενιά. Το χιούμορ της είναι διακριτικό, χωρίς όμως να διστάσει να πάρει κάποια ρίσκα, αν σκεφτεί κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού της, αποτελείται από παιδιά. Προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάννες κι έφτασε να είναι υποψήφιο για Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων στα Όσκαρ και τις Χρυσές Σφαίρες. Κέρδισε 3 Βραβεία Σεζάρ, Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, Διασκευασμένου Σεναρίου και Πρωτότυπης Μουσικής για το υπέροχο σάουντρακ της Σοφί Ανγκέρ.
Μαζί με το ΕΓΩ, Ο ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΗΣ προβάλλεται το βραβευμένο animation μικρού μήκους ΕΘΝΟΦΟΒΙΑ.
 
Ιnfo: Εγώ, Ο Κολοκυθάκης (Ma Vie de Courgette/My Life as a Zucchini). Animation Δραματική Κωμωδία. Ελβετία, Γαλλία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Κλοντ Μπαρά. Με τις φωνές των: Εβελίνα Αραπίδη, Κωνσταντίνου Κακανά, Σοφία Καψαμπέλη, Ελευθερία Μεταξά, Χρυσούλα Παπαδοπούλου, Ποίμη Πέτρου, Ιφιγένεια Στάικου, Διονυσία Τσιτιρίδου, Γιάννη Υφαντή. Διανομή: Rosebad 21 & Seven Films.
 

 

ΖΟΥΓΚΛΑ: Τέσσερις ταξιδιώτες συναντιόνται στη Βολιβία και βάζουν πλώρη για την καρδιά της ζούγκλας του Αμαζονίου. Αλλά αυτό που ξεκινάει ως ένα περιπετειώδες όνειρο ζωής, γρήγορα μετατρέπεται στον πλέον επικίνδυνο εφιάλτη.
 
Πρόκειται για μια περιπέτεια επιβίωσης τύπου, 127 Ώρες (2010), η οποία βασίζεται στην αυτοβιογραφία, Jungle: A Harrowing True Story of Survival, του ισραηλινού, Γιόσι Γκίνσμπεργκ, ο οποίος το 1981, παρά την αντίθετη γνώμη του πατέρα του, αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να γυρίσει τον κόσμο. Στην Βολιβία, παρέα με έναν Ελβετό κι έναν Αμερικανό συνομήλικούς του που γνωρίζει εκεί, αποφασίζουν να εμπιστευτούν έναν Αυστριακό χρυσοθήρα, ο οποίος τους υπόσχεται πρωτόγνωρες συγκινήσεις, σε αχαρτογράφητες περιοχές. Οι κακουχίες και οι διχογνωμίες θα διαλύσουν την ομάδα κι ο Γκίνσμπεργκ θα βρεθεί μόνος του, στην καρδιά της ζούγκλας, να προσπαθεί να φτάσει, στην επόμενη, μακρινή κατοικημένη περιοχή.
 
Είναι καλογυρισμένη και ιδιαίτερα αγωνιώδης, παρόλο που ο θεατής γνωρίζει ότι ο κεντρικός ήρωας τουλάχιστον, θα καταφέρει να επιβιώσει στο τέλος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όπως και στις 127 'Ωρες, από κάποια στιγμή και μετά, οι αναμνήσεις και οι ψευδαισθήσεις (λόγω πόνου, πείνας και διεγερτικών ναρκωτικών), εμπλουτίζουν την μονοτονία της μοναχικής πορείας του, μέσα στην τρομακτική ζούγκλα. Άλλη μια καλή προσπάθεια του Ντάνιελ Ράντκλιφ (Χάρι Πότερ), να τσαλακώσει την εικόνα του, αν και η προφορά που του δίδαξαν δεν έχει το απαραίτητο ισραηλινό ηχόχρωμα (για όσους μπορούν να το ξεχωρίσουν). Ωραίο και το σάουντρακ του Αυστραλού, Τζόνι Κλίμεκ (Cloud Atlas, Τρέξε Λόλα Τρέξε), με μπόλικο λατινοαμερικάνικο λούστρο. Σκηνοθετεί ο Αυστραλός, horror master, Γκρεγκ ΜακΛιν (Rogue, Wolf Creek 1 & 2).
 
Ιnfo: Ζούγκλα (Jungle). Βιογραφική Περιπέτεια. Αυστραλία, Κολομβία 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Τζον ΜακΛιν. Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Άλεξ Ράσελ, Τόμας Κέτσμαν, Τζόελ Τζάκσον. Διανομή: Spentzos Film.
 

 

 

εμφάνιση σχολίων