1) Ο Π.Φ.Σ εκτιμά ότι η κρίση έχει τελειώσει, αν και α) οι συντάξεις εξακολουθούν να περικόπτονται και οι συνταξιούχοι να φτωχοποιούνται συνεχώς, β) η ανεργία εξακολουθεί να αγγίζει διψήφια νούμερα (επίσημα στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ 21,7% τον Μάιο και πάνω από 1.000.000 οι άνεργοι), γ) μιλάμε πλέον για «μισθούς» των 200-300€ με σύνηθες το σλόγκαν μισή δουλειά-μισός μισθός, δ)
οι άστεγοι και επαίτες εξακολουθούν να αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς (μία βόλτα ακόμη και στο κέντρο της Γλυφάδας προξενεί θλίψη, δέος), ε)
οι πολίτες περικόπτουν ακόμη και βασικά αγαθά από την διατροφή τους (πλήθος οι σχετικές έρευνες), στ)
τα ανεξόφλητα χρέη προς τα ταμεία και το κράτος συνεχώς διογκώνονται, ζ) η αύξηση σε άμεσους και έμμεσους φόρους πλήττει τους ασθενέστερους η) ακόμη και τα σπίτια τους δεν μπορούν πλέον να εξασφαλίσουν όλο και περισσότεροι με αποτέλεσμα τις δραματικές εικόνες πλειστηριασμών;
2) Η πρόσβαση των ανασφάλιστων ασθενών στα φάρμακα αρχικά νομοθετήθηκε τον Αύγουστο του 2014 με την ίδια συμμετοχή με τους ασφαλισμένους, (Κ.Υ.Α. Γ.Π/ΟΙΚ. 56432/28.6.14), ενώ τότε οι άποροι συμπολίτες μας- κάτοχοι βιβλιάριου πρόνοιας-συνέχιζαν να προμηθεύονται τα φάρμακά τους εντελώς δωρεάν από τα Δημόσια Νοσοκομεία. Γιατί αυτό αποκρύπτεται; Γίνεται αναφορά μόνο στον τελευταίο νόμο 4368/2016 και την ΚΥΑ Α3(γ)/ ΓΠ/ οικ. 25132/04.4.2016, σύμφωνα με τον οποίο πάλι οι ανασφάλιστοι έχουν πρόσβαση στα φάρμακα με την ίδια συμμετοχή με τους ασφαλισμένους, αλλά επιπρόσθετα χειροτέρεψε το καθεστώς για τους απόρους. Δηλαδή οι άποροι προμηθεύονται τα φάρμακα από τα ιδιωτικά φαρμακεία χωρίς συμμετοχή με εισοδηματικά κριτήρια (π.χ. μέχρι 2.400€ το χρόνο για ένα άτομο κλπ.), και
καλούνται όμως συνήθως, και ανάλογα με το φάρμακο, να πληρώσουν την διαφορά λιανικής τιμής με τιμή αναφοράς (δεν μιλάμε για πρωτότυπο φάρμακο).
Η διαφορά αυτή ανάμεσα στην λιανική τιμή και την τιμή αναφοράς τροποποιεί και την συμμετοχή των υπολοίπων πολιτών και πλέον σπάνια ισχύουν τα ποσοστά συμμετοχής π.χ. 10%, 25% που αναγράφονται στις συνταγές. Φυσικά ούτε λόγος για τα αναλώσιμα καθώς και για τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (παυσίπονα, βιταμίνες κλπ.). Επομένως γιατί δεν ζήτησαν από το 2014 την κατάργηση των κοινωνικών φαρμακείων;
3) Για τους χαμηλοσυνταξιούχους, πιστεύει κανείς ότι για παράδειγμα ασθενής με σύνταξη 384€ μηνιαίως (4. 608€ κατ’ έτος – άρα δεν δικαιούται 0% συμμετοχή) και με πολλαπλές παθήσεις (αναπνευστικό, καρδιολογικό , διαβητολογικό πρόβλημα) είναι σε θέση να καλύψει το κόστος συμμετοχής του, όπως αυτή διαμορφώνεται ανάλογα με το είδος φαρμάκων και ακόμη να πληρώνει ενοίκιο, φαγητό (εάν δεν απευθύνεται στα συσσίτια), ΔΕΗ και Νερό (μιλάμε για τα στοιχειώδη βασικά αγαθά);
4) Θεωρεί δηλαδή ο ΠΦΣ ότι όσοι προσφεύγουν για βοήθεια στα Κοινωνικά Ιατρεία, σιωπηλοί και με μεγάλη ντροπή τις περισσότερες φορές, είναι απλά «τζαμπατζήδες» που αρέσκονται να παίρνουν φάρμακα, που κάποιος τα δώρισε, γιατί δεν του χρειάζονταν πλέον, αντί να τα προμηθευτούν κανονικά από το φαρμακείο τους; Απορία προξενούν ακόμη πέρα από το χρονικό σημείο του αιτήματος και την πασιφανή και κατά γενική ομολογία αναγκαιότητα στήριξης των κοινωνικών δομών (όχι μόνο των κοινωνικών φαρμακείων), το γεγονός ότι στο πλαίσιο «Κοινωνικά Φαρμακεία»
ανακατεύει δομές που λειτουργούν με διαφορετικές αρχές. Δηλαδή και τα χρηματοδοτούμενα (Δημοτικά μέσω ΕΣΠΑ, ΜΚΟ κλπ.) φαρμακεία, σε σύγκριση με τα μη χρηματοδοτούμενα – αυτοοργανωμένες ανεξάρτητες δομές αλληλεγγύης,
όπως το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού (ΜΚΙΕ), με αμιγώς εθελοντική προσφορά και χωρίς καμία χρηματική συναλλαγή.
Η δράση και το έργο του ΜΚΙΕ (που περιλαμβάνει και φαρμακείο) έχει αναγνωριστεί από τους πολίτες, τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού, και από αυτούς αντλεί την νομιμότητά του. Λειτουργεί με αξιακό κώδικα και συνεχή έλεγχο των προϋποθέσεων των ωφελούμενων του, αποστέλλοντάς τους στα ιδιωτικά φαρμακεία όταν δεν έχουν επιβάρυνση στην προμήθεια των φαρμάκων τους, κατανοώντας τα προβλήματα και των φαρμακοποιών για τα οποία όμως δεν ευθύνεται ο απλός πολίτης αλλά οι πολιτικές.
Εμείς επισημαίνουμε, ότι όσοι οραματίζονται το κλείσιμο ανάλογων απόλυτα απαραίτητων δομών, να είναι σίγουροι ότι θα έρθουν αντιμέτωποι με την ίδια την κοινωνία. Άλλωστε δομές όπως το ΜΚΙΕ κλείνουν από μόνες τους, αρκεί να μην υπάρχουν οι αιτίες που τις κάνουν απαραίτητες. Επομένως ας φροντίσουν όλοι όσοι «νοιάζονται» για τον καλό της Ελληνικής κοινωνίας να αγωνιστούν ουσιαστικά για να εκλείψουν οι λόγοι ύπαρξης των αλληλέγγυων κοινωνικών δομών. Το ΜΚΙΕ αγωνίζεται εντός της Ελλάδας αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, και γι’ αυτό δομές αλληλεγγύης από τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και όχι μόνο, μας στηρίζουν με πάθος.
Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού, τηλ.: 210.9631.950, Πρώην Αμερικανική βάση, δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού, 200 μέτρα από την Τροχαία Ελληνικού.