Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Κρισναμούρτι: Η συνείδηση

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Η συνείδηση κάθε ανθρώπου είναι η συνείδηση όλης της ανθρωπότητας. Είναι ένα απέραντο ποτάμι, που δεν έχει αρχή, που πάντα συνεχίζει να κυλάει, εσύ και εγώ και ο άλλος, είμαστε μέρος του. Και εγώ και ο άλλος πεθαίνουμε. Τι γίνονται όλες οι επιθυμίες  μου, τι γίνονται όλοι οι φόβοι μου, οι ανησυχίες μου, οι προσδοκίες μου, οι φιλοδοξίες μου, το τεράστιο φορτίο θλίψης που κουβαλούσα για χρόνια, τι γίνονται όλα αυτά όταν το σώμα πεθάνει; Ανακατεύονται με το ποτάμι της ανθρωπότητας και μένουν σ’ αυτό. Είναι μέρος αυτού του ποταμού. Δεν ήταν ποτέ δικά σου. Δεν είναι δικά μου, είναι μέρος αυτού του ποταμού, που εκδηλώθηκε με την μορφή του Χ, του Ψ και λοιπά.

Αυτό το ποτάμι είναι φτιαγμένο από: επιθυμία, φόβο, απελπισία, μοναξιά, όπως και από τα αντίθετά τους. Αυτά είναι το ποτάμι. Και είμαστε μέρος αυτού του ποταμού. Κι όταν το σώμα πεθάνει, οι επιθυμίες, οι φόβοι, οι τραγωδίες και οι δυστυχίες –και τα αντίθετά τους– συνεχίζονται.  Εγώ πεθαίνω, αλλά το ποτάμι συνεχίζει.

Το ποτάμι που είναι επιθυμία. Γιατί αυτό είναι το ποτάμι. Και το ποτάμι εκδηλώνεται με μια μορφή, ένα όνομα… Από τη στιγμή, όμως, που μια εκδήλωση του ποταμού εγκαταλείπει το ποτάμι, γι’ αυτήν υπάρχει πλήρης ελευθερία από το ποτάμι. Το ποτάμι εκδηλώνεται μέσα από τον Χ και αν ο Χ χρησιμοποιώντας με αυτή την “εκδήλωση”, δεν ελευθερώσει εντελώς τον εαυτό από το ποτάμι, ξαναγυρίζει σ’ αυτό. Αυτό το ονομάζουν “μετενσάρκωση”. Όλοι θέλουν να συνεχίζουν να υπάρχουν.

Η σκέψη όλων των ανθρώπινων όντων υπάρχει και κυλάει σαν ένα μεγάλο ποτάμι, και σ’ αυτό το ποτάμι παραμένουν οι σκέψεις σου για τον εαυτό σου, κι όταν φύγεις. Όταν ακολουθείτε κάποια οργάνωση, κάποια ομάδα κι αυτό το περιβάλλον σας επιβάλλει να είστε κάτι, εσείς μεταμφιέζεστε σαν να είστε έξω από το ποτάμι, αλλά βρίσκεστε ακόμα εκεί· στην καθημερινή σας ζωή είστε ακόμα εκεί, γιατί εξακολουθείτε να κυνηγάτε τα ίδια πράγματα που κυνηγάει κάθε άνθρωπος, υπάρχει μια συνεχής έγνοια για τον εαυτό σας μέσα στο ποτάμι, στο οποίο όλοι οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι.

Όταν πεθαίνεις, οι σκέψεις του “εγώ” σου συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα σ’ αυτό το ποτάμι όπως συνεχίζουν και τώρα –ως Χριστιανός, Βουδιστής, ως ό,τι σε ευχαριστεί, ως πλεονέκτης, ως φθονερός, ως φιλόδοξος, ως φοβισμένος, ως κυνηγός της ευχαρίστησης– αυτό είναι το ανθρώπινο ποτάμι μέσα στο οποίο βρίσκεσαι παγιδευμένος. Αν δεν βγείτε έξω απ’ αυτό τώρα, προφανώς θα συνεχίσετε να υπάρχετε, να “μπαινοβγαίνετε” σ’ αυτό το ποτάμι».
 

Απόσπασμα από το βιβλίου του Τζίντου Κρισναμούρτι, Εγώ χωρίς ΕΓΩ, εκδ. Καστανιώτη. Ο Τζίντου Κρισναμούρτι (11 Μαΐου 1895-17 Φεβρουαρίου 1986) θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές και πνευματικούς δασκάλους όλων των εποχών. Δεν ανέπτυξε καμία φιλοσοφική θεωρία ή θρησκεία, αλλά μίλησε, κυρίως, για πράγματα που αφορούν όλους μας, για τα προβλήματα της ζωής μας στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και για την ανάγκη του ανθρώπου να ελευθερωθεί από τα εσωτερικά του εμπόδια. Εξήγησε με μεγάλη ακρίβεια τους λεπτούς μηχανισμούς του νου και τόνισε την ανάγκη για στοχασμό και πνευματικότητα στην καθημερινή μας ζωή. Ο Κρισναμούρτι έγραψε τα Γράμματα Σε Μια Νεαρή Φίλη από τον Ιούνιο του 1948 έως το Μάρτιο του 1960, για μια νεαρή φίλη που ήρθε κοντά του πληγωμένη σε σώμα και ψυχή. Στα γράμματα αυτά ξετυλίγεται ολόκληρη η διδασκαλία του, καθώς η επούλωση των πληγών και η διδασκαλία προχωρούν ταυτόχρονα.

εμφάνιση σχολίων