iDOCERS | Kιμωλός μου παραδεισό μου...

Όταν αφήνεις την Κίμωλο... είναι σαν αφήνεις πίσω σου... την παιδική σου ηλικία και να φεύγεις... Περπατώντας στα ασβεστωμένα πλακίδια με τα σχέδια και τις ζωγραφιές των παιδιών... μετρώντας από μέσα σου κάθε πλακίδιο και μια παιδική στιγμή σου... τότε που ήσουνα Αθώος και Καθαρός... δακρύζει η ψυχή σου βαθειά... και τα σωθικά σου καίγονται... χαρούμενα... μα ταυτόχρονα... λησμονούν... Ακόμα και το όνομα της παρομοιάζεται... με την κιμωλία... που χρησιμοποιούσαμε μίκροι στο σχολείο, που σου λέρωνε τα χέρια και τα ρούχα και έπειτα εσύ με την σειρά σου... άσπριζες τα μαλλιά και το πρόσωπο... βλέπεις τότε δεν είχαμε γεννιάδες για να ασπρίζουν και αυτές... για να καθαρίσουν και αυτές... Η πλατεία πια είναι ήσυχη... ο κόσμος έφυγε... το καφενείο έχει μία ήρεμη δύναμη... μπορεί η ψυχή σου να μπει σε όλα τα σοκάκια του χωριού ...να δροσιστεί... δίχως να την σταματήσει κανείς... ...η Κίμωλος είναι σαν Παραμύθι... που απλά Πιά... δεν σε Ενδιαφέρει αν υπάρχουν Ήρωες...
 

εμφάνιση σχολίων