Έτσι γεννιούνται οι ιδεολογίες, οι θεωρίες και οι αιμοσταγείς φάρσες
ΚΑΘΕ ΑΥΤΗ H ΚΑΘΕ ΙΔΕΑ ΕΙΝΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΗ, ή θα έπρεπε να είναι· αλλά ο άνθρωπος την εμψυχώνει, προβάλλει πάνω της τις φλόγες και τις παραφροσύνες του· μιαρή, μεταμορφωμένη σε πίστη, εισδύει στο χρόνο, παίρνει τη μορφή γεγονότος: το πέρασμα από τη λογική στην επιληψία έχει συντελεστεί... Έτσι γεννιούνται οι ιδεολογίες, οι θεωρίες και οι αιμοσταγείς φάρσες.
ΕΞ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΜΕ σε απόλυτο τα αντικείμενα των ονείρων και των συμφερόντων μας. Η ιστορία δεν είναι παρά μια παρέλαση ψεύτικων Απόλυτων, μια διαδοχή ναών που αφιερώθηκαν σε προσχήματα, ένας εξευτελισμός του πνεύματος μπροστά στο Απίθανο. Ακόμα κι όταν απομακρύνεται από τη θρησκεία, ο άνθρωπος παραμένει υποτελής της· αφού πρώτα κάνει τα πάντα για να χαλκεύσει είδωλα των θεών, στη συνέχεια τους παραδίδεται πυρετικά: η ανάγκη του για το πλασματικό, για τη μυθολογία, θριαμβεύει σε βάρος του προφανούς και του γελοίου. Η ικανότητά του να λατρεύει ευθύνεται για όλα τα εγκλήματά του: όποιος αγαπά με τρόπο ανάρμοστο ένα θεό, εξαναγκάζει τους άλλους να τον αγαπήσουν, έτοιμος να τους εξοντώσει αν αρνηθούν.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ή προσηλυτισμός που να μην αποκαλύπτει το κτηνώδες βάθος του ενθουσιασμού. Αν ο άνθρωπος χάσει την ικανότητα της αδιαφορίας, γίνεται δυνάμει φονιάς· αν μετατρέψει την ιδέα του σε θεό, οι συνέπειες είναι ανυπολόγιστες.
ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ ή εν ονόματι των δόλιων παραποιήσεών του: οι υπερβολές που προκάλεσε ο θεός Λόγος, η ιδέα του έθνους, της τάξης ή της φυλής συγγενεύουν με τις υπερβολές της Ιεράς Εξετάσεως ή της Μεταρρύθμισης. Οι εποχές της θεοσέβειας διαπρέπουν σε αιμοσταγείς άθλους: η αγία Τερέζα δεν μπορούσε παρά να είναι συγκαιρινή με τους επί πυράς θανάτους, κι ο Λούθηρος με τη σφαγή των χωρικών. Στις μυστικιστικές κρίσεις, οι οιμωγές των θυμάτων ακούγονται παράλληλα με τις οιμωγές της έκτασης... Αγχόνες, μπουντρούμια, κάτεργα ευημερούν μόνο υπό τη σκέψη κάποιας πίστης -από την ανάγκη του πνεύματος να πιστεύει, η οποία το μόλυνε για πάντα. Ο διάβολος ωχριά μπροστά στον άνθρωπο που κατέχει μιαν αλήθεια, την αλήθεια του.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΙΚΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΡΩΝΕΣ και τους Τιβέριους: δεν επινόησαν αυτοί την έννοια του αιρετικού: υπήρξαν απλώς διεφθαρμένοι ονειροπόλοι που διασκέδαζαν με τις σφαγές. Οι αληθινοί εγκληματίες είναι εκείνοι που εγκαθιδρύουν μιαν θρησκευτική ή πολιτική ορθοδοξία και έτσι διακρίνουν τον πιστό από τον σχισματικό.
Ο Εμίλ Σιοράν (8 Απριλίου 1911-20 Ιουνίου 1995) είναι Ρουμάνος φιλόσοφος και δοκιμιογράφος. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Σε νεαρή ηλικία ανακάλυψε τον Νίτσε, τον Ντοστογιέφκι, τον Σοπενχάουερ, τον Φλωμπέρ κ.ά., οι οποίοι επηρέασαν τη σκέψη του. Το πρώτο του έργο που δημοσιεύτηκε στα γαλλικά ήταν το Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού. Το 1937, και έχοντας ήδη συγγράψει τέσσερα δοκίμια στη μητρική του γλώσσα, στάλθηκε με υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου Βουκουρεστίου στο Παρίσι, όπου και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Από τα πιο σημαντικά του έργα θεωρούνται: Ο Κακός Δημιουργός, Εγκόλπιο ανασκολοπισμού και Ο πειρασμός του Υπάρχειν.
Διαβάστε επίσης: Σιοράν: Γίνε οι χαμένες ώρες σου