«Ενώ μιλούσε αμείλιχτα και επιθετικά για θεσμούς και πρόσωπα, πάντοτε τα πρώτα βέλη τα έριχνε εναντίον του εαυτού του»
DOC TV
9 Δεκεμβρίου 2015
Ο Λύκος της Στέπας, του Έρμαν Έσσε, είναι ένα γοητευτικό μυθιστόρημα και συνάμα ένα κατηγορώ της αστικής τάξης και μια αναζήτηση των χαμένων γνήσιων συναισθημάτων. Διαβάζουμε ένα απόσπασμά του.
ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ παρά ειρωνικό. Ήταν αβυσσαλέο και απελπιστικά λυπημένο. Το περιεχόμενό του ήταν κατά κάποιο τρόπο μια ήρεμη και σίγουρη απελπισία που είχε αποκτήσει μια συνηθισμένη μορφή.
ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ φώτιζε όχι μόνο το πρόσωπο του ματαιόδοξου ομιλητή, ούτε ειρωνευόταν και καταδίκαζε μόνο την κατάσταση της στιγμής, την προσδοκία και τη διάθεση του κοινού, τον κάπως προκλητικό τίτλο της ομιλίας, αλλά και το βλέμμα εκείνο του Λύκου της Στέπας διαπερνούσε ολόκληρη την εποχή μας, όλα τα περίεργα και φανταχτερά καμώματά μας, όλες τις προσπάθειες, ολόκληρη τη ματαιοδοξία, ολόκληρο το επιφανειακό παιχνίδι μιας φαντασμένης και ρηχής πραγματικότητας.
ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΕΚΕΙΝΟ προχωρούσε πιο βαθιά, πήγαινε πιο μακριά και όχι μόνο στα ελαττώματα και στον απελπισμό του καιρού μας, της πνευματικότητας και του πολιτισμού μας.
ΠΗΓΑΙΝΕ ΩΣ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ολόκληρης της ανθρωπότητας, μιλούσε πειστικά και φανέρωνε σε μία μόνη στιγμή ολόκληρη την αμφιβολία ενός στοχαστή, ίσως ενός ειδικού γνώστη της αξιοπρέπειας και του νοήματος της ανθρώπινης ζωής γενικά.
ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΕ: ΚΟΙΤΑΞΤΕ τι πίθηκοι είμαστε! Κοίταξε τι είναι ο άνθρωπος! Έτσι η δόξα, η εξυπνάδα, τα προτερήματα του πνεύματος, όλοι οι δρόμοι προς την ανύψωση, μεγαλεία και ανθρώπινος χρόνος γινόταν ένα παιχνίδι πιθήκων!
ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ πως η αρρώστια του δεν προερχόταν από κανένα φυσικό ελάττωμα, αλλά αντίθετα από τον πλούσιο και προικισμένο εσωτερικό του κόσμο που δεν εναρμονιζόταν προς το εξωτερικό περιβάλλον.
ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ του πάθους. Είχε, σύμφωνα με μερικές σοφές παρατηρήσεις του Νίτσε, μέσα του μια μεγαλοφυή, απεριόριστη και φοβερή ικανότητα για τον πόνο.
ΣΥΝΑΜΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ ΠΩΣ Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥ δεν ήταν η περιφρονητική στάση του προς τον κόσμο, αλλά η αυτοπεριφρόνηση. Γιατί ενώ μιλούσε αμείλιχτα και επιθετικά για θεσμούς και πρόσωπα, πάντοτε τα πρώτα βέλη τα έριχνε εναντίον του εαυτού του. Μισούσε και αρνιόταν πρώτο τον εαυτό του.
ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΛΟΙΠΟΝ Η ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ της φαντασίας του και η δύναμη του στοχασμού του επί χρόνια κατευθύνονταν εναντίον του εαυτού του, εναντίον μιας αθώας και ευγενικής ύπαρξης. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε πως ολοένα και γινόταν σε μεγαλύτερο βαθμό χριστιανός και μάρτυρας, γιατί κάθε οξύτητα, κάθε κριτική, κάθε μοχθηρία, κάθε μίσος, για το οποίο ήταν ικανός και όλα αυτά, προπαντός άλλου και καταρχήν, τα φόρτωνε στον εαυτό του.
ΤΟ ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ είχε τόσο πολύ ενσφηνωθεί μέσα του, όσο και η δύναμη της αυτοπεριφρόνησης.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Έρμαν Έσσε, Ο Λύκος της Στέπας, εκδ. Μίνωας.
Ο Έρμαν Έσσε (2 Ιουλίου 1877-9 Αυγούστου 1962) ήταν Γερμανός λογοτέχνης. Γεννήθηκε στο Καλβ της Βυρτεμβέργης. Ξεκίνησε να εργάζεται ως βιβλιοπώλης και παράλληλα συνέγραφε. Έγινε γρήγορα γνωστός με τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του. Το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Γκαίτε και το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας και το 1955 με το βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εμπορίας Βιβλίων. Οι βασικές επιρροές στο έργο του Έσσε είναι, όπως ο ίδιος είπε: «Το χριστιανικό και απόλυτα αντεθνικιστικό πνεύμα των γονιών μου, η μελέτη των μεγάλων Κινέζων δασκάλων και η φυσιογνωμία του ιστορικού Γιάκομπ Μπούρκχαρντ». Ο χρόνος δεν κατάφερε να μειώσει την αξία του έργου του, που βασικό του θέμα είναι η εναγώνια προσπάθεια του ατόμου να χτίσει έναν αρμονικό εαυτό.
Πηγή: spiritmaster
Διαβάστε επίσης:
Έσσε: Η νεότητα της ωρίμανσης
Έσσε: O αρμονικός εαυτός
Για την αγάπη και τον έρωτα
εμφάνιση σχολίων