Η εξαιρετικά ταλαντούχα, συγκινητική έως συγκλονιστική ηθοποιός, η «Κατερίνα» αυτή την περίοδο, στη δική της εξομολόγηση
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
20 Ιανουαρίου 2015
- Μπορείς να σκιαγραφήσεις, έστω και ελάχιστα, τη Λένα και τη σχέση της με τον κόσμο της υποκριτικής; Ήμουν πάντα ένας κοινωνικός και συνάμα κλειστός άνθρωπος. Ως μοναχοπαίδι, έμαθα να ζω και να «παίζω» και μόνη μου. Η μητέρα μου λέει πως όταν με πρωτοπήγε στο θέατρο, στην Ξένια Καλογεροπούλου, σε ηλικία 4 χρονών, είπα πως αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Δεν το θυμάμαι φυσικά, αλλά θυμάμαι την αίσθηση των παραστάσεων της Καλογεροπούλου: το ταξίδι μέσα σε έναν μαγικό κόσμο που είχε δημιουργηθεί από το «τίποτα». Αργότερα, μέσα από τον θεατρικό όμιλο του σχολείου και τη συμβολή της σκηνοθέτιδας Αθανασίας Καραγιαννοπούλου στη ζωή μου, κέρδισα βραβείο στην Ουγγαρία, κάτι που πλέον μου είχε δώσει τη σιγουριά να συνεχίσω. Επίσης, η καλή μαθήτρια του σχολείου με ακολουθεί και στις συνεργασίες μου. Απλώς πια, πολύ πιο συνειδητοποιημένα. Ακούω προσεκτικά τους σκηνοθέτες μου και δεν τους κρίνω. Γενικά, δεν κρίνω πριν δοκιμάσω. Θεωρώ ότι είναι χάσιμο χρόνου να σου λέει κάτι ο σκηνοθέτης και εσύ να το φιλτράρεις μέσα από τη δική σου λογική για να καταλήξεις σε δικά σου συμπεράσματα. Ο σκηνοθέτης βλέπει πράγματα που εσύ δεν είσαι σε θέση να δεις -είτε σε εκείνη τη φάση είτε και γενικότερα.
- Πότε απελευθερώνεσαι λοιπόν από το βλέμμα του; Νιώθω τέτοια ελευθερία στις πρόβες που νομίζω τελικά ότι είμαι αληθινά ο εαυτός μου μόνο κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Ελευθερία με την έννοια της γνωριμίας με τόσο πολλά πράγματα που σου ανοίγουν ορίζοντες που δεν έχεις την ευκαιρία να βιώσεις αλλού. Κείμενα, άνθρωποι, φαντασία, νέες σχέσεις, απρόβλεπτες πορείες. Πού αλλού να τα νιώσεις όλα τούτα μαζί;
- Είναι πιο σημαντική η σχέση σου με τον σκηνοθέτη ή με τους ηθοποιούς; Είναι διαφορετική. Εκτιμώ τους σκηνοθέτες που δημιουργούν ομάδα και ενισχύουν την καλή επικοινωνία μεταξύ των ηθοποιών, οπότε σε αυτή την περίπτωση δουλεύοντας τη σχέση μου με τους ηθοποιούς, δουλεύω τη σχέση μου και με τον σκηνοθέτη. Για μένα ο σκηνοθέτης παίζει τεράστιο ρόλο: είναι εκείνος που συντονίζει τόσα, σαν τέλειος μαέστρος, ώστε να σε καταφέρει να κάνεις δικό σου το όραμά του και να το υπηρετήσεις! Πόσο γοητευτική δουλειά…
- Το σινεμά είναι η αφήγηση μιας πολύ ωραίας ιστορίας ενώ το θέατρο μια βιωματική υπόθεση για όλους -ηθοποιούς και θεατές. Η «Κατερίνα», δε, αποτελεί την αποθέωση της ψυχικής ανταλλαγής και συμμετοχής. Πώς το νιώθεις εσύ; Ακριβώς. Στο σινεμά, μιλάμε πάντα σχεδόν για τις ταινίες των μεγάλων σκηνοθετών ή πρωταγωνιστών -λέμε, ας πούμε, «μία ταινία του Τρίερ» και ξέρουμε αυτομάτως τι εννοούμε. Στο αποτέλεσμα ενός θεατρικού έργου, δεν παίζει ρόλο μόνο η ιστορία και ο σκηνοθέτης, αλλά και το κοινό. Το θέατρο αναπνέει μαζί σου και μάλιστα κάθε μέρα αναπνέει διαφορετικά. Ακόμη και η Οδύσσεια, μια παράσταση με προγραμματισμένη και την τελευταία κίνηση του τελευταίου δευτερολέπτου μέσα σε 2 ώρες και 48 λεπτά ακριβώς, καμία παράσταση δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη. Το κοινό είναι που σε κάνει και εσένα διαφορετικό κάθε φορά.
- Το ένιωσα λίγο γιατί είδα την «Κατερίνα» δύο φορές. Ίσως βέβαια τη δεύτερη να ήταν αλλιώς, γιατί είχα ήδη νιώσει το σοκ την πρώτη φορά. Η «Κατερίνα» είναι μία παράσταση χωρίς φίλτρο, με την έννοια ότι ο θεατής δεν παρακολουθεί απλώς μια δράση απέξω, αλλά του απευθύνομαι. Αν το κοινό δεν νιώσει όσα λέω, ή τύχει να έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο, οπότε και μπορεί να κλειστεί για άμυνα, ή είναι σε πιο χαλαρή διάθεση και τολμήσει να γελάσει με το ελλοχεύον χιούμορ χωρίς ενοχή, τότε, σε κάθε περίπτωση, είμαι κι εγώ αλλιώς. Από την άλλη, μην ξεχνάμε ότι ούτε και ο ηθοποιός είναι ο ίδιος άνθρωπος κάθε μέρα. Το σώμα μου, η ανάσα μου, όλα διαφέρουν σε σχέση με το πώς έχω κοιμηθεί, αν και τι έχω φάει, αν τσακώθηκα το πρωί στον δρόμο ή αν μου έχει συμβεί κάτι αληθινά σοβαρό. Τέλος, να θυμόμαστε πάντα ότι η προσωπική ευθύνη στο θέατρο είναι τεράστια, ενώ στο σινεμά μοιράζεται σε πολλούς.
- Φαντάζομαι ότι δημιουργούνται προσωπικές σχέσεις με εκείνους που έχεις δουλέψει μαζί. Αυτό σε ωθεί να δουλεύεις μαζί τους πιο εύκολα, ή καλύτερα με άγνωστους όπου τα όρια είναι πιο σαφή; Αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει πολύ, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που δεν βάζει εύκολα όρια. Η «Κατερίνα» του Γιώργου (Νανούρη) και του Λόλεκ είναι το αποτέλεσμα μιας τεράστιας προσπάθειας των τριών μας -δεν είναι πια συνεργάτες μου, είναι οι άνθρωποί μου. Από την άλλη, αυτό κάνει τις σχέσεις να μπερδεύονται, δεν διαχωρίζεται πια εύκολα το επαγγελματικό από το προσωπικό, δεν έχεις τις ίδιες άμυνες. Είναι όμως έτσι στη δική μας δουλειά. Οι ηθοποιοί κάνουν παρέα μεταξύ τους.
- Το γεγονός ότι σε αυτή την παράσταση παίζεις με τον σκηνοθέτη σου σε κάνει να νιώθεις ένα επικριτικό μάτι πάνω σου; Επειδή σε αυτή την παράσταση δουλέψαμε με πολλή αγάπη, νιώθω περισσότερο ένα μάτι προστασίας παρά επικριτικό. Δεν είναι εύκολο, αλλά ο Γιώργος με βοηθάει πολύ πάνω στη σκηνή, ακόμα και με ένα του βλέμμα ή μία κίνηση.
- Η «Κατερίνα» θίγει πάρα πολλά ζητήματα. Όλα αυτά που συμβαίνουν, βέβαια στην απλή τους μορφή, υπάρχουν στην καθημερινότητά μας. Υπήρχαν πράγματα που διαβάζοντας το βιβλίο και δουλεύοντας πάνω σε αυτό το έργο τα αισθάνθηκες πολύ βαθιά μέσα σου; Για μένα, το πιο σημαντικό που «διδάσκει» ο Κορτώ είναι ότι όταν ένα αθέατο τραύμα το αφήνεις να φανεί, το αντιμετωπίζεις κιόλας. Και επειδή τα πράγματα για τα οποία μιλάει είναι αληθινά και βιωματικά, δεν γίνεται να μη σε επηρεάσουν, είτε έχεις άμεσες αναφορές σε αυτά, είτε όχι. Ο Κορτώ είναι πολύ γενναιόδωρος ούτως ή άλλως -πέρα από τον διπολισμό της Κατερίνας, βλέπει την κοινωνία, την ανεκτικότητά της, την ομοφυλοφιλία, τη μητρότητα, την αποδοχή, την ικανότητα να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Όσο για την κατά πρόσωπο αντιμετώπιση των προβλημάτων μας; Ποιος άνθρωπος, αλήθεια, τα αντιμετωπίζει αμέσως; Εγώ, για παράδειγμα, είμαι εξαιρετικά αναβλητική, πολύ αναποφάσιστη, βασανίζομαι απεριόριστα μέχρι να βρω λύση στα πράγματα. Νομίζω ότι τελικά γι’ αυτό έγινα ηθοποιός, για να εκτονώνομαι και να ισορροπώ.
- Ένας μεγάλος έρωτας σε έχει βοηθήσει να αναγνωρίσεις κομμάτια σου παντελώς άγνωστα; Ναι! Κυρίως αυτό το πολύ ωραίο συναίσθημα του να βάζεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ ωραίο πράγμα ο έρωτας. Σβήνει ο εγωισμός, εκπλήσσεσαι με εσένα τον ίδιο και το, χωρίς τέλος, δόσιμό σου, χωρίς μάλιστα να είναι θυσία.
- Σου μιλάει ο κόσμος μετά την παράσταση; Μου μιλάνε πολύ, τόσο πολύ που στην αρχή τρόμαξα. Ο θεατής, βαθιά επηρεασμένος από την παράσταση, μπορεί να μου πει κάτι τόσο προσωπικό που να μην ξέρω καθόλου πώς να το διαχειριστώ. Όμως πλέον παίρνω τέτοια χαρά από τον κόσμο, που έχω την αντοχή και τη διαύγεια να τα διαχειρίζομαι όλα αλλιώς.
Info: «Κατερίνα», Θησείο, ένα Θέατρο για τις Τέχνες, Τουρναβίτου 7, τηλ. 210 3255.444. Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη στις 21:00 και Παρασκευή στις 11:45.
εμφάνιση σχολίων