ΣΙΝΕΜΑ 2014: Τα ΣΙΝΕΦΙΛ 26 καλύτερα φιλμ

ΣΙΝΕΦΙΛ
Καθώς το 2014 πλησιάζει στο τέλος του, η στήλη σημειώνει τις ταινίες που αγάπησε στη διάρκειά του. Πρόκειται για μια συμπληρωματική λίστα από τίτλους, η οποία έρχεται -λόγω της ιδιομορφίας της ελληνικής κινηματογραφικής σεζόν που ουσιαστικά τελειώνει τον Αύγουστο για να ξαναρχίσει τον Σεπτέμβριο – να ολοκληρώσει εκείνη του περασμένου Ιουλίου, και αφορά τις ταινίες που παίχτηκαν στη χώρα μας από τον Δεκέμβριο του 2013 μέχρι και τον Νοέμβριο της φετινής χρονιάς.

Στην πράξη, κάποιοι καινούργιοι τίτλοι από τις κυκλοφορίες των τελευταίων τεσσάρων μηνών έχουν εκτοπίσει κάποιους από εκείνους της προηγούμενης λίστας που βγήκαν τους επτά πρώτους μήνες της χρονιάς. Ανάμεσά τους δεν θα βρείτε κάποιους δημοφιλείς τίτλους που πιθανόν να συναντήσετε σε άλλα κινηματογραφικά Best Of. Το πολύ αξιόλογο και πολύ δημοφιλές στους απανταχού κινηματογραφόφιλους Μεγαλώνοντας (Boyhood) δεν «χώρεσε» στη λίστα της στήλης. Εκπληκτική σαν ιδέα και εκτέλεση, η ταινία του Λινκλέιτερ, πάντα κρίνοντάς την υποκειμενικά, δεν συνοδευόταν από ένα ανάλογο «ζουμερό» περιεχόμενο. Η ίδια αίσθηση συνόδεψε και τη θέαση της καινούργιας ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ. Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η καλύτερη ταινία που έχουμε δει για τον δόλιο ρόλο των ΜΜΕ στη διαμόρφωση της Κοινής Γνώμης και τη σκοτεινή πλευρά της upper class αμερικανικής κοινωνίας. Το Interstellar, πάλι, ήταν κινηματογραφικά φλύαρο, με πάνω από μία «σκουληκότρυπες» στην αφήγησή του και με μια πολύ new age κατάληξη, για τα γούστα της στήλης.

Πολύ αξιόλογη η ελληνική παρουσία μέχρι στιγμής, με τρεις διαφορετικές ταινίες μεταξύ τους. Xenia, Στο Σπίτι και Η Έκρηξη, η μία καλύτερη από την άλλη, ακόμα και για τις «αδυναμίες» τους. Το The Buttery, το Γροθιές στους Τοίχους και το Μέχρι το Τέλος (The Homesman) του Τόμι Λι Τζόουνς, θα μπορούσαν να μπουν άνετα στη λίστα, αν ο αριθμός της δεν ήταν περιορισμένος στους δέκα τίτλους.

Να λοιπόν τι θα κρατήσουμε σαν πολύτιμη κινηματογραφική κληρονομιά για το 2014. Οι τίτλοι μπαίνουν με αλφαβητική σειρά και όχι σειρά αξιολόγησης:

Δικός Της (Her), του Σπάικ Τζόντζι. Γιατί, όπως έλεγε κι ένα παλιό τραγούδι των Bronski Beat, «There’s more to love, than boy meets girl».




Δυο Μέρες και Μια Νύχτα (Deaux Jours, Une Nuit), των Ζαν-Πιέρ & Λικ Νταρντέν. Γιατί μονάχα αν πέσεις, θα μπορέσεις να ξανασηκωθείς.




‘71, του Γιάν Ντεμάνζ. Γιατί στον λαβύρινθο της βίας, είμαστε όλοι Μινώταυροι, διψασμένοι ο ένας για το αίμα του άλλου.




Ο Εγωιστής Γίγαντας (The Selfish Giant), της Κλίο Μπάρναρντ. Γιατί η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας (Μαχάτμα Γκάντι).




Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του (En duva satt pa en gren och funderande tillvaron), του Ρόι Άντερσον. Απλά γιατί η απεικόνιση της ανθρώπινης παρακμής δεν ήταν ποτέ τόσο μακάβρια αστεία και τόσο σουρεαλιστικά ρεαλιστική.




Ida, του Πάβελ Παβλικόφσκι. Γιατί θέλει θάρρος και τόλμη η ελευθερία. Το ίδιο και η αυταπάρνηση.




Inside Llewyn Davis, των Τζόελ & Ίθαν Κοέν. Γιατί η μελαγχολία και το χιούμορ δεν μας τραγούδησαν ποτέ μαζί μια τόσο αισθαντική κινηματογραφική μπαλάντα όσο αυτή.




Μαύρο Ψωμί (Pa Negre), του Αγκουστί Βιλαρόγκα. Γιατί τίποτα δεν σε αποκτηνώνει περισσότερο από τον φασισμό της εξουσίας.




Ξενοδοχείο Grand Budapest (The Grand Budapest Hotel), του Γουές Άντερσον. Γιατί όσες «κρατήσεις» κι αν κάναμε, δεν το χορτάσαμε ποτέ.




Omar, του Αμπού Χάνι Άσαντ. Γιατί ο Έρωτας και ο Πόλεμος μπορούν να σε ματώσουν αλλά και να σε «τυφλώσουν» με τον ίδιο τρόπο.




Από τις υπόλοιπες ταινίες των τελευταίων τεσσάρων μηνών, κρατάμε: Φύλακες του Γαλαξία, Ο Νούμερο 1 Καταζητούμενος, We Are The Best, Στο Σκοτάδι, Διπλή Ζωή, Τα Θαύματα, Οι Υπερέξι, Το Αγόρι με την Κουρδιστή Καρδιά, Joe, Μεγαλώνοντας και Το Κορίτσι Που Εξαφανίστηκε. Γι’ αυτές και για όλες τις υπόλοιπες ταινίες του 2014, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

εμφάνιση σχολίων