0
14
σχόλια
242
λέξεις
CULTURE

Ο Αλέξης Ευσταθόπουλος γράφει γιατί φωτογραφίζει τα πεταμένα παιχνίδια που συναντάει στο δρόμο του

ΑΛΕΞΗΣ ΕΥΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ
14 Μαρτίου 2014
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΟ, ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ στους δρόμους της Αθήνας. Ήταν περισσότερο μια αντανακλαστική κίνηση, παρά μια συνειδητή απόφαση. Από τότε, συναντώ σχεδόν καθημερινά παρατημένα παιχνίδια. Αρκουδάκια, ποδήλατα, φορτηγά, κούκλες, ποδοσφαιράκια, αρμόνια, παζλ, στρατιωτάκια, τέρατα, μπαλόνια. Σαν να τα βάζει κάποιος επίτηδες. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα παιχνίδια ήταν πάντα εκεί, στον δρόμο μου, απλά εγώ δεν τα έβλεπα. Σαν τους άστεγους που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε χωρίς καν να τους κοιτάξουμε.

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΒΡΙΣΚΩ. Δεν σκηνοθετώ ποτέ τις φωτογραφίες, άλλωστε πολλές φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία.
Αντιμετωπίζω τη φωτογράφιση περισσότερο σαν μια διαδικασία αποτύπωσης, παρά σαν ένα μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης. Αποτύπωση της εγκατάλειψης. Οι φωτογραφίες αυτές είναι μάλλον το τελευταίο κεφάλαιο στη σύντομη ζωή των παιχνιδιών. Ένα ταπεινό μνημόσυνο.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΕΤΑΜΕΝΩΝ ΠΑΧΝΙΔΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ ΟΙ ΙΔΙΟΙ: παιδική ηλικία, αναμνήσεις, παρελθόν, χαμένη αθωότητα, αλλά και νεανικοί έρωτες που τέλειωσαν άδοξα και τα αναμνηστικά τους αρκουδάκια κατέληξαν σε κάδους. Πάνω απ’ όλα όμως, τα παρατημένα παιχνίδια νομίζω ότι σηματοδοτούν στην Αθήνα της κρίσης το τέλος μιας εποχής ανώφελης σπατάλης και πλασματικής αφθονίας. Κάθε φορά που φωτογραφίζω ένα παιχνίδι, το κυρίαρχο συναίσθημα είναι κάτι μεταξύ ήπιας θλίψης και νοσταλγίας. Ίσως μόνο νοσταλγία, αν υποθέσουμε τελικά ότι αυτό το συναίσθημα εμπεριέχει και τη μελαγχολία.

Τις φωτογραφίες του Αλέξη Ευσταθόπουλου μπορείτε να τις δείτε εδώ.

εμφάνιση σχολίων