Καμύ: Ζωή, χωρίς CULTURE φόβο για το παράλογο

CULTURE Με το «αφήνω το παράλογο» να ζήσει, εννοεί ότι όχι μόνο δεν πρέπει να φοβόμαστε το παράλογο, αλλά ότι αξίζει να επιδιώκουμε να ζήσουμε με αυτό. Οι ήρωες του Camus, βιώνοντας το παράλογο -καθώς το παράλογο είναι αποκλειστικά βίωμα- βρίσκονται σε κατάσταση έντασης, οδύνης, αλλά ταυτοχρόνως και σε κατάσταση διαύγειας, από την οποία αποσπούν δύναμη. Η μεγαλύτερη δύναμη αυτών των ηρώων είναι ότι δε συναλλάσσονται καθόλου με τον ορθολογισμό, και κατά συνέπεια δεν επιδιώκουν να εξηγήσουν ορθολογικά τις επιλογές ζωής που κάνουν. Αυτό που γνωρίζουν καλά είναι ότι σε κάποια οριακή στιγμή -διαφορετική για τον κάθε ήρωα-, καθώς περνά από το μυαλό τους η ιδέα της αυτοκτονίας, αντιλαμβάνονται πόσο περισσότερη αξία έχει να ζεις μέσα στην έρημο του παραλόγου, παρά να ζεις στο χάος και τη σύγχυση του ορθολογισμού.

«Σε αυτό το ακατανόητο σύμπαν η ανθρώπινη μοίρα παίρνει για τον καθένα το δικό της νόημα». Το ακόμη πιο σημαντικό διάβημα του παράλογου ήρωα είναι ότι δεν επιθυμεί να αποδώσει νόημα στις επιλογές του -και τούτο γιατί η υπέρτατη ηδονή του είναι ότι από τη στιγμή που έστω και για μία φορά βίωσε το αίσθημα του παραλόγου, ζει ευτυχισμένος, γνωρίζοντας ότι αυτό που πραγματικά χαίρεται δεν έχει απολύτως κανένα νόημα και καμία ορθολογική βάση.

Είναι φανερό ότι η φιλοσοφία αυτή ξεκινά και ολοκληρώνεται με μιαν αυστηρή κριτική στον ορθολογισμό, τις κατασκευές του και τις συνέπειές του. Ποιες είναι οι συνέπειες του ορθολογισμού για τον Camus; Η αλαζονεία ενός λόγου που θριαμβεύει στο απόλυτο. Και τούτο, γιατί ο απόλυτος λόγος υπερασπίζεται τον εαυτό του και όχι τον άνθρωπο.

Αλμπέρ Καμύ, Επιλογή από το έργο του (απόσπασμα από την εισαγωγή). Εκδ. Στιγμή, 2004. Εισαγωγή-Μετάφραση Ελένη Ποταμιάνου


Αλμπέρ Καμύ (7 Νοεμβρίου 1913-4 Ιανουαρίου 1960). Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα, περιλαμβάνονται τα μυθιστορήματα Ο Ξένος και Η Πανούκλα, τα θεατρικά Καλλιγούλας και Οι Δίκαιοι, αλλά και τα φιλοσοφικά  δοκίμια Ο Μύθος του Σίσσυφου και Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος. Το 1957 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

εμφάνιση σχολίων