«Κάποτε κοιτούσαμε τον κόσμο στα παπούτσια, τώρα τον κοιτάμε στα μάτια»
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
14 Δεκεμβρίου 2012
-Επέλεξες εσύ αυτόν τον καταιγιστικό μονόλογο της «Γέννησης του Γελωτοποιού» ανάμεσα στα κείμενα της Βίβλου που έχει γράψει ο Ντάριο Φο ή το έκανες καλύτερα από τους συναδέλφους σου; Το επέλεξα -με έναν τρόπο το δικό μου κομμάτι στο έργο είναι η ζωή μου. Ξεκίνησα ως αγρότης στη Ρόδο, στα χωράφια δούλευα με τα αδέλφια μου. Συνήθως ζω μια παράλληλη ιστορία με τα έργα που παίζω -ίσως και μεταφυσικά. Όπως έσκαβα τη γη, ανακάλυψα ένα «βουνό» στη ζωή μου, αυτό της ψυχής μου και αρχίζοντας να τη σκαλίζω, οδηγήθηκα στο θέατρο.
-Για να συμμετέχεις σήμερα σε δύο παραστάσεις ταυτόχρονα -και στη «Μικρή γοργόνα». Πώς ισορροπείται αυτό και πώς διατηρείς το ενδιαφέρον σου όταν παίζεις ένα έργο κάθε μέρα; Μπορεί να φαίνεται περίεργο -το πώς γίνεται π.χ. να μη μπερδεύουμε τα λόγια μας. Όμως, δεν υπάρχει καμία «εμπλοκή» -μόλις μπαίνεις στο κάθε θέατρο, λειτουργεί η δισκέτα που πρέπει. Όταν όμως παίζεις καθημερινά, φροντίζεις με προσωπική δουλειά να μη μπαίνεις στον αυτοματισμό της επανάληψης: ο ρόλος είναι το παιδί σου, πρέπει να το φροντίσεις. Εξάλλου, σε «κρατάει» η ανταλλαγή με τον κόσμο, το διαφορετικό κοινό.
-Εξελίσσεις το ρόλο δηλαδή ακόμη και εδώ που πρόκειται για έναν σχεδόν ξεκαρδιστικό μονόλογο; Ναι, αλλά και αυτό ενέχει μια επικινδυνότητα, γιατί ο κόσμος συχνά ζητάει επίμονα το γέλιο αν εσύ αφεθείς και δεν τον «κρατάς» γερά. Οπότε εκεί χάνεις το δρόμο. Μου συνέβη σε αυτό το έργο: είδα ότι «τσιμπούσε» και ασυνείδητα μου ξέφυγε. Τότε, επενέβη ο Θωμάς (Μοσχόπουλος), μου το υπέδειξε και το «μάζεψα». Πάντως, με γοητεύει ιδιαιτέρως το να έχω μη αναμενόμενα αποτελέσματα και αυτό συμβαίνει με τον τρόπο που δουλεύει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης. Είναι πολλοί που λένε «δεν περίμενα καθόλου αυτό που κάνεις».
-Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο σε ένα μονόλογο για τον οποίο χύνεις ιδρώτα; Προσωπικά, όταν δε μου βγαίνει κάτι, θέλω οπωσδήποτε να το παλέψω εκείνη τη στιγμή, ενώ ο Θωμάς σε χαλαρώνει και σου λέει να το ξαναδείς άλλοτε. Και έχει δίκιο. Πρακτικά, πίστευα πως δε θα το μάθω ποτέ: εννιά σελίδες 25 λεπτών -το δούλευα από τον Αύγουστο! Τώρα μου φαίνεται πεντάλεπτο.
-Πόσα λάθη κάνεις που δεν παίρνουμε χαμπάρι; Ένα λάθος το κάνω κάθε φορά, σε κάποια λέξη, απλώς επειδή είναι τόσο χειμαρρώδες το κείμενο, δε φαίνεται.
-Πρόκειται για έργο θρησκευτικού περιεχομένου. Ποια είναι λοιπόν η σχέση μας με τη θρησκεία; Είναι βαθύτατα χριστιανικά τα κείμενα, αφορούν όλη τη φιλοσοφία του Ιησού: την αγάπη, τη δικαιοσύνη, την ηθική, το δούναι και λαβείν, το διπλανό μας… Επειδή, όμως, και το λέω από προσωπική εμπειρία, αυτό μας έχει «φορεθεί» με βούρδουλα από την οικογένεια -η νηστεία, το κατηχητικό, οι ποινές-, δε μπορείς να αντιληφθείς την ουσία όταν ζεις την καταναγκαστική συνθήκη. «Ξύπνα, να πας στην εκκλησία!»… Ε, λοιπόν, «Δε θέλω».
-Γιατί, ξυπνούσες να πας στην εκκλησία; Ναι, επί 17 χρόνια! Κάθε Κυριακή πήγαινα στην εκκλησία. Ύστερα από αυτό, ήρθε προφανώς η αντίδραση και μόνο τα τελευταία χρόνια φτάνω στην ουσιαστική σχέση. Τα κείμενα του Φο είναι βαθιά ηθικά, σχετίζονται όλα με το χιούμορ, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη γλυκύτητα του ανθρώπου-Ιησού και των ιερών προσώπων γενικότερα. Έχουμε θεωρήσει ότι αυτοί δεν ήταν άνθρωποι, δεν πονούσαν… Όμως, όπως βλέπουμε ο Ιησούς κρύωνε, έπαιζε, γελούσε, θύμωνε και χτυπούσε τους εμπόρους έξω από την εκκλησία… Ανθρώπινα πράγματα, δηλαδή.
-Τι είναι τελικά αυτό το έργο; Χωρίς κοστούμια, χωρίς σκηνικά… Αλήθεια, πόσο επενέβη ο Μοσχόπουλος στα κείμενα; Είναι λαϊκό θέατρο, που τα λέει όλα. Το μετέφρασε ο Μοσχόπουλος από τα ιταλικά, όπου προφανώς θα έγινε κάποια απόδοση, αλλά τα κείμενα είναι ατόφια. Είναι ελπιδοφόρα η μεγάλη ανταπόκριση που έχει, παρότι δεν το θεωρώ εύκολο έργο. Δεν ήμουν σίγουρος πόσο έτοιμος θα ήταν κάποιος να πληρώσει για να δει κάτι δίχως σκηνικά ή κοστούμια. Η ανάγκη όμως μας ώθησε σε αυτήν την επιλογή έργου. Όπως και στο να ιδρύσουμε αυτή την εταιρεία. Όπως και στο ότι οδηγούμαστε πια σε πιο ουσιαστικές σχέσεις.
-Η κρίση δεν τα προκάλεσε όλα αυτά; Είναι νομοτελειακό -θα συνέβαινε ούτως ή άλλως. Ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει μέσα από την προσωπική του ιστορία, καρμικά ή μη. Ακόμη και ο κάθε ρόλος είναι ένα ταξίδι, ξεκινάει από κάπου και φτάνει κάπου αλλού. Ακόμη και οι λάθος επιλογές της ζωής μας δεν είναι λάθος τελικά. Υπάρχει ένα ανώτερο παιχνίδι που σε πάει παρακάτω. Πιστεύω ότι είναι ώρα του ανθρώπου να εξελιχθεί, να «ανέβει πίστα». Μέσα στον πανικό, έχουν βελτιωθεί οι σχέσεις των ανθρώπων, συμβαίνουν πράγματα… Το ίδιο ισχύει για τη χώρα γενικότερα.
-Έχεις εκπλαγεί από ανθρώπους; Ναι. Βλέπω ανθρώπους που δεν περίμενα να έρχονται πιο κοντά, επιστρέφουμε σε βασικές αξίες. Γιατί, και αυτή η χώρα έζησε πολλή φαμφάρα για πολλά χρόνια από το 1980 και μετά… πολύ ψέμα. Τότε, κοιτούσες τον άλλον στα παπούτσια, τώρα τον κοιτάς στα μάτια.
Info: «Mistero Buffo», Θέατρο Θησείο, Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, τηλ.: 210.32.55.444. Παραστάσεις: Δευτ., Τρ. 21:00, Παρ. 23:30, Κυρ. 21:30. «Η μικρή γοργόνα», Θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59, τηλ.: 210.77.11.333. Παραστάσεις: Σάβ. 15:00, Κυρ. 11:00 και 15:00
εμφάνιση σχολίων