ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Λος Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Άντζελες

ΣΤΟ TWITTER ΓΡΑΦΩ: «μόλις προσγειώθηκα στο LAΧ από Χονολουλού, καλημέρα και καλή μου τύχη». Ονειρευόμουν να βρεθώ εδώ ακριβώς, χρόνια τώρα, παρ’όλες τις διαφορετικές απόψεις που άκουγα κατά καιρούς. Οι Νεοϋρκέζοι φίλοι μου για παράδειγμα απεχθάνονται το Los Angeles περισσότερο κι από την πολιτικό Sarah Palin κι ένας καλός μου φίλος που εμπιστεύομαι σε θέματα ταξιδιωτικά, με συμβούλευσε να μην τολμήσω να μείνω εδώ πάνω από τρείς μέρες. Από τότε δεν έχω ξαναζητήσει τη γνώμη του.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΜΑΣ ΣΝΟΜΠΙΣΜΟΣ τα βαφτίζει «αμερικανιές». Γι’ αυτό κι όσοι φωνάζουν ακόμα «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και λοιπά προ-Ομπαμικά κλισέ, καλύτερα να μείνουν μακριά από δω γιατί θα βρουν μπροστά τους όσα λατρεύουν να μισούν. Εξωφρενικά αμερικανικά όνειρα που κάτω από τον Καλιφορνέζικο ήλιο μοιάζουν πιο ευκολόπιαστα, καλοφτιαγμένα σώματα μποντιμπιλτεράδων που βγάζουν το βαρύ πυροβολικό τους βόλτα στη Venice beach, προϊόντα σε όλες τις super-size-me εκδοχές τους αλλά και 24ωρα γυμναστήρια (είναι τρελλοί αυτοί οι Ελ-έι-ιανοί), κέντρα αυτομαυρίσματος σε κάθε τετράγωνο και άνθρωποι που θεωρούν προέκταση του εαυτού τους το αυτοκίνητο τους και σε κοιτάνε περίεργα όταν λες «θα βγω μια βόλτα να περπατήσω».

ΤΟ L.A. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ για όποιον έχει μάθει να προσανατολίζεται σ’ ένα μέρος με το να περπατάει όσο πιο πολύ μπορεί στους δρόμους του. Μια τεράστια πόλη που εξαπλώνεται μπροστά σου χωρίς να υπάρχει ένα ουσιαστικό κέντρο που να ορίζεται ως σημείο αναφοράς. Κάπου εδώ αρχίζω να καταριέμαι την αγγλοσαξωνική μου παρακαταθήκη και τα αποικιοκρατικά κατάλοιπα της οδήγησης στην αριστερή πλευρά. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αδυνατώ να νοικιάσω αυτοκίνητο αφού φοβάμαι ότι αν χαζέψω για λίγο σε αυτή την τεράστια Ντίσνεϊλαντ, μπορεί και να σκοτωθώ. Αν και στενοχωριέμαι λίγο, έχω μάθει να χειρίζομαι ότι με παίρνει από κάτω και να κάνω θετικές σκέψεις όπως: α) τα ταξί και τα άθλια μέσα μαζικής μεταφοράς θα γίνουν φίλοι μου εδώ, όπερ και εγένετο, β) αν ήμουν τώρα στην Μοζαμβίκη, την Τανζανία, την Μποτσουάνα ή την Ναμπίμπια, θα γινόμουν μια ιππότης της ασφάλτου.

ΒΙΩΝΩ ΗΔΗ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΑΛΕΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ DEJA VU. Κι είμαι εδώ μόλις ένα δίωρο. Είναι αυτή η αστεία αίσθηση ότι έχω ξαναβρεθεί στα περισσότερα από τα μέρη που επισκέπτομαι για πρώτη φορά. Μια ψευδοοικειότητα που με κάνει να σνομπάρω τον ταξιδιωτικό μου οδηγό, να βρίσκομαι στο Urth ξέροντας που θα καθίσω και τι θα παραγγείλω κι ας μην έχω ξαναπάει ποτέ (ευχαριστώ την αγαπημένη μου τηλε-σειρά Entourage) και να περπατάω στην αποβάθρα της Santa Monica αναπολώντας εφηβικές αναμνήσεις, ανύπαρκτες.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ L.A. ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΑΜΕΣΑ Η ΕΜΜΕΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ. Ο ταξιτζής που με πήρε από το αεροδρόμιο ήταν κασκαντέρ, η κοπέλα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου κριτικός κινηματογράφου και part-time σχεδιάστρια κουστουμιών, η barrista στo Coffee Bean με κέρασε τον πρώτο soya latte της ημέρας επειδή την κάλεσαν επιτέλους σε κάστινγκ (ή βρήκε ατζέντη, δεν θυμάμαι). Σε μια συνέντευξη της η Πενέλοπε Κρουζ έλεγε ότι προτιμά τη Νέα Υόρκη γιατί στο L.A. όλοι μιλάνε για το «industry» (βιομηχανία), ενώ η –τώρα πια- Λονδρέζα Γκουίνεθ Πάλτροου δήλωνε κάποτε ότι «στο L.A. όλοι έχουν τέλεια δόντια γιατί εδώ είναι η γη των κροκοδείλων». Κάθε μέρα επίδοξες στάρλετ-Σκάρλετς ανεβοκατεβαίνουν τη Sunset περιμένοντας να τις ανακαλύψει αυτός που θα τις κάνει το επόμενο είδωλο ενώ στο Chateau Marmont φτιάχνονται και γκρεμίζονται καριέρες.

ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΝΕΙΣ ότι η ζωή εδώ εξαντλείται σ’ αυτά και δύσκολο να εντοπίσεις σαν επισκέπτης τα τόσα άλλα που κάνουν το L.A. ένα μικρόκοσμο μαγικό. Γι’ αυτό και χρωστάω τόση πολύ αγάπη στη φίλη Σολέρο που ευγενικά μου έδειξε το L.A. τo δικό της και των φίλων της. Και κάπως έτσι βρέθηκα ένα βράδυ σ’ένα πάρτι κάπου σε κάποιο σπίτι στο Mulholland Drive, να κοιτάζω την πόλη ν’ απλώνεται μπροστά μου και το πλάνο ήταν ίδιο με την αγαπημένη μου ταινία του Lynch. Ξέρεις, δεν θα με πείραζε καθόλου να ζούσα εδώ, στον πλανήτη Los Angeles που θα συνεχίζει να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του όσο υπάρχουν ακόμα ιστορίες που περιμένουν να ειπωθούν και πολλά αποθέματα αστερόσκονης πάνω από τα κεφάλια και τα ονειρά μας.

Αγάπη, φιλιά, Άλεξ

Υστερόγραφο 1: Το Kodak Theatre των βραβείων Όσκαρ βρίσκεται μέσα σε mall (quelle domage!) και η τεράστια επιγραφή του Hollywood που ονειρευόμουν να δω από κοντά είναι στην πραγματικότητα απογοητευτικά μικρότερη απ’ όσο περίμενα.

Υστερόγραφο 2:  «L.A. I loved the way she said L.A.; I love the way everbody says L.A. on the Coast; it’s their one and only golden town when all is said and done», σελ.74, On the Road, Jack Kerouac


Η Αλεξάνδρα Ματθαίου είναι σκηνοθέτρια. Πρόσφατα έκανε το γύρο του κόσμου.