0
1
σχόλια
264
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

Δημόσια αυτοκτονία, συλλογική ενοχή

ΣΙΣΣΥ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ
4 Απριλίου 2012
Ένας άνθρωπος αυτοκτονεί δημόσια, στην πλατεία Συντάγματος αναφωνώντας ότι δεν θέλει να αφήσει χρέη στα παιδιά του. Οι περαστικοί, γίνονται μάρτυρες της υπέρτατης πράξης απελπισίας ενός ανθρώπου και τα κανάλια τρίβουν τα χέρια τους που εξασφάλισαν το θέαμα το επιούσιο για σήμερα.

Εμείς οι υπόλοιποι; Σοκ και δέος. Γιατί αυτή η απονενοημένη πράξη, που ως τώρα την ακούγαμε σαν απλή στατιστική (πάνω από 1.700 αυτοκτονίες την τελευταία διετία) και τη διαβάζαμε σαν μια είδηση ρουτίνας στα ΜΜΕ («άλλος ένας αυτόχειρας λόγω χρεών») ξαφνικά φεύγει από το σκοτεινό υπόγειο ενός υπερχρεωμένου νοικοκυριού, και έρχεται να λάβει χώρα μπροστά στα μούτρα μας.

Το σοκ είναι μεγάλο ακριβώς επειδή το δράμα εκτυλίσσεται σε δημόσιο χώρο. Γιατί γινόμαστε αυτόπτες. Γιατί ο πυροβολισμός αντηχεί στα αυτιά μας και απευθείας στη συνείδηση μας.

Και βέβαια δεν θέλει πολλή φαντασία για να καταλάβεις ότι το επόμενο στάδιο είναι ο απελπισμένος αυτόχειρας να θέλει να «πάρει» μαζί του όσους μπορεί. Πάλι τότε θα κοιταζόμαστε έκπληκτοι και σοκαρισμένοι και θα αναρωτιόμαστε γιατί. Όπως σήμερα αναρωτιόμαστε «γιατί» ο άνθρωπος αυτός να θέλει να κάνει δημόσια μια τόσο ιδιωτική (τραγική) στιγμή -και ξεχνάμε την ουσία, που είναι «τι» τον έφτασε ως εκεί. Κάποιοι ήδη πρόφτασαν να το αποσυνδέσουν από την πραγματικότητα που ζούμε…

Για άλλη μια φορά αναπαράγουμε το ρητορικό ερώτημα: μα γιατί δεν αντιδράμε; Η απάντηση νομίζω ότι είναι απλή. Είμαστε ο καθένας χαμένος στον μικρόκοσμό του, βουτηγμένοι στα δικά μας προβλήματα (που δεν είναι και λίγα) και κάπως έτσι χάνουμε το «δάσος». Κι η ζωή (δεν) συνεχίζεται…

*ο τίτλος από tweet του @Contrabbando

Η Σίσσυ Παπαδογιάννη είναι δημοσιογράφος και Docer. Ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης.

εμφάνιση σχολίων