ΙΣΤΟΡΙΕΣ: Μαρίνα Αμπράμοβιτς CULTURE – Ουλάι

CULTURE Η Αμπράμοβιτς και ο καλλιτέχνης Uwe Laysiepen ή Ουλάι (30 Νοεμβρίου 1943 - 2 Μαρτίου 2020), γνωρίστηκαν το 1976, στο Άμστερνταμ. Ήταν ένας έρωτας που τελείωσε άδοξα. Μετά από πολλά χρόνια, στη διάρκεια της περφόρμανς The Artist is Present στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη το 2010, η Αμπράμοβιτς κάλεσε οποιονδήποτε από το κοινό να καθίσει απέναντί της για ένα λεπτό. Ο Ουλάι εμφανίστηκε και κάθισε απέναντί της. Το βίντεο έγινε viral  με περισσότερους από 17 εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Ουλάι της έκανε μήνυση το 2010 για την μη τήρηση μιας παλιάς οικονομικής συμφωνίας τους και κέρδισε τελικά την δίκη εναντίον της μαζί με το ποσό των 250.00 ευρώ. Αυτή είναι η γνωριμία της με τον Ουλάι όπως την περιγράφει η Αμπράμοβιτς. στην αυτοβιογραφία της «Περνώντας από Τοίχους» (εκδόσεις Ροπή).



«Η γκαλερί μού έστειλε ένα αεροπορικό εισιτήριο και πέταξα για Άμστερνταμ στις αρχές Δεκεμβρίου. Η Βις με περίμενε στο αεροδρόμιο παρέα μ’ έναν Γερμανό καλλιτέχνη που συστηνόταν ως Ουλάι, και μου είπε πως εκείνος θα ήταν ο ξεναγός μου όσο διάστημα θα έμενα στην πόλη. Επίσης, θα με βοηθούσε να στήσω το Thomas Lips, το έργο που είχα αποφασίσει να παρουσιάσω για τις τηλεοπτικές κάμερες. Τον κοίταξα. Δεν είχα γνωρίσει τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μου.
 
Ο Ουλάι (όπως έμαθα αργότερα, το πραγματικό του όνομα ήταν Φρανκ Ούβε Λάιζιπεν, αλλά δεν το χρησιμοποιούσε ποτέ) ήταν τριαντάρης, ψηλός κι αδύνατος, με μακριά, ανέμελα μαλλιά που έπιανε κότσο με δύο ξυλάκια, κάτι που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή επειδή έτσι ακριβώς έπιανα κι εγώ τα μαλλιά μου. Το άλλο ενδιαφέρον στοιχείο πάνω του ήταν ότι το πρόσωπό του χωριζόταν σε δύο μισά. Αν τον κοίταζες προφίλ, αποκόμιζες τελείως διαφορετική εντύπωση: η μία πλευρά αρσενική, η άλλη θηλυκή.

Σύντομα ανακάλυψα πως μας συνέδεαν πολλά περισσότερα. Μετά την περφόρμανς Thomas Lips στην de Appel, ο Ουλάι περιποιήθηκε τρυφερά τα τραύματά μου με αντισηπτικό και επιδέσμους, ενώ χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον. Μετά πήγαμε σ’ ένα τούρκικο εστιατόριο με τη Βις, κάποιους άλλους απ’ την γκαλερί, και το τηλεοπτικό συνεργείο. Αισθανόμουν χαλαρή και άνετη με όλους. Τους είπα πόσο ωραίο ήταν που είχα λάβει την πρόσκληση της Βις στα γενέθλιά μου και πως ίσως αυτή ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι καλό τέτοια μέρα.

«Πότε είναι τα γενέθλιά σου;» ρώτησε ο Ουλάι.
«Στις 30 Νοεμβρίου», είπα.
«Αποκλείεται… Τότε είναι τα δικά μου γενέθλια».  
«Απίστευτο», είπα.
Έβγαλε ένα ημερολόγιο τσέπης και μου έδειξε ότι η σελίδα της τριακοστής Νοεμβρίου ήταν σκισμένη. “Αυτό το κάνω κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου”, είπε ο Ουλάι. Έμεινα να κοιτάζω το βιβλιαράκι. Σιχαινόμουν τόσο τα γενέθλιά μου, που πάντα έσκιζα εκείνη τη σελίδα. Έβγαλα το δικό μου ημερολόγιο απ’ την τσέπη μου και το άνοιξα. Ήταν σκισμένη η ίδια σελίδα. “Κι εγώ αυτό κάνω”, είπα. Ο Ουλάι κοίταξε το ημερολόγιο. Εκείνο το βράδυ πήγαμε μαζί σπίτι του και μείναμε στο κρεβάτι δέκα μέρες.

Η έντονη σεξουαλική χημεία μεταξύ μας ήταν μόνο η αρχή και το γεγονός ότι είχαμε γενέθλια την ίδια μέρα δεν ήταν απλή σύμπτωση. Από την πρώτη στιγμή αναπνέαμε τον ίδιο αέρα, οι καρδιές μας χτυπούσαν σαν μία. Ολοκληρώναμε ο ένας την πρόταση του άλλου, ξέραμε ακριβώς τι είχε ο άλλος στο μυαλό του, ακόμα και στον ύπνο μας. Αυτός ο άντρας ήταν όλα όσα ήθελα, και ήξερα πως ένιωθε το ίδιο για μένα.».
 
«Κάποιος μπορεί να μάθει πολλά πράγματα στη ζωή, αλλά όχι την τέχνη, την τρέλα που χρειάζεστε, αυτό που σας ταρακουνά όλη την ώρα. Είσαι καλλιτέχνης ακόμη και όταν κοιμάσαι», έλεγε ο Ουλάι.

 

εμφάνιση σχολίων