0
3
σχόλια
310
λέξεις
210
Το μπαρ-χρονομηχανή που μας πάει στην Νέα Ορλεάνη και την εποχή της ποτοαπαγόρευσης
 
ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ
21 Φεβρουαρίου 2020
Μοιάζει με χωροχρονική τρύπα που οδηγεί κατευθείαν σε μια μικρή Νέα Ορλεάνη. Το συνοικιακό μπαρ της Δεξαμενής, στεγάζει όλη την κουλτούρα της τζαζ, ανάμεσα σε χιλιάδες βινύλια, δίσκους γραμμοφώνου και άπειρα vintage αντικείμενα. Ξεκίνησε τη λειτουργία του πριν 40 χρόνια από τον ναυτικό Κώστα Σπανό, ο οποίος σε ένα ταξίδι του στην Νέα Ορλεάνη μαγεύτηκε τόσο από την μουσική και την κουλτούρα του τόπου, που δεν το ξέχασε ποτέ. Έτσι, το 1978 άνοιξε το δικό του τζαζ μπαρ στην Κρήτη, το οποίο τελικά μετέφερε στην Αθήνα το 1996.

Εδώ στέγασε όλους τους θησαυρούς του: εκατοντάδες τζαζ κασέτες που έγραφε μέχρι να πατήσει το πόδι του στη στεριά, δίσκους, παρτιτούρες, εξώφυλλα δίσκων και φωτογραφίες των θρύλων της τζαζ που κοσμούν τους τοίχους, παλιά πνευστά και vintage γραφομηχανές, ακόμα και μια μπάλα του μπιλιάρδου που του πέταξαν κάποτε στο κεφάλι, όταν μπήκε σε ένα τζαζόμπαρο όπου απαγορεύονταν οι λευκοί.
 

Διαθέτει έναν εκτενή κατάλογο από κάθε λογής ουίσκι, που μπορούμε να απολαύσουμε υπό τους «βρώμικους« μπλουζ ήχους, ενώ νιώθουμε λίγο λες και βρισκόμαστε μέσα στα γραπτά του Φιτζέραλντ  

Σήμερα το μπαρ κρατά ο ανιψιός του, Βαγγέλης, ο οποίος τηρεί ευλαβικά το self service σύστημα του μαγαζιού που καθιέρωσε ο θείος του. Το έθιμο παραπέμπει στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης αλλά παράλληλα αποτελεί και έναν ωραίο τρόπο να ανταλλάζουν οι φίλοι και θαμώνες δυο λόγια μαζί του, να μαθαίνουν ιστορίες και να νιώθουν ευπρόσδεκτοί. Διαθέτει έναν εκτενή κατάλογο από κάθε λογής ουίσκι, που μπορούμε να απολαύσουμε υπό τους «βρώμικους« μπλουζ ήχους, ενώ νιώθουμε λίγο λες και βρισκόμαστε μέσα στα γραπτά του Φιτζέραλντ, με τα μάτια όλων των μεγάλων της τζαζ (από τον Duke Ellington μέχρι τον Fats Waller) να μας παρακολουθούν από τις αφίσες στους τοίχους.