Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ Ο ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ: Με την εταιρία εισαγωγών μηχανών εσπρέσο που διευθύνει σε αδιέξοδο, ο Γλυφαδιώτης εργένης Άρης Νικολόπουλος αποστρατεύεται στο σπίτι του ένδοξου παππού Αριστείδη στον υποτονικό Παπάγου. Το στοκ των μηχανών εσπρέσο στοιβάζεται στο αραχνιασμένο γραφείο του απόστρατου αξιωματικού καθώς ο εγγονός ξανασμίγει με παιδικούς φίλους κολλημένους εσαεί στο προάστιο των αξιωματικών αλλά και μ’ έναν πρώην συναγωνιστή του παππού του, παραδόξως κομμουνιστή. Αντιμέτωπος με ηρωικά φαντάσματα του παρελθόντος ο απολιτίκ εγγονός θα νιώσει την ανάγκη να φανεί αντάξιος του ονόματός του. Όμως, όσο πλησιάζει τον θρύλο του παππού Αριστείδη, τόσο αυτός αλλάζει όψη.

Η ταινία που κέρδισε το Βραβείο Κοινού και το Βραβείο Νεότητας στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, είναι μια μοντέρνα παραβολή, η οποία επιστρέφει στο αγαπημένο θέμα του άλλοτε σύγχρονου Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο, μέσα από μια διαφορετική, τολμηρή και οξυδερκή οπτική, καθώς αναλύει –χωρίς να γίνεται ελιτίστικη ή φορμαλιστική– την ιστορική διαδρομή της χώρας από τους πολέμους της δεκαετίας του '40, μέχρι την εποχή της κρίσης (η ταινία ξεκινάει το 2012), μέσα από μονοπάτια από τα οποία αποφεύγει να περνά η επίσημη αφήγηση των γεγονότων.

Η μετακόμιση του νεαρού άντρα στο σκονισμένο σπίτι του παππού, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, τον φέρνει αντιμέτωπο με ένα παρελθόν για το οποίο ο ίδιος γνώριζε ελάχιστα, ενώ η γνωριμία του με τον άνθρωπο που ήταν η αιτία για την αποστράτευσή του παππού Αριστείδη, θα του ανοίξει τα μάτια, αλλά και θα προκαλέσει μια μικρή ταραχή στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

Χωρίς στόμφο ή διάθεση διδακτισμού, ο Ζαχαρίας Μαυροειδής, γράφει και σκηνοθετεί μια δραματική κομεντί που παίζει με τα κλισέ της επίσημης ερμηνείας του λεγόμενου Εθνικού Διχασμού, ο οποίος γνώρισε καινούργια άνθιση τα τελευταία χρόνια μετά την άνοδο και τη πτώση του αριστερού ρεύματος στα πολιτικά πράγματα. Μαζί του συμπράττει ένα λαμπρό καστ, από αγαπημένους νέους και βετεράνους ηθοποιούς.

Info: Ο Απόστρατος (Defunct). Δραματική Κομεντί. Ελλάδα 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Ζαχαρίας Μαυροειδής. Παίζουν: Μιχάλης Σαράντης, Γιώτα Φέστα, Θανάσης Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Νιάρρος, Άκης Σακελλαρίου, Ξένια Καλογεροπούλου. Διανομή: Danaos Films.


ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΑΓΡΙΟΥ ΜΕΛΙΟΥ: Η Χατιτζέ είναι μια μεσήλικη, ξερακιανή γυναίκα που ζει με την ηλικιωμένη και κατάκοιτη μητέρα της, σε ένα εγκαταλειμμένο χωριό, σε μια κοιλάδα της ορεινής Βόρειας Μακεδονίας. Βγάζει τα προς το ζην, καλλιεργώντας μια σειρά από μελίσσια μέσα σε κάποιο από τα γκρεμισμένα σπίτια του χωριού, αλλά και φροντίζοντας την μακροημέρευση των άγριων μελισσιών σε γκρεμούς, κούφια δένδρα και όπου αλλού. Είναι καλοκαίρι και μια πολυπληθής, μετακινούμενη οικογένεια αγροτών, με ένα κοπάδι από αγελάδες, ένα φορτηγό κι ένα τροχόσπιτο, έρχονται να περάσουν το καλοκαίρι στη κοιλάδα. Κάνουν φασαρία και φέρνουν αναστάτωση στο έρημο χωριό, στη ζωή και στις μέλισσες της Χατιτζέ που αρχικά θα χαρεί που θα έχει και άλλους ανθρώπους γύρω της. Όταν εκείνη τους δείξει τα μελίσσια της και τους εξηγήσει τι ακριβώς κάνει εκεί πέρα, η οικογένεια θα αγοράσει έτοιμα ξύλινα μελίσσια και θελήσει να κάνει το δικό της μέλι, αυξάνοντας έτσι τους οικονομικούς πόρους της.

Η Χατιτζέ που ασχολείται με αυτά από παιδί με τον παραδοσιακό τρόπο, θα τους εξηγήσει πως πρέπει να μαζεύουν τη μισή παραγωγή μελιού από κάθε μελίσσι, αφήνοντας το άλλο μισό για τις μέλισσες, διαφορετικά θα πεινάσουν και θα αρχίσουν τις επιθέσεις στα δικά της μελίσσια. Οι ευκαιριακοί καλλιεργητές μελισσιών όμως δεν θα ακούσουν τη συμβουλή της, καθώς ένας μεσάζων έμπορος τους ζητά όλο και μεγαλύτερες ποσότητες και η σύγκρουση μαζί τους θα είναι αναπόφευκτη. Η γυναίκα θα βρει έναν απρόσμενο σύμμαχο ανάμεσα τους, τον πιο φευγάτο γιο της οικογένειας.

Η δύναμη του ντοκιμαντέρ είναι γνωστή στους σινεφίλ εδώ και πολλά χρόνια, αρκεί να θυμηθεί κανείς το βουβό, Ο Νανούκ του Βορρά (1922), του Ρόμπερτ Τζ. Φλάερτι, ενός κινηματογραφικού είδους που κατά διαστήματα επανέρχεται στη mainstream κινηματογραφική μόδα, κυρίως μέσω μουσικών ντοκιμαντέρ, αλλά όχι μόνο. Από τις προηγούμενες δεκαετίες, μας έρχονται στο νου, το Harlan County USA (1976), της Μπάρμπαρα Κολπ, τη τριλογία Koyaanisqatsi, Powaqqatsi & Naqoyqatsi του Γκόντφρι Ρέτζιο, το Ακήρυχτος Πόλεμος (Bowling for Columbine), του Μάικλ Μουρ, το δικό μας, αριστουργηματικό, Αγέλαστος Πέτρα του Φίλιππου Κουτσαφτή καθώς και τα πιο πρόσφατα: Το Αλάτι της Γης, Το Μαργαριταρένιο Κουμπί μαζί με το Νοσταλγώντας το Φως & την Οροσειρά των Ονείρων, Η Πράξη του Φόνου & Η Όψη της Σιωπής, το Ψάχνοντας τον Sugar Man, το Έντουαρτ Σνόουντεν: Citizenfour και το περσινό, συγκλονιστικό Free Solo.

Το Honeyland των Λούμπομιρ Στεφάνοφ & Ταμάρα Κοτέφσκα που κέρδισε 3 Βραβεία στο Σάντανς (Ντοκιμαντέρ, Φωτογραφίας, Ειδικό Βραβείο Επιτροπής), Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στις Νύχτες Πρεμιέρας και άλλα 28 βραβεία από 46 υποψηφιότητες, ανάμεσά τους και τη διπλή για Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας και Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους, είναι ένα από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων! Εν μέρη σκηνοθετημένο, όπως όλα τα ντοκιμαντέρ άλλωστε, είναι ταυτόχρονα σκληρό και τρυφερό, λυρικό και ωμό, ονειρικά ποιητικό και ρεαλιστικά αφόρητο σε σχέση με την εποχή μας ανά στιγμές (ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιδιά και τα ζώα), αστείο και σπαρακτικό, μελαγχολικό και ανθρωπιστικά & εθνολογικά σπουδαίο, καθώς καταγράφει ανθρώπους και συμπεριφορές που στα Βαλκάνια τουλάχιστον, τείνουν προς εξαφάνιση. Καθώς οι γενιές των μεγαλυτέρων αποχωρούν, παραδόσεις και έθιμα αιώνων, εξαφανίζονται μαζί τους.

Η Χατιτζέ, μια ανύπαντρη, έφηβη στη καρδιά γυναίκα 56 χρονών, ζει στα βουνά με τα εντελώς βασικά και κατεβαίνει στα Σκόπια μονάχα για να πουλήσει το μέλι και να αγοράσει μπανάνες για τη μητέρα της και βαφή για τα μαλλιά της. Σέβεται τις μέλισσες και όλα τα ζωντανά όντα και γνωρίζει πως να κρατά την ισορροπία ανάμεσα στις δικές της δραστηριότητες και το περιβάλλον που τη φιλοξενεί. Οι καλοκαιρινοί εισβολείς, είναι μια φτωχή οικογένεια αγροτών με πολλά παιδιά, η οποία προσπαθεί να επωφεληθεί πρόσκαιρα από αυτό το περιβάλλον χωρίς σεβασμό και εκείνο την τιμωρεί με τον τρόπο του. Ο επερχόμενος χειμώνας βρίσκει τη Χατιτζέ μόνη της, να προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό της, τη σκυλίτσα και τα γατιά της, από τους πεινασμένους λύκους. Καθώς η λιγνή φιγούρα της κινείται στο χιονισμένο τοπίο με τη Τζάκι, το θηλυκό σκύλο της, μοιάζει και πιθανόν να είναι, η τελευταία του είδους της, που μέσα στη καρδιά του χειμώνα, μπορεί να αντλεί μέλι από τους βράχους.

Απίστευτης ομορφιάς η όλη σύλληψη και η φωτογραφία των Φέιμι Νταούτ & Σαμίρ Λιούμα, που θυμίζει κλασικά ζωγραφικά έργα, αλλά και το σκορ του Foltin που ακούγεται μονάχα στην εισαγωγή και στο φινάλε. Η Χατιτζέ είναι τόσο φωτογενής που μοιάζει πανέμορφη στα μάτια του θεατή, λόγω της προσωπικότητάς της. Οι σκηνοθέτες την ανακάλυψαν καθώς έκαναν έρευνες για ένα περιβαλλοντικό ντοκιμαντέρ. Τώρα ζει σε ένα άλλο χωριό με περισσότερους κατοίκους και σε ένα σπίτι με ρεύμα και νερό, ενώ συνεχίζει να επισκέπτεται τακτικά τα μελίσσια της. Το καλοκαίρι του φιλμ είναι στη πραγματικότητα γυρισμένο μέσα σε τρία καλοκαίρια στη σειρά και το υλικό που είχαν γυρίζει, διαρκούσε 400 ολόκληρες ώρες. Κάποιοι θα δυσκολευτούν στη παρακολούθησή του λόγω ρεαλισμού, άλλοι θα κλείσουν τα μάτια στις άγριες σκηνές, θα κλάψουν, θα γελάσουν και θα συγκινηθούν, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο κι αν έχουν δει τη φετινή σεζόν, μυθοπλαστικό ή μη.

Info: Στη Γη του Άγριου Μελιού (Honeyland). Δραματική Ντοκιμαντέρ. Βόρεια Μακεδονία 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Λούμπομιρ Στεφάνοφ & Ταμάρα Κοτέβσκα. Με τους: Χατιτζέ & Ναζιφέ Μουράτοβα και την οικογένεια Σαμ. Διανομή: Cinobo.


EMA: Μετά από ένα τραυματικό γεγονός που θα συγκλονίσει την οικογενειακή της ζωή, η Εμα, μια νεαρή γυναίκα που ζει μέσα από τον χορό, προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή της, αναλαμβάνοντας κάθε ρίσκο για να το καταφέρει... O Χιλιανός Πάμπλο Λαραΐν (Νο, Jackie, Νερούδα) αφήνει κατά μέρος τις προσωπικότητες της σύγχρονης Ιστορίας, και επιστρέφοντας στη γενέτειρα του Χιλή, δημιουργεί μια εμπρηστική, φορμαλιστική και προκλητική δραματική ταινία για την τέχνη, την επιθυμία, την εγκατάλειψη και την οικογένεια. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ήθελε να μιλήσει για το πολύ δύσκολο θέμα των αποτυχημένων υιοθεσιών, που πολλές οικογένειες αντιμετωπίζουν και που παραμένει ταμπού σε πολλές χώρες, όπως και στη Χιλή. Το πορτραίτο της Εμα, μιας επαγγελματία χορεύτριας του ρέγκετον, που έχει επιστρέψει στη πρόνοια το παιδί που είχε υιοθετήσει για να ξεκινήσει μια Οδύσσεια προσωπικής και σεξουαλικής αναζήτησης, μοιάζει με την ενσάρκωση της χώρας του και της σημερινής της κατάστασης.  Για να το κάνει αυτό, υιοθετεί μια πιο ελεύθερη και πειραματική φόρμα στην αφήγησή του, που αποδέχεται πολλές αναγνώσεις και που σίγουρα θα διχάσει.

Οι ηθοποιοί έπαιρναν το σενάριο μια μέρα πριν τα γυρίσματα έτσι ώστε να μην ελέγχουν πλήρως τους χαρακτήρες, με σκοπό να αφουγκραστούν ενστικτωδώς την ανθρώπινη πλευρά των ηρώων που υποδύονταν. Αφήνοντας τους ελευθέρους στο ένστικτό τους, από ένα σημείο και μετά, πήραν εκείνοι τον έλεγχο. Για το καλό και για το κακό καθώς φαίνεται.

Info: Εμα (Ema). Κοινωνική Δραματική Μουσική. Χιλή 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαραΐν. Παίζουν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Μαριάννα Ντι Τζιρόλαμο. Διανομή: Weird Wave.


ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ: Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, καθώς η Σαμάνθα πηγαίνει στο σχολείο πέφτει θύμα απαγωγής. Δεκαπέντε χρόνια μετά ξυπνάει στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου με καμιά ανάμνηση του παρελθόντος. Δίπλα της κάθεται ο Δόκτωρ Γκριν, ένας ψυχίατρος που ισχυρίζεται ότι θα την βοηθήσει να επαναφέρει την μνήμη της και να συλληφθεί το τέρας. Όμως την προειδοποιεί ότι το κυνήγι αυτού του τέρατος δεν είναι έξω στον αληθινό κόσμο αλλά μέσα στο μυαλό της. Την ίδια στιγμή, ο ντετέκτιβ Τζένκο, άρρωστος και με λίγο χρόνο ζωής μπροστά του, ανοίγει ξανά την υπόθεση για το εξαφανισμένο εδώ και 15 χρόνια, κορίτσι.

Ο Ιταλός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ντονάτο Καρίζι ή Καρρίζι, σύμφωνα με τη μεταφράστρια των βιβλίων του στα Ελληνικά, μετά το επιτυχημένο ντεμπούτο του με Το Κορίτσι στην Ομίχλη, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, άλλο ένα από τα αστυνομικά του, μπεστ σέλερ μυστηρίου, το οποίο κυκλοφόρησε το 2017, έχοντας πουλήσει πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

Με στοιχεία που συνδυάζουν το σκανδιναβικό νουάρ, το Se7en του Ντέιβιντ Φίντσερ και την υποβλητική ατμόσφαιρα των ταινιών του Ντέιβιντ Λιντς, ο Καρίζι τα καταφέρνει για άλλη μια φορά, αν και μοιάζει να επαναλαμβάνει με μικρότερη επιτυχία τον εαυτό του, έχοντας σαν γκεστ σταρ τον Αμερικανό Ντάστιν Χόφμαν, δίπλα στον αγαπημένο του (και αγαπημένο μας), καθώς φαίνεται Ιταλό πρωταγωνιστή, Τόνι Σερβίλο (Το Κορίτσι στην Ομίχλη, Η Μεγάλη Ομορφιά).

Info: Στο Λαβύρινθο (L' Uomo del Labirinto/Into the Labyrinth). Δραματική Αστυνομική Μυστηρίου. Ιταλία 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Ντονάτο Καρίζι. Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Ντάστιν Χόφμαν, Βαλεντίνα Μπέλε, Βινίτσιο Μαρτσιόνι. Διανομή: Spentzos Film.


ΟΙ ΑΕΡΟΝΑΥΤΕΣ: Λονδίνο, 1862. Θεατές συγκεντρώνονται εκστασιασμένοι για να παρακολουθήσουν την απογείωση ενός αερόστατου τη στιγμή που ο μετεωρολόγος Τζέιμς Γκλέισερ αγχωμένος περιμένει την πιλότο Εμίλια Ρεν να κάνει την θεαματική της είσοδο. Τόσο νέος στην επιστημονική κοινότητα και παλεύοντας για να τον πάρουν στα σοβαρά, ο Γκλέισερ δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τα ακροβατικά της Ρεν, την ίδια στιγμή που εκείνη γνωρίζει πως αυτού του είδους οι επιδείξεις είναι και εκείνες που μπορούν να προσελκύσουν τεράστιες χρηματοδοτήσεις. Η πτήση τους θα εξυπηρετήσει διπλό σκοπό, αφού θα σπάσει το γαλλικό ρεκόρ ύψους αιώρησης, και παράλληλα θα βοηθήσει τον Γκλέισερ να συλλέξει δεδομένα για τις αμφισβητούμενες μέχρι τότε προβλέψεις του καιρού. Όσο οι δυο τους ανεβαίνουν πιο ψηλά, τόσο ο αέρας γίνεται πιο κρύος και επικίνδυνος, αλλά κυρίως οι αποφάσεις που θα πρέπει να πάρουν φαίνονται δυσκολότερες και ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου.

Ο Εντι Ρεντμέιν και η Φελίσιτι Τζόυνς, ξανασυναντιούνται σαν πρωταγωνιστικό δίδυμο 5 χρόνια μετά το, η Θεωρία των Πάντων, με αφορμή μια άλλη αληθινή ιστορία, λιγότερο γνωστή από τη βιογραφία του Στίβεν Χόκιν και 100 ολόκληρα χρόνια παλαιότερη από εκείνη. Την ιστορία του μετεωρολόγου (όρος τον οποίο χρησιμοποίησε εκείνος για πρώτη φορά για να συγκεκριμενοποιήσει το είδος της επιστήμης του), Τζέιμς Γκλέισερ, που υποτίθεται πως με την όχι και τόσο πρόθυμη αρχικά, βοήθεια της Πιλότου αεροστάτων, Εμίλια Ρεν, έσπασε το ρεκόρ ύψους αιώρησης της εποχής, μελετώντας την ατμόσφαιρα (επίπεδα υγρασίας και θερμοκρασίας), κινδυνεύοντας και οι δυο, να χάσουν τη ζωή τους.

Καθώς οι μετρήσεις έγιναν στην πραγματικότητα με τον πιλότο Χένρι Τρέισι Κόξγουελ, ο χαρακτήρας της Ρεν στη ταινία, είναι φανταστικός και βασίζεται στο χαρακτήρα και τις περιπέτειες της Γαλλίδας πιλότου Σοφί Μλανσάρ που έδρασε ως τέτοια αρκετά χρόνια πριν, ανάμεσα στο 1804 και το 1819. Σε αυτό το συνδυασμό πραγματικότητας και φαντασίας, εκείνο που μετράει φυσικά, είναι οι σχέσεις των δύο διαφορετικού χαρακτήρα πρωταγωνιστών μεταξύ τους, καθώς στη μισή διάρκεια της ταινίας είναι οι δυο τους στον αέρα, αλλά και η εξέλιξη της εναέριας περιπέτειας, που στο δεύτερο μέρος γίνεται ζαλιστικά θεαματική και αρκετά αγωνιώδης. Υποτίθεται πως η Ρεν έχασε δυο χρόνια πριν τον Γάλλο πιλότο σύντροφό της (με διαφορετικό τρόπο από ό,τι η Μπλανσάρ). Η επιστροφή της στον αέρα είναι εν μέρη επώδυνη, όμως είναι έμπειρη και πεισματάρα, ενώ από την άλλη μεριά, ο στεγνά επιστημονικός Γκλέισερ, μοιάζει να πέφτει προς στιγμή, θύμα της φιλοδοξίας του.

Το αποτέλεσμα είναι συμπαθές, ιδιαίτερα σε επίπεδα ερμηνειών και θεαματικών εφέ, ακατάλληλων για όσους πάσχουν από υψοφοβία. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως το ταξίδι των δύο ηρώων στα ουράνια, παρουσιάζεται στο πραγματικό χρόνο της διάρκειάς του, στα περίπου 80 από τα 100 λεπτά της ταινίας την οποία υπογράφει ο Τομ Χάρπερ ο οποίος εκτός από το σινεμά, δουλεύει παράλληλα και στη τηλεόραση, σε τηλεταινίες και σειρές όπως το Peaky Blinders.

Info: Οι Αεροναύτες (The Aerorauts). Δραματική Περιπέτεια Εποχής. Βρετανία, ΗΠΑ 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Τομ Χάρπερ. Παίζουν: Εντι Ρεντμέιν, Φελίσιτι Τζόουνς, Χιμές Πατέλ, Φίμπι Φοξ, Τομ Κόρτνεϊ, Αν Ριντ, Βενσάν Περέζ. Διανομή: Feelgood Entertainment.


ΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ: Δύο αξιωματικοί του σοβιετικού στρατού είναι ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα. Εκείνη παντρεύεται τον ένα, αλλά οι τρεις τους παραμένουν φίλοι στα χρόνια που ακολουθούν: τη γέννηση ενός γιου που θα χαθεί στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ερχομό ενός εγγονού που καταλήγει μοιραία κι αυτός στη σχολή Αξιωματικών.

Μεγάλη εμπορική επιτυχία του σοβιετικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '70 που θα ήθελε να είναι ένα έπος διαστάσεων Ντέιβιντ Λιν (Δόκτορ Ζιβάγκο), την ίδια στιγμή που (σήμερα) παρομοιάζει με παραγωγή του δικού μας Τζέιμς Πάρις, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, καθώς είναι μια καλυμμένη διαφήμιση του σοβιετικού στρατού. Ίσως για τους μεσήλικες Ρώσους να έχει αποκτήσει μια αύρα νοσταλγίας της εποχής, όλοι οι υπόλοιποι όμως θα τη βρουν μάλλον αφελή. Όπως διαβάζουμε, σκηνές εξαφανίζονταν κι επανερχόντουσαν στις προβολές της τηλεόρασης, ανάλογα με την εξωτερική πολιτική της χώρας ανά περίσταση. Ξεκινάει σαν γουέστερν της ερήμου, με τις συμμορίες των Τουρκμένων να αντικαθιστούν τους κακούς Ινδιάνους/Μεξικάνους. Ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα τρένο, ή μάλλον στις οροφές των βαγονιών με τη πρωταγωνίστρια να γεννάει ένα αγόρι σε ένα από αυτά και όλους τους υπόλοιπους να το γιορτάζουν από πάνω. Το ίδιο ξαφνικά το αγόρι γίνεται έφηβος, στο δεκάλεπτο νεαρός άντρας, ενώ στο εικοσάλεπτο έχει γιο κι η μητέρα του έχει καταταγεί επίσης στο στρατό λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η ιστορία του ερωτικού τριγώνου που παρουσιάζεται περισσότερο σαν υπαινιγμός, καθώς υπάρχει και μια αοριστία για το ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού, εξαφανίζεται όλο το υπόλοιπο διάστημα, για να επανέλθει στο τέλος όπου βρίσκει όλους τους ήρωες ηλικιωμένους και τον εγγονό να φέρει το όνομα του καλύτερου φίλου του παππού και της γιαγιάς.

Μέσα σε 96 λεπτά, η αφήγηση καλείται να καλύψει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα που αφήνει πολλά ενδιάμεσα τρύπες. Χωριστά η κάθε χρονική σκηνή έχει ενδιαφέρον, μονταρισμένες μαζί αφήνουν πολλά αφηγηματικά κενά. Σαν στιλ, δεν διαφέρει από εκείνο του υπόλοιπου εμπορικού Ευρωπαϊκού κινηματογράφου της εποχής. Να φανταστεί κανείς ότι σε κάποια διπλανά στούντιο, ο Αντρέι Ταρκόφσκι, μοναδικός και ωραίος, γύριζε την ίδια περίπου εποχή το αριστουργηματικό Σολάρις.

Info: Αξιωματικοί (Ofitsery/Officers). Αισθηματική Δραματική. ΕΣΣΔ 1971. Πρεμιέρα: Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Βλαντιμίρ Ρογκοβί. Παίζουν: Γκεοργκίου Γιουμάτοφ, Αλίνα Ποκρόφσκαγια, Βασίλι Λανόβι. Διανομή: NewvStar.


HARD BOILED: Ο αστυνομικός Τεκίλα Γιουέν (ο Τσόου Γιουν Φατ του Τίγρης και Δράκος και του καινούργιου, Η Άννα και ο Βασιλιάς από το 1999), έχοντας σκοπό να κατατροπώσει τους εμπόρους όπλων που ευθύνονται για τη δολοφονία ενός κολλητού συναδέλφου του, συνεργάζεται με έναν undercover αστυνομικό (ο Τόνι Λιουνγκ πριν την εποχή των: Ερωτική Επιθυμία, 2046 και Προσοχή: Πόθος), του οποίου η ταυτότητα σαν εκτελεστή - κατά παραγγελία - της τοπικής μαφίας, τους δημιουργεί διάφορα, πρακτικά, προβλήματα.

6 χρόνια μετά το A Better Tomorrow (τη 15η ταινία του από το 1986, στην οποία καθιέρωσε το στιλ του) και 3 μετά το The Killer του 1989 (στη χώρα μας βγήκε το 2002, λόγω της cult φήμης που είχε αποκτήσει και αφού ο σκηνοθέτης είχε γυρίσει στην Αμερική τα Επικίνδυνα Πρόσωπα/Face Off και Επικίνδυνη Αποστολή 2), ο Κινέζος σκηνοθέτης αστυνομικών περιπετειών δράσης Τζον Γου, με σαφώς μεγαλύτερο μπάτζετ, σκηνοθετεί το Hard Boiled. Μια καινούργια αστυνομική περιπέτεια ασιατικού κινηματογραφικού pulp, με μυστικούς και φανερούς, σκληρούς μπάτσους, αμφιταλαντευόμενους εκτελεστές και αδίστακτους μαφιόζους, στην οποία κάνει κυριολεκτικά παπάδες!

Το σενάριο, αν και γεμάτο από τις υπερβολές που χαρακτηρίζουν το είδος, είναι γεμάτο από έξυπνες ιδέες, που στο δεύτερο μέρος οδηγούν τη δράση σε ένα νοσοκομείο το οποίο γίνεται φύλλο και φτερό στη μονομαχία ανάμεσα σε μαφιόζους κι αστυνόμους, με ασθενείς και βρέφη να κινδυνεύουν είτε να σκοτωθούν, είτε να βρεθούν όμηροι των εκτελεστών και να χαντακώσουν τους δύο ήρωες που βρίσκονται παγιδευμένοι και προσπαθούν να ελευθερωθούν και να βοηθήσουν την υπόλοιπη ομάδα.

Η δράση που επανέρχεται σε υπολογισμένα ιντερμέδια, από τη πρώτη σκηνή κιόλας, είναι καταλυτική, με βίαια, αιματηρά και καταστροφικά ξεσπάσματα, σε slow motion, με υπολογισμένη χορογραφία και τα απίστευτα σταντ που χαρακτηρίζουν το στιλ του σκηνοθέτη, το οποίο βασίζεται στην ασιατική παράδοση και αυτή του σινεμά του Χονγκ Κονγκ, συγκεκριμένα. Ένα στιλ που βρήκε καλούς και κακούς μιμητές στη συνέχεια, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Λιγότερο συναισθηματικό και λιγότερο εμμονικό από το The Killer, το Hard Boiled, αν και γυρισμένο το 1992, χαρακτηρίζεται από μια υπέροχα κιτς αίσθηση των '80s στα κουστούμια και το σάουντρακ, έχει μια δική του αίσθηση περί ηθικής, πολύ χιούμορ και είναι μοναδικό, όπως και ο υπέροχος, νεότατος Τόνι Λιουνγκ, μέσα στα φαρδιά '80s κοστούμια του!

Θα προβληθεί το βράδυ του Σαββάτου 22 Φεβρουαρίου στην Ααβόρα της οδού Ιπποκράτους 180, στα πλαίσια του Midnight Express, σε επιμέλεια του Άκη Καπράνου.

Info: Ο Τιμωρός του Χονγκ Κονγκ (Hard Boiled). Αστυνομική Περιπέτεια Δράσης. Χονγκ Κονγκ 1992. Ειδική Προβολή: Σάββατο 22 Φεβρουαρίου, στην Ααβόρα (Οδός Ιπποκράτους 180). Σκηνοθεσία: Τζον Γου. Παίζουν: Τσόου Γιουν Φατ, Τόνι Λιουνγκ, Τερέζα Μο, Άντονι Τσάου-σανγκ Γονγκ, Γουέι Τανγκ.

εμφάνιση σχολίων