Μπρυκνέρ: Το σβήσιμο Α' ΠΡΟΣΩΠΟ της επιθυμίας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Τα πράγματα έχουν πάρει τέτοια τροπή, λες και απελευθερώσαμε το σεξ με τίμημα το σβήσιμο της επιθυμίας, λες και το σεξ απελευθερώθηκε από μας. Κλείνει ένας κύκλος που διήρκεσε μισό αιώνα και ο οποίος μας οδηγεί από την καταστολή στην κατάθλιψη.

Η σεξουαλικότητα γίνεται αβλαβής όπως ένα ποτήρι νερό. Ο σημερινός «απελευθερωμένος» -άνδρας ή γυναίκα- θεωρεί το σεξ διασκέδαση αλλά και φυσική λειτουργία: γι' αυτό θέλει να τα δοκιμάσει όλα. Εξού και τα λεγόμενα «Fuckerware parties», όπου αντί για τάπερ εκτίθενται και δοκιμάζονται δονητές και άλλα ερωτικά εξαρτήματα. Ο σύγχρονος «απελευθερωμένος» τα θεωρεί ανώδυνα, όπως ένα χνουδωτό ζωάκι ή ένα αρωματικό κερί. Το σύνθημά του είναι η αποδραματοποίηση.
 

Η άνεσή μας δεν είναι ποτέ ολοκληρωτική: όσοι καυχώνται ότι ζουν χωρίς ταμπού σίγουρα τα επικαλούνται όπως τα φαντάσματα           

Οφείλουμε στην υπόθεση Κλίντον-Λουίνσκι την εξωφρενική διαμάχη, που θυμίζει τη βυζαντινή αυτοκρατορία, σχετικά με το αν η πεολειχία είναι «φιλική» πράξη, απόδειξη συναδελφικότητας στο σχολείο ή στο γραφείο. Πού αρχίζει η σεξουαλική πράξη; Με το φιλί; Με τη διείσδυση; Με τα χάδια; Με τον αμοιβαίο αυνανισμό; Για μερικούς, η σεξουαλική πράξη δεν συνέβη ποτέ: παρότι εγκιβωτίζονται ο ένας μέσα στον άλλον παραμένουν αποσυνδεδεμένοι. Για άλλους, το πράγμα παίρνει φωτιά μ' ένα άγγιγμα των χεριών. Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη στιγμή σαν μια κατάσταση σωματικής τρικυμίας, σαρκικής αναταραχής.

Η επιμονή των δυτικών κοινωνιών να τα πουν όλα και να τα δείξουν όλα έχει κάτι ύποπτο, κάτι ψεύτικα απλό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να απελευθερωθεί κανείς από τη λίμπιντο: να τη δαιμονοποιήσει ως αμαρτία, να την καταστείλει μέσω του ασκητισμού, να την αφανίσει μέσω της πλήρους απελευθέρωσης των ηθών ή να την ταυτίσει με την αναπαραγωγή.

Η άνεσή μας δεν είναι ποτέ ολοκληρωτική: όσοι καυχώνται ότι ζουν χωρίς ταμπού σίγουρα τα επικαλούνται όπως τα φαντάσματα. Η σεξουαλικότητά μας χρειάζεται τη μεθυστική εγγύτητα των ταμπού για να νοστιμέψει το σεξ – αλλιώς κινδυνεύει να γίνει μονότονο.

 
Απόσπασμα από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρικνέρ, Το παράδοξο του έρωτα, εκδ. Πατάκη. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς. Γράφει εναλλάξ μυθιστορήματα και δοκίμια, αρθρογραφεί στο Νουβέλ Ομπσερβατέρ, είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και διδάσκει ως καθηγητής επισκέπτης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Συμμετείχε στον αναβρασμό του Μάη του ’68, τα ψέλνει εμμονικά στις φεμινίστριες και στην Ευρώπη που επαναπαύεται στον λήθαργό της κι έχει γράψει δοκίμια για την αέναη ευφορία της Δύσης και μια σειρά από τα σύγχρονα σύνδρομα που, όπως όλα δείχνουν, μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους Έλληνες αναγνώστες και ο ίδιος επισκέπτεται συχνά τη χώρα μας. Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του, ξεχωρίζουν Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα, Το Θείο Βρέφος, Η Μελαγχολική Δημοκρατία και η Αέναη Ευφορία.
 

Διαβάστε επίσης:
Μπρυκνέρ: Το παράδοξο του έρωτα
Μπρυκνέρ: Απόλυτη Ελευθερία
Μπρυκνέρ: Όταν ερωτευόμαστε

εμφάνιση σχολίων