Πατήστε στις φωτό για να τις δείτε σε μεγάλη διάσταση
ROGUE ONE: A STAR WARS STORY: Η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία είναι πλέον γεγονός και ο ένας μετά τον άλλον, οι πλανήτες υποτάσσονται στη δόλια δύναμη της. Επιτομή της ισχύς της είναι η κατασκευή ενός υπερσταθμού, του Άστρου του Θανάτου, ένας ολόκληρος τεχνητός πλανήτης που θα στεγάσει τα κέντρα εξουσίας της. Οι Επαναστάτες όμως δεν μένουν αμέτοχοι, μια και μια ομάδα μαχητών ετοιμάζονται να πετύχουν το ακατόρθωτο: να κλέψουν τα σχέδια κατασκευής του Άστρου του Θανάτου, πριν είναι πολύ αργά.
Spin offs (παράλληλες ιστορίες που έχουν έμμεση σχέση με την κεντρική μυθολογία του), έχει γνωρίσει πολλά ο Πόλεμος των Άστρων (μία από τις πρώτες σύγχρονες χολιγουντιανές παραγωγές που ξεκίνησε να πουλάει διάφορα προϊόντα με τους ήρωες και το logo της), από το 1977 που λανσαρίστηκε η πρώτη ταινία. Κόμικς, νουβέλες, τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων και βιντεοπαιχνίδια. Το Rogue One όμως, δεν είναι η πρώτη spin off κινηματογραφική ταινία πάνω στην μυθολογία της σειράς του Τζόρτζ Λούκας, όπως πιστεύεται, καθώς υπάρχουν δύο τηλεταινίες για τα Ewoks το 1984 και το 1985, οι οποίες σε κάποιες χώρες βγήκαν αρχικά στους κινηματογράφους. Η συγκεκριμένη πάντως που φέρνει την υπογραφή του Γκάρεθ Έντουαρντς του πρόσφατου Γκοτζίλα (2014), διαφημίστηκε τρελά από πέρυσι τέτοια εποχή, όταν η Ντίσνεϊ επανέφερε την saga στην επικαιρότητα, με την κυκλοφορία του Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει. Χρονικά τοποθετείται λίγο πριν από τον Πόλεμο των Άστρων (A New Hope, του 1977) και μετά από την τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων, Star Wars Rebels που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, πρόκειται δηλαδή για ένα prequel της ταινίας του 77.
Rogue One: A Star Wars Story
Το Κοινόβιο
Αν και δεν τις λείπουν οι ιδέες και οι συχνές και εξαιρετικές σκηνές δράσης, αλλά ούτε και οι ενδιαφέρουσες ανατροπές, είναι γεμάτη με τόσες πολλές αναφορές στην ταινία της οποίας μυθολογικά προηγείται, οι οποίες παραμένουν αόρατες και μυστηριώδεις για το κοινό που δεν είναι φαν, δεν είναι εξοικειωμένο με την μυθολογία της σειράς, ή που δεν έχει δει πρόσφατα εκείνη την (πρώτη), ταινία. Καθώς όμως πρόκειται για την πρώτη ταινία μιας ολοκαίνουργιας σειράς, καλό θα ήταν κανείς να μην βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα. Σημασία έχει να προσελκύσει τα πλήθη στους κινηματογράφους γιατί, κακά τα ψέματα, χάρη στα blockbusters περισσεύουν χρήματα και για άλλες, αισθητικά και κινηματογραφικά πιο ριψοκίνδυνες και πιο ενδιαφέρουσες, μικρότερες παραγωγές.
ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ: Ο Έρικ και η Άννα είναι ένα ζευγάρι με όνειρα. Με την κόρη τους Φρέγια, θα δημιουργήσουν ένα κοινόβιο στα προάστια της Κοπεγχάγης, στο τεράστιο πατρικό που εκείνος κληρονομεί. Με την οικογένεια στο επίκεντρο, καλούμαστε να ζήσουμε την εμπειρία – τις συναντήσεις, τα δείπνα και τα πάρτι. Φιλία, αγάπη κι αλληλεγγύη συνυπάρχουν κάτω από την ίδια στέγη, έως ότου δοκιμαστούν όλοι, με αφορμή τον γεροντοέρωτα του πανεπιστημιακού καθηγητή Έρικ, με μια κατά πολύ νεότερη μαθήτριά του.
Η σύζυγός του Άννα, χάρη στην δική της επιμονή της οποίας δημιουργήθηκε το κοινόβιο, στην αρχή θα δείξει κατανόηση, μέχρι και που θα δεχτεί να έρθει η μικρή να μείνει μαζί τους. Σιγά - σιγά όμως, καθώς ο άντρας της δεν θα της δίνει και πολύ σημασία, θα οδηγηθεί στην κατάθλιψη και τότε όλοι μαζί, θα πρέπει να αποφασίσουν ποια μέτρα θα πρέπει να πάρουν. Οι αποφάσεις δεν θα είναι καθόλου εύκολες.
Μετά το εξαιρετικό Κυνήγι του 2012 και την συμπαθή διασκευή του Μακριά Από το (Αγριεμένο) Πλήθος (2015), του Τόμας Χάρντι, ο άλλοτε δογματικός Δανός σκηνοθέτης της αριστουργηματικής Οικογενειακής Γιορτής (1998), επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για μια δραματική κομεντί, η οποία βασίζεται σε προσωπικές εμπειρίες από την ζωή του σε ένα κοινόβιο Ακαδημαϊκών όταν ήταν παιδί, μεταφέροντας στον κινηματογράφο ένα θεατρικό έργο το οποίο έχει γράψει ο ίδιος.
Μια σειρά από σεκάνς ensemble (με το φως να κλείνει, σαν σε θέατρο με την ολοκλήρωση της κάθε μίας), ο Βίντερμπεργκ αρχίζει την αφήγησή του με έναν τόνο νοσταλγίας τον οποίον όμως, σιγά - σιγά, καθώς αυτή η αφήγηση εξελίσσεται, αποδομεί, συμπεραίνοντας ότι όσο πρόθυμο κι αν είναι το ανθρώπινο πνεύμα, η σάρκα παραμένει αδύναμη. Μάλιστα μοιάζει να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, αν η αγάπη τελικά δεν σε σκοτώσει, σίγουρα θα σε τρελάνει ή θα σε κάνει καταθλιπτικό, καθώς πρόκειται για ένα αίσθημα κατά βάση εγωιστικό, μια και είτε η ύπαρξή του (Έρικ), είτε η έλλειψή του (Άννα), μοιάζει να φέρνει τα δύο υποκείμενα που το ζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε σύγκρουση με την ολότητα του κοινοβίου.
Άσχετα με το τί πιστεύει κάποιος, η εξέλιξη του έρωτα του μικρού Βίλαντς για την μεγαλύτερή του Φρέγια, σκεπτόμενος κανείς ότι το μικρό αγόρι μάλλον ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης, βγάζει μια αίσθηση γλυκόπικρης τρυφερότητας με τον συμβολισμό της. Επίσης, πέρα από τους χαρακτήρες του Έρικ και της Άννα (συγκλονιστική η ερμηνεία της Τρίνε Ντίρχολμ, η οποία κέρδισε το Πρώτο Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Βερολίνο), όλοι οι υπόλοιποι είναι αρκετά σχηματικοί και απασχολούν ελάχιστα την πλοκή. Τραγούδια της εποχής ντύνουν το ωραίο σάουντρακ, αν και το επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο του Ολλανδού Φονς Μέρκις, είναι κι αυτό υπέροχο και πολύ cinematic.
Ο ΠΙΣΤΟΣ: Ο Βενιαμίν, ένας έφηβος εν μέσω θρησκευτικής αναζήτησης μεταμορφώνεται σε ένα σύγχρονο Ταρτούφο που φέρνει με τις ερωτήσεις του τα πάνω κάτω, με την μητέρα του, τους συμμαθητές του και ολόκληρο το σχολείο. Μπορούν τα κορίτσια να πηγαίνουν στην πισίνα του σχολείου με μπικίνι; Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση έχει θέση στο σχολείο; Είναι σωστό η Θεωρία της Εξέλιξης να διδάσκεται στο πλαίσιο των μαθημάτων Φυσικής Ιστορίας; Σε μικρό χρονικό διάστημα όλοι γύρω του συνεπαίρνονται από τις βεβαιότητες του νεαρού που ορκίζεται μόνο στην Αγία Γραφή. Μόνο η καθηγήτρια Βιολογίας, η Έλενα, θα αντιπαρατεθεί μαζί του και μάλιστα στο δικό του έδαφος.
Στo Οι Σταθμοί του Σταυρού (2014), του Ντίτριχ Μπρίγκεμαν, ένα νεαρό κορίτσι, αποφασίζει να ακολουθήσει νοερά, τα 14 βήματα της πορείας του Χριστού προς τον Γολγοθά (πρόκειται για μια τελετουργία της καθολικής εκκλησίας) και να γίνει αγία. Σε λιγότερο δραματικό τόνο και με ακόμα πιο σκωπτική διάθεση, ο Ρώσος σκηνοθέτης Κιρίλ Σερέμπρενικοφ (Betrayal), γράφει και σκηνοθετεί ένα σατιρικό δράμα με ήρωα έναν νεαρό ζηλωτή ο οποίος έρχεται σε αντιπαράθεση με τους συμμαθητές του, αλλά κυρίως με την καθηγήτρια του της βιολογίας πάνω σε θέματα του δικού της πεδίου, όπως την δημιουργία του κόσμου, που βασίζεται πάνω στο θεατρικό έργο του Γερμανού Μάριους φον Μάιενμπεργκ, Ο Μάρτυρας, το οποίο είχε ανεβάσει και στο θέατρο, με κάποιους από τους ίδιους ηθοποιούς που παίζουν και στην ταινία. Καθώς τα θέματα με τα οποία ασχολείται έχουν συνήθως να κάνουν με την κρατική καταπίεση, τις κατακερματισμένες οικογενειακές σχέσεις, την τρέλα, τις σεξουαλικές διαστροφές (δεν είναι λίγες οι φορές που έχει σοκάρει το θεατρόφιλο κοινό με τις τολμηρές για τα ρώσικα δεδομένα, επιλογές του), αλλά κυρίως τις σχέσεις μητέρας και γιου, βρίσκει προσοδοφόρο έδαφος στο θεατρικό του Μάιενμπεργκ, στο οποίο ο ήρωας έρχεται σε αντιπαράθεση και με την μητέρα του, η οποία θα προτιμούσε ο γιος της, να συλλέγει γραμματόσημα και να αυνανίζεται ανελλιπώς, όπως ταιριάζει στην ηλικία του.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον σκηνοθέτη, Ο Πιστός είναι μία ταινία που δείχνει πως η θρησκεία είναι μία μορφή χειραγώγησης. Ο πρωταγωνιστής του καταφεύγει στη θρησκεία για να μειώσει το φόβο του και τις ματαιώσεις που δέχεται από τους γύρω του, ελέγχοντάς τους μέσα από τα λεγόμενα των Γραφών. Στη Ρωσία η θρησκεία είναι παντού και έχει γίνει η δεύτερη επίσημη ιδεολογία της χώρας. Όπως στην Αμερική, οι ιεροκήρυκες έχουν καταλάβει την τηλεόραση. Οι Ρώσοι προτιμούν να έχουν έναν αρχηγό να ακολουθούν παρά να σκέφτονται οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Και, παρόλο που η Εκκλησία έχει διαχωριστεί από το Κράτος, η Ορθοδοξία βρίσκεται παντού: στον στρατό, στους θεσμούς, στον πολιτισμό και ειδικά στην εκπαίδευση, υπαγορεύοντας τι είναι καλό και τι είναι κακό. Έτσι και ο πρωταγωνιστής μου ανακαλύπτει ότι ο φανατισμός δίνει δύναμη. Κανείς δεν τολμά να του αντιπαρατεθεί παρά μόνο μία άθεη καθηγήτρια.
Με μια επιλογή από αποσπάσματα της βίβλου πάνω στην ομοφυλοφιλία, τον φεμινισμό και τον ιουδαϊσμό, έτσι όπως σταχυολογούνται και χρησιμοποιούνται επιλεκτικά από τις σημερινές (ακροδεξιές και άλλες), συντηρητικές δυνάμεις, ο ήρωας της διασκευής του Σερέμπρενικοφ, αντικατοπτρίζει το σκοταδιστικό πρόσωπο της σημερινής Ρωσίας η οποία φουμάρει ανενόχλητη το αλλοτινό μαρξιστικό, όπιο του λαού. Εξαιρετικές ερμηνείες, σε σκηνές ensemble. Συμμετοχή στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των περασμένων Κανών, όπου πήρε το Βραβείο Φρανσουά Σαλέ, που αφορά τις αξίες της ερευνητικής δημοσιογραφίας, το οποίο το 15 είχε δοθεί στον Γιο του Σαούλ και το 14 στο Timbuktu.
ΟΤΑΝ ΞΕΣΠΑΣΕ Η ΒΙΑ: Ο Ρομάν επιστρέφει στην περιοχή στα σύνορα Ρουμανίας-Ουκρανίας, όπου έχει κληρονομήσει γη από τον παππού του. Αν και είναι αποφασισμένος να πουλήσει αυτήν την αχανή, πλην άγονη έκταση, δέχεται μια προειδοποίηση από τον χωροφύλακα της περιοχής πως ο παππούς του ήταν ένας τοπικός αρχιμαφιόζος και πως οι άνδρες του δεν προτίθενται ν’ αφήσουν τη γη –και το λαθρεμπόριο στο οποίο επιδίδονται– χωρίς να παλέψουν. Μετά το Aferim! που είδαμε πριν από λίγες εβδομάδες, το Όταν Ξέσπασε η Βία (το οποίο δεν πρέπει να συγχέεται με το αριστουργηματικό Deliverance του Τζον Μπούρμαν από το 1972 με τον ίδιο ελληνικό τίτλο), είναι μια διαφορετική ρουμάνικη ταινία - διαφορετική σε ό, τι αφορά τα γνωστά ρεαλιστικά κοινωνικά δράματα του Ρουμάνικου Νέου Κύματος, μέσα από ταινίες όπως Η Αποφοίτηση του Κρίστιαν Μουντζίου και η Sieranevada του Κρίστι Πουίου.
Σαν μια ρουμάνικη εκδοχή του Καμιά Πατρίδα Για τους Μελλοθανάτους (2007), των αδερφών Κοέν, ταινία η οποία έρχεται στον νου, χάρη στην παρουσία του ηλικιωμένου σοφού αστυνόμου, αλλά κυρίως χάρη στην γουέστερν ατμόσφαιρα που διαθέτουν Τα Σκυλιά -όπως είναι και ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας- είναι ένα κυνικό, σαρκαστικό, ατμοσφαιρικό, βραδυφλεγές και βίαιο θρίλερ ανοιχτών οριζόντων το οποίο αν έχει σαν θέμα της -όπως η πλειονότητα των ταινιών από την συγκεκριμένη χώρα, τι άλλο;- την διαφθορά, στην πραγματικότητα αποτελεί μια κινηματογραφική έκπληξη, η οποία έρχεται να επαναπροσδιορίσει όλα όσα ξέραμε, ή πιστεύαμε ότι ξέραμε για το νέο ρουμάνικο σινεμά.
Ιnfo: Όταν Ξέσπασε η Βία (Câini /Dogs). Δραματικό Θρίλερ. Ρουμανία - Γαλλία - Βουλγαρία - Κατάρ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου. Σκηνοθεσία: Μπογκνταν Μίριτσα. Παίζουν: Ντράγκος Μπουκούρ, Γκιόργκε Βίσου, Βλαντ Ιβάνοφ. Διανομή: Ama Films.
ΤΕΛΕΙΟΙ ΞΕΝΟΙ: Θα άφηνες τον σύντροφό σου και τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους να ακούσουν τις κλήσεις που δέχεσαι στο κινητό σου; Να διαβάσουν τα μηνύματα που λαμβάνεις και στέλνεις; Να δουν τις αποθηκευμένες φωτογραφίες; Και τι θα μάθαιναν για σένα, αν το έκαναν; Οι ήρωες της ταινίας ξεκινούν ένα τέτοιο παιχνίδι, μόνο που δεν είναι καθόλου έτοιμοι για αυτό που έρχεται… Θα μπορέσουν να ζήσουν με τα συγκλονιστικά, πιπεράτα μυστικά που αποκαλύπτονται;
Πρόκειται για διασκευή στα ελληνικά της ιταλικής επιτυχίας Perfetti Sconosciuti (2016), του Πάολο Τζενοβέζε που το 2012 γύρισε στην Πάρο την συνέχεια της μεγάλης επιτυχίας του, Immaturi (2011), με τίτλο Οι Ανώριμοι: Διακοπές στην Πάρο. Αγαπημένος mainstream σκηνοθέτης της γειτονικής χώρας, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία καθώς οι κομεντί του είναι διασκεδαστικές χωρίς να προσβάλουν το γούστο του κοινού που πάει στον κινηματογράφο για να περάσει καλά και να διασκεδάσει. Η συμπαθής ελληνική διασκευή της δια χειρός Θοδωρή Αθερίδη (Μια Μέλισσα τον Αύγουστο), διαθέτει, εκτός όλων των άλλων και ένα ταλαντούχο καστ που δεν περιορίζεται μονάχα σε τηλεοπτικά πρόσωπα. Προσωπικά η στήλη θα έβλεπε οποιαδήποτε ταινία στην οποία παίζει ο Μάκης Παπαδημητρίου του Suntan και του Chevalier.